De kwaliteiten die een goede ouder aan de dag legt, zijn dezelfde als die kenmerkend zijn voor een goede therapeut. Ouders en therapeuten zijn namelijk betrokken bij een soortgelijk streven: het ondersteunen en stimuleren van de groei en ontwikkeling van een uniek en autonoom mens. Het is duidelijk dat deze taak formidabeler is in de opvoedingssituatie in vergelijking met de therapiesessie. Desalniettemin kunnen ouders iets leren als ze de eigenschappen onderzoeken die goede therapeuten vertonen en de manier waarop ze met hun cliënten omgaan.

Wat zijn de eigenschappen van een goede therapeut?

Onderzoek naar wat psychotherapie effectief maakt, heeft uitgewezen dat een goede werkrelatie tussen therapeut en cliënt het belangrijkste element voor therapeutische vooruitgang is. De persoonlijke kwaliteiten van de therapeut bepalen grotendeels de toon en de emotionele impact van het therapieproces. Hetzelfde geldt voor het gezin waarin de persoonlijke kenmerken van ouders de belangrijkste invloed hebben op het emotionele klimaat in huis.

Een goede therapeut is echt en authentiek

Open en niet-defensief zijn is essentieel. Het is ook belangrijk om geen veroordelende houding te hebben en medelevend en openhartig te zijn in communicatiestijl. Een goede therapeut past cliënten niet in een bepaald theoretisch kader of model, maar verhoudt zich tot hen als echte mensen. De ideale therapeut stelt sociale conformiteit niet boven de persoonlijke belangen van een cliënt. In plaats van te proberen emotionele pijn weg te nemen of te verdoezelen om cliënten in de samenleving te passen, is het belangrijk hen te helpen leren omgaan met de realiteit van het leven en hun individualiteit te behouden. De goede therapeut is geïnteresseerd om van cliënten te leren en met hen mee te voelen en is bereid de pijnlijke persoonlijke waarheden te ervaren die cliënten in de loop van de behandeling onthullen. Deze open houding en benadering van cliënten, samen met het vermogen van de therapeut om toegang te krijgen tot zijn/haar eigen emoties en deze te reguleren, stellen hem/haar in staat om afgestemd te zijn op de diepste niveaus van de verbale en non-verbale communicatie van een cliënt.

In een ouder/kind-relatie moet het kind als een echt persoon worden gerelateerd aan een echt persoon. Het is van vitaal belang voor de vroege ontwikkeling van kinderen dat ze in de ogen van een echt persoon kunnen kijken en zichzelf nauwkeurig naar hen teruggespiegeld kunnen zien. Wanneer ouders zin hebben gekregen over hun eigen kindertijd door in hun verleden te kijken, de pijn te voelen die wordt opgewekt, en ten slotte, door inzicht en begrip te hebben over wat ze hebben meegemaakt, zijn ze niet langer afgesneden van hun kind-zelf. Ze zijn dan in staat om met echte empathie en begrijpen. Goede ouders zijn geïnteresseerd in het kennen van hun kinderen, niet in het vormen van hen om op hen te lijken of om een ​​bepaalde manier te zijn om over hen na te denken. De eigenheid en uniciteit van het kind zijn belangrijker dan een maatschappelijke norm.

Een goede therapeut verheugt zich als een gelijke en niet vanuit een superieure rol
Effectieve therapie vindt plaats in de context van een respectvolle, gelijkwaardige therapeutische alliantie tussen twee individuen. Een therapeut opereert niet als een alwetende arts voor een minderwaardige cliënt. Hij/zij neemt geen houding van almacht of neerbuigendheid aan. In plaats van een rol te spelen, is de therapeut zich er volledig van bewust dat zowel hij/zij als de cliënt mensen zijn die hetzelfde respect verdienen. De gelijkheid van psychotherapie blijkt duidelijk uit haar inherente niet-intrusiviteit; dat wil zeggen, in de erkenning door de therapeut van de fundamentele waarde en het recht van een cliënt op een individueel bestaan.
In dezelfde zin spelen goede ouders niet de rol van ouders. Ze gaan met respect om met hun kinderen in plaats van rolbepaalde ouderlijke antwoorden te geven. Hoewel een kind duidelijk niet de gelijke is van zijn moeder of vader in termen van fysieke grootte, macht, kennis of competentie, is het belangrijk dat ouders deze verschillen niet gebruiken om hun kinderen uit te buiten, te overmeesteren en te intimideren. Alwetendheid van de ouders zorgt ervoor dat het kind zich onnodig klein, zwak of inferieur voelt.

Een goede therapeut i is consistent

Een therapeut zorgt voor consistentie en stabiliteit. Idealiter heeft de therapeut het vermogen aanwezig te zijn en voelt hij zich op zijn gemak bij het uiten van gevoelens. De therapeut moet de volwassenheid hebben om zijn/haar eigen behoeften en prioriteiten tijdens de sessie op te schorten, zodat zijn/haar reacties op de communicatie van de cliënt vertrouwen kunnen opbouwen. Op momenten dat de therapeut niet op elkaar is afgestemd en reageert op een manier die de therapeutische alliantie verstoort, erkent hij/zij deze fout en 'spreekt het door' met de cliënt om de breuk in hun relatie te herstellen en verder te gaan met de therapie. Dit doorpraten houdt in dat de therapeut een dubbele focus heeft, een deel is gericht op hun interne ervaring en een ander deel is de ervaring van de cliënt. De therapeut nodigt de cliënt uit om uit te drukken hoe hij/zij de breuk ervaart en valideert zijn/haar realiteit van hoe hij/zij de gebeurtenis heeft ervaren. De therapeut kan dan de verstandhouding en verbinding met de cliënt herstellen.

