Het is een interessante ironie, denk ik, dat we in onze moderne tijd van gemak en stroomlijning onder meer stress staan ​​dan ooit tevoren. Desgevraagd denk ik dat de meesten van ons het erover eens kunnen zijn dat onze voorouders echte ontberingen hebben doorstaan, waaronder immigreren naar een nieuw land, reizen onder ongemakkelijke en zelfs gevaarlijke omstandigheden, ziekten overleven die soms niet te genezen waren en gewoon elke dag voedsel op tafel zetten. En toch sprak niemand van 'stress' of overweldigd zijn. 'Gestresst' zijn is een relatief nieuwe term, die pas in de laatste halve eeuw of zo in onze culturele volkstaal is opgenomen.

Dus wat is het verschil tussen toen en nu? Waarom nemen onze hartziektecijfers toe en neemt ons gevoel van algemeen welzijn af? Ik denk dat het antwoord binnenin ligt. Wij zijn het die onze omstandigheden als onterecht moeilijk ervaren. We zijn er zo aan gewend geraakt dat bepaalde aspecten van ons leven gemakkelijk zijn, dat wanneer er echte uitdagingen op ons pad komen en de eisen van onze tijd zich opstapelen, we ons niet voorbereid voelen om ze adequaat aan te pakken. In combinatie met stijgende verwachtingen om steeds meer te bereiken (omdat we zoveel handige gadgets en gemakken hebben waarmee we dat kunnen), escaleert de stress. Ons fysieke, emotionele en spirituele welzijn lijdt eronder en we vragen ons af wat het doel van dit alles is.

Voormalig First Lady Eleanor Roosevelt is zeer geliefd vanwege de wijsheid en humor die ze in haar schrijven heeft bijgebracht. In haar boek , Je leert door te leven: elf sleutels voor een meer vervullend leven , wijdt ze een hoofdstuk aan 'The Uses of Time', en de sleutels tot het vinden van tevredenheid in een buitengewoon drukke wereld.

'We hebben alle tijd die er is. Het probleem is: hoe gaan we er het beste gebruik van maken? Er zijn drie manieren waarop ik dat probleem heb kunnen oplossen: ten eerste door een innerlijke rust te bereiken, zodat ik ongestoord kan werken door wat er om me heen gebeurt; ten tweede, door je te concentreren op het ding in de hand; ten derde, door een routinepatroon voor mijn dagen te regelen dat bepaalde activiteiten op bepaalde uren toewijst, van tevoren plannen voor alles wat moet worden gedaan, maar tegelijkertijd flexibel genoeg blijven om rekening te houden met het onverwachte. Er is nog een vierde punt dat misschien een belangrijke rol speelt bij het gebruik van mijn tijd. Ik probeer een algemeen patroon van goede gezondheid te behouden, zodat ik mijn energie optimaal kan gebruiken wanneer ik het nodig heb...

De eerste van mijn eigen persoonlijke vereisten is innerlijke rust. Dit is, denk ik, essentieel. Een van de geheimen van het goed gebruiken van je tijd is om een ​​bepaald vermogen te krijgen om de vrede in jezelf te bewaren, zodat er veel om je heen kan gebeuren en je van binnen rustig kunt blijven…

Ik heb geleerd dat het vermogen om deze innerlijke rust te bereiken, ongeacht de onrust van buitenaf, een soort kracht is. Het scheelt enorm veel slijtage aan het zenuwstelsel. In de oase van rust kun je beter omgaan met de luidruchtige en tegenstrijdige eisen van jonge kinderen [of collega's of deadlines] zonder irritatie of ongeduld.'

Het cultiveren van deze geest van kalmte vereist discipline en focus, maar de uitbetalingen overtreffen een neus-tot-de-slijpsteen mentaliteit van alleen het overleven van de taak die voorhanden is. Het is vanuit dit perspectief dat vreugde terug kan sluipen in je dagelijkse activiteiten.

Perfect zal het natuurlijk nooit zijn. Zoals mevrouw Roosevelt toegeeft na het vertellen van gevallen waarin haar plannen om haar tijd met anderen zo efficiënt mogelijk te beheren, eenvoudigweg faalden: 'Zelfs met planning heeft niemand ooit veel verdediging tegen de tijdverspillers.'