Op elke willekeurige dag van ons leven zal ons gevoel van eigenwaarde waarschijnlijk tal van pieken en dalen bereiken. Het ene moment voelen we ons misschien zelfverzekerd en tevreden, het volgende moment voelen we ons misschien onzeker en ongemakkelijk. Hoe verontrustend dit ook kan zijn, het is niet ongewoon. Onze zelfperceptie is vaak niet gebaseerd op wat er werkelijk in ons leven gebeurt, maar eerder op een negatieve interne vervorming die bekend staat als onze ' kritische innerlijke stem .'

De kritische innerlijke stem is een goed geïntegreerd patroon van negatieve gedachten tegenover onszelf en anderen. Deze interne vijand werpt niet alleen een schaduw op ons zelfgevoel, maar ligt ook vaak aan de basis van ons onaangepaste gedrag. We ervaren deze 'stem' niet als een auditieve hallucinatie, maar als een reeks vragende, kritische en zelfbeperkende gedachten en houdingen die de hele dag door opduiken.

Om de werking van deze stem te begrijpen, is het handig om eerst naar de oorsprong te kijken.Onze innerlijke criticus wordt gevormd door ervaringen uit het vroege leven die geïnternaliseerd zijn en ons identiteitsgevoel beïnvloeden. Net zoals positieve ervaringen van liefde, warmte en veiligheid ons positieve zelfgevoel helpen vormen, zo informeren negatieve levenservaringen onze innerlijke criticus. In een poging om pijnlijke of kwetsende ervaringen te begrijpen, trekken onze geesten conclusies over wie we zijn en hoe mensen ons zullen zien.

Kwetsende houdingen die we van onze ouders of primaire verzorgers oppikken, evenals pijnlijke interacties met leeftijdsgenoten, broers en zussen of invloedrijke volwassenen kunnen allemaal helpen onze kritische innerlijke stem vorm te geven. Een afwijzende of afwijzende ouder kan ons het gevoel geven dat we niet belangrijk zijn of als een last voelen. Een opdringerige en veroordelende ouder kan ons het gevoel geven dat we vol gebreken zitten en gewoon niet goed genoeg zijn.

Als volwassenen gaan we misschien een onafhankelijk leven leiden, maar we hebben deze houdingen geabsorbeerd en met ons meegedragen, een beetje als kritische ouders in ons hoofd. Het lastige van dit proces is dat we deze gedachten zelden identificeren als krachten van buitenaf die ons realistische standpunt kleuren. In plaats daarvan zien we onze kritische innerlijke stem NET ZO ons werkelijke standpunt.

Dus, hoe beïnvloedt deze stem ons in ons huidige leven? Onze kritische innerlijke stem is lastig, want niet alleen vult het onze hoofden met zelftwijfel, hatelijk commentaar en vernietigende beoordelingen van alles, van hoe we eruitzien tot hoe we ons gedragen, van wie we zijn tot wat we verdienen, maar het kan ook lijken bijna zelf-rustgevend. Als we er bijvoorbeeld aan denken om een ​​nachtje uit te gaan en we toevallig een glimp van onszelf opvangen in de spiegel, kan er een stemaanval binnensluipen met commentaar als: 'Je ziet er verschrikkelijk uit. Waarom zou je de moeite nemen om je aan te kleden?' Als we onder de douche springen, kan het beginnen met: 'Wat heeft het voor zin om uit te gaan? Je bent sociaal zo onhandig.' Op het moment dat we ons gaan aankleden, kan diezelfde stem van toon veranderen. 'Je hoeft niet naar buiten, weet je? Je kunt gewoon binnen blijven en naar die show kijken die je leuk vindt. Drink een glas wijn en ontspan. Als je uitgaat, krijg je sowieso een slecht gevoel.'

De stem kan snel overschakelen van hard en kritisch naar zacht en rustgevend van toon. Het resultaat is echter hetzelfde. Op het moment dat we toegeven, en bijvoorbeeld besluiten thuis te blijven, wordt de stem sterker. 'Je bent zo'n loser. Weer thuis op een vrijdagavond. Je zult altijd alleen zijn.' Het is handig om te onthouden dat de stem nooit echt aan onze kant staat. Het is eerder ontworpen om bestaande negatieve overtuigingen die we over onszelf hebben, te herbevestigen, dat wil zeggen 'je bent lelijk, onhandig, impopulair, enz.'