Met betrekking tot opvoeding zijn de volwassenheid en consistentie van de ouders belangrijk om vertrouwen op te bouwen. Ouders moeten regressieve trends in hun eigen persoonlijkheid weerstaan ​​om veiligheid bij hun nakomelingen te bevorderen. En wanneer ouders niet goed op hun kinderen zijn afgestemd en kwetsend reageren, kunnen ze hun fout erkennen, een gesprek beginnen waarin hun kinderen kunnen praten over hun gevoelens erover en zo het vertrouwen in hun relatie met hun kinderen herstellen.

Een goede therapeut e bewijst eerlijkheid en integriteit

Het is belangrijk dat een therapeut zijn/haar persoonlijke leven met integriteit en persoonlijke eerlijkheid leidt. Omdat de cliënt zich in zo'n kwetsbare positie bevindt, wordt hij/zij beïnvloed door de subtiliteiten van de interpersoonlijke omgangsstijl van een therapeut wanneer een therapeut niet integer is.

Kinderen zijn ook extreem kwetsbaar voor hun ouders en gevoelig voor variaties in het gedrag van hun ouders, en wanneer ze worden geconfronteerd met de dubbelhartigheid en leugens van hun ouders, lijden ze zware klappen voor hun eigen gevoel van zijn. Ze idealiseren de ouder vaak op eigen kosten. Om zich veilig te voelen veranderen ze hun eigen realiteit en buigen ze zich uit vorm om het standpunt van hun ouders te geloven. Daarom moeten ouders ernaar streven om in al hun relaties verantwoordelijk en integer te handelen en niet toe te staan ​​dat hypocrisie en dubbele standaarden hun waardigheid en zelfrespect in gevaar brengen.

Een goede therapeut is een rolmodel

In de loop van de therapie treedt de therapeut onbedoeld op als rolmodel voor cliënten. Hij/zij toont interesse in zelfonderzoek, een accepterende houding ten opzichte van gevoelens en het vermogen om gevoelens en gedrag te reguleren. De therapeut vertoont ook een stijl van omgaan met een andere persoon die respectvol, medelevend en gelijkwaardig is.

In de ouder-kindrelatie observeert het kind gretig elk aspect van de persoonlijkheid van de ouder om te leren hoe het moet zijn. Ouderschap brengt de verantwoordelijkheid met zich mee om te weten dat alles wat ouders doen als model dient voor het soort persoon dat hun kind zal worden. De gevoelens van ouders over zichzelf worden onbedoeld doorgegeven aan het kind. Het belangrijkste wat ouders voor hun kinderen kunnen doen, is zichzelf ontwikkelen zodat ze zich echt goed voelen over zichzelf.

Wat gebeurt er in therapie?

Er wordt met een gevoel van onderzoek naar de klant geluisterd
Het therapeutische proces is in wezen een onderzoek waarbij de therapeut met empathie en mededogen luistert, in een poging de cliënt te leren kennen en begrijpen. De therapeut schort zijn oordeel op terwijl hij intuïtief zoekt, zich afvraagt ​​en vraagt: 'Hoe voelt deze persoon zich?' 'Wat beleeft deze persoon?'

Op deze manier luisteren is verrassend moeilijk voor ouders. Vaak maken ouders geen onderscheid tussen zichzelf en hun kinderen, 'omdat deze kleine persoon van mij kwam, dan moet hij/zij zijn zoals ik.' In plaats van hun kind te zien als het genetisch unieke individu dat hij/zij werkelijk is, zien ze zichzelf zoals ze waren in hun eigen jeugd. Wanneer dit het geval is, voelt een kind zich niet gezien. Wanneer ouders echter een gevoel van onderzoek hebben met betrekking tot hun kind, zijn ze zowel gefascineerd door als levend voor de opkomst van een unieke persoonlijkheid. Wanneer dit het geval is, voelt een kind zich erkend.
De cliënt is vrij om alles te zeggen en te voelen in een sfeer van acceptatie en interesse.

In de psychotherapie ligt een sterke nadruk op de vrijheid van meningsuiting en het uiten van gevoelens. In de therapiesetting kunnen cliënten zich ongehinderd uitdrukken door de regels van logica of censuur. Hierdoor kunnen ze helder denken en inzicht krijgen in zichzelf. De therapeut onthoudt zich ervan om cliënten te straffen of af te wijzen voor hun communicatie, hoe vervormd of negatief ook. Cliënten gaan op een emotioneel niveau begrijpen dat elke gedachte of elk gevoel acceptabel is. Ouders hebben vaak moeite met het creëren van een sfeer van acceptatie bij hun kinderen. De onopgeloste problemen van ouders uit hun eigen jeugd maken het moeilijk voor hen om de hele reeks gevoelens van hun kind te accepteren en om de emotionele reacties van hun kind toe te staan.