Hallo mama! Hoi papa! Hier ben ik, je baby. Degene waar je al maanden naar uitkijkt. Alleen is het misschien niet wat je dacht dat het zou zijn. Ik huil de hele tijd, je weet niet wat ik wil en je weet niet wat je met me aan moet. Hier is wat nieuws: ik weet ook niet wat ik wil of wat ik met me aan moet. Hier zijn enkele van de belangrijkste dingen die we allebei over elkaar moeten leren en hoe we ons allemaal gelukkig kunnen maken.

Voedsel vinden

Na maanden in de warmte en het comfort van mama's baarmoeder te hebben doorgebracht, word ik in deze dappere nieuwe wereld gegooid. Ik weet niet zeker wat ik met mezelf aan moet, of zelfs niet wat ik werkelijk ben. Alles is zo vreemd en ik begin te huilen. Waar ben ik? Hulp!. Opeens voel ik iets dat me vasthoudt. Ik voel je warme huid en het constante bonzen dat me zo bekend voorkomt. Mijn gehuil begint te bedaren als ik me getroost voel door je omhelzing. Ik ruik iets aanlokkelijks, biest, en begin ernaar te zoeken. Deze verrukkelijke geur herinnert me eraan dat ik honger heb en zou willen eten, maar de navelstreng die al die maanden aan me vast zat doet zijn werk niet meer. Ik voel mama's tepel tegen mijn lippen drukken en ik begin mijn mond open te doen. In het begin ben ik onhandig en rommel ik, niet zeker van wat ik aan het doen ben. Maar er zit iets instinctiefs in mijn bewegingen en ik voel dat dit de juiste manier van handelen is. Mama helpt me te begeleiden en al snel klem ik me vast aan haar tepel. Mmmm, de zoete nectar! De vloeistof smaakt precies zoals ik al die maanden in de baarmoeder dronk. Ik voel een onmiddellijke troost in de vertrouwdheid en ik ben nu in vrede.Adverteren

Huid op huid

Je aanraking is geruststellend voor mij. Het is niet alleen geruststellend, maar het huid-op-huidcontact helpt me me te ontwikkelen door de productie van mijn groei- en spijsverteringshormonen te stimuleren. Het gevoel van je warme huid en het geluid van je stem geven me een veilig gevoel. Stop niet met me te knuffelen, alsjeblieft! Ik hoor je stemmen en ik stop met huilen omdat het dezelfde stemmen zijn die ik al die tijd in mama's baarmoeder heb gehoord. Ik luister naar je spreken, de toon in je stem, de verandering in toonhoogte en stembuiging. Ik begin de verschillen tussen jullie stemmen te leren. Mama's stem klinkt anders dan die van papa. Ik voel de drang om mijn ogen te openen om te zien waar al die ophef over gaat. Ik worstel om mijn ogen te openen zodat ik de gezichten kan zien die bij die zoete geluiden passen, maar mijn oogleden zijn zo zwaar. Ik voel me moe. Ik slaak een grote geeuw en val meteen in slaap.

Slapen en huilen

Ik heb geen besef van tijd, dagen en nachten zijn een abstracte gedachte. Ik word wakker als ik iets nodig heb; wanneer ik honger voel en wanneer ik ongemak voel. Als ik wakker word, voel ik mijn omgeving. Ben ik ergens anders? Is mama of papa in de buurt? Ik slaakte een hoge kreet, een teken voor iemand om me te komen helpen. Terwijl ik huil, laat ik cortisol uit, een stresshormoon dat mijn hartslag en temperatuur verhoogt. Als ik maar genoeg huil, kan ik warm worden en begin ik met mijn armen en benen in het rond te zwaaien. Alleen weet ik niet dat dit mijn armen en benen zijn. Het zijn gewoon vreemde voorwerpen die aan mij vastzitten en die ik niet lijkt te beheersen. Oeps, ik sloeg mezelf net in het gezicht. Oei, dat deed pijn! Ik huil harder. Opeens verschijnt mama. Ik hoor haar zachte en geruststellende stem. Ik weet niet wat ze zegt, maar het klinkt aardig. Ze tilt me ​​op en legt me in haar armen. Ik ruik iets zoets en ik wil proeven, ik draai mijn hoofd in de richting van waar het eten is. Mama probeert me te eten te geven en ik wil eten, maar ik ben afgeleid. Ik begin ertegen te vechten, er is iets anders dat je aandacht nodig heeft. Ik voel me nat en geïrriteerd. Mijn luier is vol en drassig. Zorg er eerst voor, mama!Adverteren

Verander mijn luier!

Mama lijkt de hint meteen te begrijpen en roept. Even later verschijnt papa. Hij neemt me in zijn armen en ik schreeuw eerst harder. Ik vond het heerlijk om in mama's armen te liggen, ze waren zo warm. Papa begint me te veranderen. Het hele proces is helemaal niet leuk. Ik heb het koud en wordt gepord en gepord. Ik huil harder en ik voel dat papa ook geen plezier heeft. Ik voel de nattigheid verdwijnen en er wordt een zachte en droge luier omgedaan. Mijn kleren zijn weer aan en papa haalt me ​​op. Ik stop met huilen. Ik voel me weer op mijn gemak en papa's omhelzing is niet zo erg. Hij tilt me ​​op en ineens staan ​​we oog in oog. Hij kijkt me in de ogen en ik probeer me op de zijne te concentreren, maar het is moeilijk te zien. Mijn visie is niet zo duidelijk - ongeveer 20/300. Je zou het kunnen vergelijken met naar de wereld kijken door een glazen fles. Hij begint me wat verder naar buiten te trekken – ongeveer een meter van zijn gezicht. Dat is veel beter. Ik kan nog steeds niet goed zien, maar op deze afstand is het al wat duidelijker.

Ultieme gelukzaligheid

Even later herinner ik me dat ik honger heb en begin ik weer te huilen. Papa's glimlach verdwijnt. Ik begin rond te zwaaien en te wroeten naar wat eten. Papa geeft me met tegenzin aan mama en ze begint me te voeden. Ik ben weer tevreden als ik in mama's armen wegzak en verwoed naar eten zuig. Ik wil tegen papa zeggen dat hij het niet persoonlijk moet opvatten. Ik hou net zoveel van hem, maar ik heb ook even honger. Alleen kan ik het hem niet vertellen, althans nog niet.Adverteren

Wees mijn rots, wees mijn rolmodel

De komende maanden en jaren zal ik groeien en groeien. Ik zal elke dag iets nieuws leren en het zal je verbazen. Ik zal mezelf verrassen, ik zal me gefrustreerd voelen, maar ik zal doorzetten en mezelf pushen. Maar ik kan het niet allemaal alleen, ik heb je nodig. Ik heb je nodig om me te steunen en me de weg te wijzen. Ik ben zo klein en nieuw in deze wereld dat ik niet weet wat ik doe. Heb alsjeblieft geduld met me en geef me je onvoorwaardelijke liefde. Dit is alles wat ik van jullie nodig heb, mama en papa.

Uitgelichte foto tegoed: Katie Tegtmeyer via flickr.com Adverteren