Het andere verwarrende aspect van onze kritische innerlijke stem is dat we onszelf in beide richtingen vervormen. Omdat ons zelfbeeld broos aanvoelt door de grillen van dit sadistische denkproces, hebben we de neiging om onszelf neer te halen en onszelf te verdedigen. Als onze partner ons bijvoorbeeld iets vertelt dat hem dwarszit over ons handelen of als een baas ons opbouwende kritiek geeft, kunnen we ons overdreven bedreigd voelen en defensief worden. Op het moment dat we ons aangevallen voelen, kunnen we argumenteren alsof ons hele zelfbeeld ervan afhangt, omdat onze innerlijke criticus ons het gevoel geeft dat dat zo is.

We zijn vaak bijzonder gevoelig voor kritiek die aansluit bij de reeds bestaande kritische innerlijke stemmen die we over onszelf hebben. Dit klinkt misschien contra-intuïtief, omdat het lijkt alsof we het gewoon eens zijn met dergelijke kritiek. Maar in werkelijkheid, als we ons al zo kwetsbaar en onzeker voelen over één aspect van onszelf, voelen mensen die dit negatieve zelfbeeld schijnbaar bevestigen, behoorlijk prikkelend.We zijn misschien hyperbewust en kritisch naar onszelf toe, maar we zijn ook behoorlijk defensief in het toegeven van tekortkomingen.

We hebben het gevoel dat we geen kritiek of feedback van buitenaf aankunnen, omdat onze kritische innerlijke stem deze uitspraken te pakken krijgt en ze omzet in aanvallen. Hetzelfde filter dat positieve erkenning uitfiltert, overdrijft ook het negatieve, waardoor het verwoestend wordt. Deze pijnlijke reactie (of overreactie) is vaak een gevolg van de emoties of herinneringen aan emoties die worden opgewekt door de omstandigheden die de kritische innerlijke stem in de eerste plaats hebben veroorzaakt. Als we bijvoorbeeld teruggaan naar het voorbeeld van een ouder die onze behoeften negeert of verwerpt, kunnen we bijzonder gevoelig zijn voor mensen die ons op een of andere manier als veeleisend beschouwen. Omdat de emoties die worden opgewekt zo diep verbonden zijn met ons verleden, zijn we vaak te bang voor specifieke feedback. We kunnen zelfs overdrijven of verkeerd interpreteren wat een partner, vriend, collega, enz. zegt om het te laten passen bij een oud, kwetsend identiteitsgevoel.

Natuurlijk is dit proces grotendeels onbewust. We zijn ons niet bewust van de oergevoelens die worden geactiveerd, net zomin als we ons bewust zijn van de kritische innerlijke stem die in ons hoofd begint te klinken. In plaats daarvan gaan we naar de races om onszelf te verdedigen, de andere persoon aan te vallen en misschien onszelf opnieuw aan te vallen. Onze kritische innerlijke stem kan een behoorlijk vicieuze cirkel in stand houden, maar het goede nieuws is dat het een cirkel is die we kunnen doorbreken.

De eerste manier om dit te doen is door compassie te omarmen. Zelfcompassie is, in tegenstelling tot zelfrespect, gericht op vriendelijk zijn voor onszelf in plaats van onze waarde te evalueren. Deze vriendelijkheid houdt in dat we ons bewust zijn van het feit dat we vaak luisteren naar een gemene, interne coach die ons niet dient. Om deze innerlijke criticus te overwinnen, moeten we identificeren wanneer het zich voordoet, begrijpen waar het vandaan komt, ons echte standpunt scheiden en versterken, en ten slotte het gedrag dat het bestendigt, aan de kaak stellen. Als we dit doen, hebben we zelfcompassie nodig.

Volgens zelfcompassieonderzoeker dr Kristin Neff Zelfcompassie houdt in 'openstaan ​​voor en bewogen worden door je eigen lijden, gevoelens van zorgzaamheid en vriendelijkheid jegens jezelf ervaren, een begripvolle, niet-oordelende houding aannemen ten opzichte van je tekortkomingen en mislukkingen, en erkennen dat je ervaring deel uitmaakt van de algemene menselijke ervaring. ' Zelfcompassie stelt ons in staat om onze innerlijke criticus met empathie te ontmoeten. Het stelt ons in staat om deze empathie uit te breiden naar anderen, die ook grotendeels leven in de grillen van hun kritische innerlijke stem. Het loslaten van de overlays van deze innerlijke criticus en het omarmen van zelfcompassie vormen de kern van het echt kennen van onszelf en van het worden wie we willen zijn.