Zoals de meeste mensen heb ik doelen. Doelen die ik wil en moet bereiken. Doelen waar ik elke dag naar streef. Doelen die niet eens meer dromen zijn, zijn nu mijn musts. Ik merk niet langer dat ik gewoon wil dat ze gebeuren, ik wil dat ze gebeuren, en er is echt geen andere optie. Ze MOETEN gebeuren.

Ik zette mijn intenties op wat ik wilde bereiken. Ik wilde vrijheid. Vrijheid om te werken waar en wanneer ik wil. Ik wilde reizen en meer van de wereld ontdekken. Ik wilde financiële stabiliteit. Ik was het zat om van salaris naar salaris te leven. Ik was het zat om te moeten worstelen als er onverwachte uitgaven optraden. Ik wilde iets teruggeven aan de wereld. Ik had het gevoel dat ik veel te bieden had en dat mijn talenten niet werden benut. Ik wilde iets doen dat lonend zou zijn en waar ik gepassioneerd over zou zijn.

Realisatie

Vorig jaar kwam ik tot het besef dat ik meer moest bereiken in het leven. Ik was goed in mijn werk, ik had een geweldig sociaal leven en ik was gezond en levendig. Er was echter een gevoel van leegte in mij. Ook al had ik een stabiele baan, een mooi appartement en geweldige mensen om me heen, toch had ik het gevoel dat er iets ontbrak. Dat iets was passie.Adverteren

Ik had niet langer de passie om de beste te blijven in mijn werk. Ik had niet langer de passie om het grootste deel van mijn tijd te besteden aan het realiseren van de droom van iemand anders. Het was moeilijk om uit bed te komen om dag in dag uit hetzelfde te doen. Het werd tijd om te veranderen. Het was tijd om erachter te komen wat ik wilde en daar actie op te ondernemen. Waarom sleepte ik mezelf naar een baan die het leven uit mijn ziel zoog? Waarom dwong ik mezelf uit bed om gewoon de rekeningen te betalen?

Verantwoordelijkheden jongleren

Het is pas acht maanden geleden dat ik besloot blogger te worden. In die tijd ben ik erin geslaagd om met een fulltime baan te jongleren, te trainen voor een fitnesswedstrijd, een YouTube-kanaal te creëren, mijn eigen bedrijf te starten, te schrijven voor enkele van 's werelds grootste motiverende sites en op de een of andere manier een sociaal leven te behouden. Dit lijkt misschien niet veel voor sommigen, maar voor alle collega-bloggers, YouTubers, atleten, schrijvers of ondernemers die er zijn, weet ik dat ze het werk zullen begrijpen dat achter gesloten deuren plaatsvindt.

Nog niet zo lang geleden zat ik in de flow van dingen. Om 4 uur 's ochtends, doelen schoppen in de sportschool, doelen schoppen met zaken, en ik zat bovenop mijn schrijven en YouTube doen. Het was alsof het universum naar me lachte. Terugkijkend was de reden dat ik in de flow zat en het zo goed deed, omdat ik niet eens een negatieve gedachte in mijn gedachten liet glippen. Mijn perspectief ging helemaal over waar ik heen ging en wat ik bereikte.Adverteren

Het maakte niet uit dat ik elke ochtend om 4 uur opstond om te trainen voor comp. Het maakte niet uit dat ik tijdens mijn lunchpauzes op mijn fulltime baan zakelijke telefoontjes pleegde. Het maakte niet uit dat ik elke avond laat op was om te schrijven, video's te maken en aan mijn online bedrijf te werken. Dingen leken gewoon te stromen en ik was opgewonden om elke dag uit bed te komen. Ik had alleen tijd voor positieve mensen in mijn leven. Ik heb energievreters losgelaten. Ik keek naar de positieve kant van alles en het universum leek me te belonen voor mijn inspanningen.

Wegversperringen

Op een dag botste ik tegen een muur. De stroom van positiviteit stopte en het was alsof alles waar ik zo hard voor had gewerkt naar me toe kwam en me in mijn gezicht sloeg. Alles leek zo moeilijk. Om 4 uur 's ochtends opstaan ​​was meer dan moeilijk, op mijn werk op de hoogte zijn en omgaan met mensen was uitputtend, en ik begon achterop te raken in mijn schrijven en mijn bedrijf. Wat is er gebeurd? Alles was gemakkelijk, alles stroomde, waarom werd alles zo moeilijk bij te houden?

