Toen ik vrij laat in mijn leven mijn psychologische problemen onderzocht, ontdekte ik iets totaal onvoorziens: hoewel ik mijn hele leven onbewust had vermeden me 'verdrietig' te voelen, was deze emotie niet alleen bevredigend, maar ook een sleutel tot wie ik werkelijk ben. Ik had tot dan toe gezegd dat mijn doel in het leven was om 'gelukkig' te zijn. Na deze ontdekking realiseerde ik me echter dat ik veel meer geïnteresseerd was in het voelen van de diepe droefheid die een integraal onderdeel van het leven is.

Ik kwam voor het eerst in aanraking met mijn verdriet toen ik gedurende een periode van een maand deelnam aan een 10-sessies van therapie voor het loslaten van gevoelens met een getrainde counselor. Ik ging eerst terug naar mijn kindertijd en maakte een enorme woede los over hoe ik door mijn moeder was behandeld.

Nadat ik deze gevoelens in de eerste paar sessies had verwerkt, merkte ik echter iets vreemds op. Ik voelde me niet meer boos. In plaats daarvan liep ik dagenlang rond en voelde ik me diep, diep bedroefd. Onder de woede, ontdekte ik, lag een enorm verdriet.

Wat me het meest interesseerde aan dit gevoel was dat het een nieuwe levenservaring was. Ik was natuurlijk al eerder verdrietig geweest, maar meestal in verband met specifieke gebeurtenissen: de dood van mijn ouders, JFK die werd neergeschoten, mijn scheiding. Dit was anders: een ervaring van minuut tot minuut, van uur tot uur, niet uitgelokt door een bijzonder traumatische gebeurtenis.

Ik realiseerde me dat ik tot dan toe sterk was verdedigd tegen verdriet. Mijn 'standaard'-patroon was dat wanneer het zich in mijn dagelijks leven voordeed, ik het onbewust zou proberen te vermijden. Ik zette de tv aan, ging naar een werkproject, ging iets eten. Pas toen er onvermijdelijk verdriet optrad, zoals de dood van mijn vader, stond ik mezelf toe het te voelen.

Maar nu voelde ik voor het eerst dagelijks mijn verdriet. Het was nederig om te beseffen hoeveel verdriet ik in me had dat ik nooit eerder had erkend.

Een ander ding viel me ook op. Ik had tot dan toe mijn gevoelens min of meer terloops verdeeld in 'goede' en 'slechte' gevoelens, waarbij gevoelens als 'verdriet', 'depressie', 'gebrek aan energie', 'ongelukkig' allemaal in de categorie 'slecht' werden gegooid. Maar ik merkte nu dat als ik me 'verdrietig' voelde, ik me ook open voelde, teruggetrokken, en dat het een bevredigend, 'goed' gevoel was. Als ik depressief was, voelde ik me 'slecht' - rigide, samengetrokken, gesloten. Ik was verbaasd te ontdekken dat deze twee gevoelens tegengesteld waren aan elkaar, niet vergelijkbaar. Ik ontdekte ook dat ik, wanneer ik 'verdrietig' was, gemakkelijker overging in andere 'open' gevoelens als 'liefde', 'empathie' en 'compassie'.

In de maanden die volgden, toen ik me depressief voelde, heb ik niet geprobeerd het te onderdrukken en ook niet iets te doen om me 'gelukkig' te maken. In plaats daarvan werkte ik aan het ontspannen en samentrekken van mijn spieren, ademen in mijn depressie, om van 'depressief' naar 'verdrietig' te gaan. Toen ik dat deed, nam niet alleen mijn depressie af, maar stond ik ook open voor liefdevolle, zachte of empathische staat van zijn.

Voorafgaand aan deze ervaringen had ik gedacht dat het mijn doel in het leven was om 'gelukkig' te zijn, en ik had vaak het gevoel dat ik op de een of andere manier iets miste terwijl dat niet zo was. Toen ik echter 'verdriet' onderzocht, ontdekte ik dat deze reeks gevoelens veel beter paste bij wie ik werkelijk ben. Waarom zou ik niet verdrietig zijn, gezien mijn moeilijke jeugd, de pijn die ik regelmatig voel over het lijden in de wereld, mijn angst om voor eeuwig de vergetelheid onder ogen te zien?

Het was ook interessant om een ​​belangrijke reden te beseffen waarom ik mijn verdriet nooit eerder had gewaardeerd: de manier waarop onze 'can do'-cultuur het als een zwakte beschouwt. Het is ingebed in onze eigen taal: bijvoorbeeld 'hij is een triest geval'. Mensen die verdrietig zijn, worden gezien als losers.

Ik was verrast toen ik merkte dat, nadat ik me op mijn gemak begon te voelen met mijn verdriet, hoe ongemakkelijk het vele anderen maakte. Ik heb toevallig geluncht met het hoofd van een stichting (ironisch genoeg, een die zich bezighoudt met psychische problemen) tijdens mijn cursus 'voelen van bevrijding'. Toen ik mijn nieuwe ontdekkingen over verdriet uitlegde, voelde ze zich meteen ongemakkelijk en begon ze dingen te zeggen als 'wees niet verdrietig, wees blij!' Ik antwoordde glimlachend: 'Neem alsjeblieft mijn verdriet niet weg, ik heb het net ontdekt!' Ze stond plotseling op van de tafel en verdween zonder een woord te zeggen. (En de lunch was nog niet eens geserveerd!)

Ik duw nog vaak onbewust verdrietige gevoelens weg. Maar dat doe ik veel minder vaak, en het vermogen om mijn diepe verdriet te voelen heeft mijn levenservaring enorm verrijkt en verdiept.

Dr. Pat Love bespreekt in deze exclusieve interviewclip hoe sterke emoties zoals verdriet door onze hersenen worden gebruikt om signalen te geven.