Ik heb wat tijd gehad om na te denken en ik ben me gaan realiseren dat het enige dat veranderde, mijn manier van denken en mijn perspectief was. Ik had een vriend die zich down voelde en hoe ik ook probeerde om daar te zijn, ik kon het gewoon niet elke dag doen. Niet op de manier waarop ze wilden dat ik dat deed. Ik denk graag dat ik de persoon ben waarop mijn vrienden kunnen vertrouwen en op dat moment kreeg ik het gevoel dat ik geen tijd had voor mijn vrienden wanneer ze me nodig hadden. Ik begon het gevoel te krijgen dat ik faalde en niet zo op de hoogte was als ik dacht dat ik was. Ik begon me uitgeput te voelen toen ik probeerde de weinige energie die ik nog had te geven aan het helpen van anderen.Adverteren

Ik was uitgeput. Emotioneel en fysiek. De wake-up calls van 4 uur 's ochtends begonnen iets te worden waar ik bang voor was, doelen schoppen op het werk en proberen scherp te blijven bij het omgaan met menselijke interacties leek zo moeilijk. Ik realiseerde me niet hoeveel energie en tijd ik in het najagen van mijn doelen stak. Ik begon me af te vragen of alle moeite die ik erin stopte wel de moeite waard zou zijn. Zal ik zelfs mijn doelen bereiken? En tot welke kosten? Als ik mijn vriend teleurstelde omdat ik niet de steun kon geven die ze wilden omdat ik bezig was met het najagen van doelen en het werken aan mijn dromen, is dat dan het soort persoon dat ik wil zijn?

Manier van denken

Ik wendde me tot een van mijn favorieten, Tony Robbins, en begon zijn video's dagelijks te bekijken. Ik had een oppepper nodig en ik wist dat ik steun en aanmoediging nodig had. Ik moest mijn mindset veranderen. In plaats van te kijken naar mijn wanhoop om mijn fulltime baan op te zeggen, begon ik mijn geest te trainen om het te zien als een zegen en een voertuig dat mijn huur betaalde voor mijn prachtige appartement en een voertuig dat me financierde totdat ik het kon bereiken mijn dromen.

In plaats van mijn vroege wake-up calls als een karwei te zien, begon ik te kijken naar de extra tijd die het me gaf om aan mijn fitnessdoelen te werken. In plaats van te kijken naar alle telefoontjes, online tijd, schrijven, produceren en al het andere dat ik doe om blogger en ondernemer te zijn als extra werk, begon ik mijn geest weer te trainen om te zien dat ik naar mijn doelen toe werkte en hoe meer moeite ik erin steek, hoe meer ik terugkrijg. Het doel zal onvermijdelijk zijn zolang ik elke dag iets doe om mijn verlangens te bereiken.Adverteren

In plaats van te denken aan hoe ik mijn vriend teleurstelde, begon ik te beseffen dat ik had gegeven wat ik kon. Ik ben ook maar een mens en ik zou op geen enkele manier meer energie en steun aan een ander kunnen geven als ik die energie en steun voor mezelf nodig had. We kunnen anderen niet helpen als we niet eerst onszelf helpen. Als we onszelf niet op de eerste plaats zetten, hebben we gewoon niet veel om iemand anders te geven. Mensen die echt om je geven zullen dit begrijpen. We maken allemaal onze eigen reizen en degenen die bedoeld zijn om in je leven te zijn, zullen je willen zien slagen. Zolang we onze dierbaren niet in de steek laten, zolang we uit een plaats van liefde komen, is er echt niets om je zorgen over te maken.

Battle of the Voices

Er is een constante strijd gaande met de stemmen in mijn hoofd. Ben ik goed genoeg? Denk ik echt dat ik heb wat nodig is om te komen waar ik wil zijn? En dan argumenteert de andere stem terug dat ik genoeg heb meegemaakt en de dingen die ik heb meegemaakt geven duidelijk aan hoe sterk ik ben. Ik heb dit. Zal de stem van twijfel ooit zijn mond houden? Hoogstwaarschijnlijk niet, we zijn tenslotte mensen en de stem van angst en twijfel zal altijd op de achtergrond spelen.

Ik heb net besloten dat het tijd is om niet te luisteren naar die stem van twijfel en onzekerheid. Er komt niets goeds van. Ik ben gaan accepteren dat de stem van angst er altijd zal zijn. Ik kies er gewoon voor om het te negeren, want als ik ernaar luister en ik mijn doelen niet blijf najagen, weet ik dat ik er de rest van mijn leven spijt van zal hebben. Ik doe liever mijn best om mijn doelen te bereiken en het meeste uit mijn tijd hier op aarde te halen, dan niet te proberen en me altijd af te vragen wat als.Adverteren