U hoeft geen psycholoog te zijn om de zeer harde effecten van een breuk op iemands geestelijke gezondheid op te merken. Wanneer een relatie eindigt, lijken vernedering, woede, eenzaamheid, angst en verdriet allemaal tegelijkertijd aan de deur te verschijnen, arm in arm marcherend om luidruchtig rond onze psyche te paraderen. Het verdrijven van deze emoties is een kwestie van helen, verzoenen, vrede in onszelf vinden en op de een of andere manier verder gaan. De weg naar herstel is moeilijk, niet alleen omdat we worstelen met het echte verlies van een persoon of een manier van leven waar we echt van hielden, maar omdat elke pijnlijke afwijzing wordt gevoed door twee krachten: de realiteit van het verlies zelf en het leger van negatieve, zelfhaatgedachten ontwaken weer in ons.

Elke pijn die we ervaren, echoot een spervuur ​​vanafwijzingenen pijnlijke gebeurtenissen uit ons verleden. Ons hele leven worden we psychologisch gevormd door onze ervaring. We vegen het stof op van de vele leugens, miscommunicaties, verraad, kritiek en afwijzingen die we hebben meegemaakt vanaf het moment dat we werden geboren: de angstaanjagende tijd dat een ouder de controle verloor, de boze blik van een verzorger, de afkeuring van iemand die we bewonderden of verlaten van een geliefde. Al deze oude en vertrouwde ervaringen hebben de manier gevormd waarop we onszelf en de wereld om ons heen zien.

Als volwassenen hebben we de neiging om pijnlijke gebeurtenissen uit ons heden te gebruiken om negatieve houdingen uit ons verleden te bevestigen. De vreselijke dingen die we op een diep, fundamenteel niveau over onszelf geloven, duiken weer op zodra een situatie als een breuk kan worden gebruikt om ze te bewijzen en te ondersteunen. Hoe vaak horen we mensen vers uit eenrelatiedingen zeggen als: 'Hij heeft nooit echt van me gehouden. Ik zal nooit iemand vinden. Ik ben voorbestemd om alleen te zijn. Wie zou voor mij kiezen?' Hoe kan het ontslag van één persoon zo'n spiraal van universele schaamte veroorzaken? Waarom kunnen we dat zinkende gevoel van vernedering en onwaardigheid niet van ons afschudden op het moment dat iemand besluit dat ze niet romantisch bij ons willen zijn?

Mijn vader, psycholoog en auteur, zei onlangs: 'Het is verbazingwekkend hoe mensen het merg uit afwijzing zuigen.' Terwijl de meesten van ons graag denken dat alles wat we willen isechte liefde, de realiteit is dat velen van ons verslaafd zijn aan afwijzing. Afwijzing valideert het negatieve standpunt van wat mijn vader een 'kritische innerlijke stem.' Deze 'stem' vertegenwoordigt een interne vijand gevormd uit negatieve gebeurtenissen die vroeg in het leven plaatsvonden. Hoewel het commentaar van deze kritische innerlijke stem misschien niet prettig is, is het bekend, en tenzij we het uitdagen, dragen we het koppig met ons mee naar volwassenheid.

Dit verklaart waarom we bij een relatiebreuk, in plaats van alleen maar het verdriet te voelen om iemand die belangrijk voor ons is te verliezen, zo vaak vastbesloten zijn om de afwijzing tegen onszelf te keren. Onze kritische innerlijke stem, die misschien is gestild terwijl we koesterden in de genegenheid van iemand voor wie we zorgden, is er nu om koeltjes te zeggen: 'Ik zei het je toch.' Net zoals ons positieve zelfgevoel er is om ons door donkere tijden te loodsen, is onze innerlijke criticus er om ons door de modder te slepen. Welke kant van onszelf we kiezen om mee te gaan, kan het verschil betekenen tussen een rijk en bevredigend leven leiden en onszelf bij elke stap weerhouden van echt geluk.

Om door een afwijzing of een pijnlijke gebeurtenis in ons leven heen te komen - het verlies van een baan, de inconsistentie van een vriend, de teleurstelling van een familielid - moeten wekom op tegen onze kritische innerlijke stem. We kunnen dit doen door eerst vast te stellen wanneer deze stem ons denken binnensluipt. Wanneer verandert een gedachte als 'ik mis hem echt' in 'ik zal nooit iemand zoals hij ontmoeten. Zal niemand ooit van me houden?' Om ons te helpen deze wrede interne dialoog aan te gaan zonder blindelings elk woord te geloven dat het uitspreekt, is het nuttig om in de derde persoon aan onze gedachten te denken. Zouden we ooit iemand tegen ons laten praten zoals we tegen onszelf schreeuwen? Bovendien, zouden we ooit tolereren dat iemand met een vriend van ons spreekt zoals onze kritische innerlijke stem tot ons spreekt?

We moeten op het moment onzewoedekeert zich tegen ons. Wanneer je gedachten veranderen van 'Ik haat haar omdat ze me heeft verlaten' naar 'Natuurlijk heeft ze me verlaten. Ik ben niemand,' je kunt er zeker van zijn dat jeinnerlijke criticusis nu aan het werk. Hoe meer we ernaar luisteren en ons overgeven aan haar doctrines, hoe zwakker en slechter we ons voelen. Wanneer je die stem voelt binnensijpelen, neem dan even de tijd om je gedachten in de derde persoon op te schrijven. Gebruik 'jij' in plaats van 'ik'-uitspraken (d.w.z. 'Natuurlijk heeft ze je verlaten. Je bent niemand.') Bedenk hoe deze stem voor jou klinkt. Is het bekend? Waar zou het vandaan kunnen komen? Reageer dan op die stem met het medeleven van een vriend. U kunt uitspraken schrijven als: 'Ik ben niet waardeloos. Ik ben een goed mens en een goede keuze. Ik verdien het om bemind te worden.'

Hoe meer we kunnen identificeren wanneer we ons tegen onszelf keren in plaats van alleen de pijn van moeilijke gebeurtenissen te voelen, hoe beter we op de lange termijn af zullen zijn. We kunnen leren om onze huidige gevoelens zuiver te scheiden van de oude pijn en beledigingen die we met ons meedragen. We kunnen leren om afwijzing te behandelen als een verlies van een persoon die we waardeerden zonder een gevoel van onze eigen waarde te verliezen.

Wanneer we uit het scheve gezichtspunt van onze innerlijke criticus stappen, kunnen we onze eigen principes in kaart brengen en volgen. Door dit te doen, bouwen we een sterk en gezond zelfgevoel op dat niemand kan verbrijzelen. Het wordt steeds moeilijker om onszelf te definiëren door de ogen van iemand anders, vooral degenen die ons onderweg pijn hebben gedaan. Het doel bij het afschaffen van onze innerlijke criticus en het vestigen van dit zelfgevoel is niet om ons ego een boost te geven of een muur van bescherming te bouwen die buitenstaanders ofsluit ons af van liefde. Het is eenvoudigweg het herkennen en scheiden van invloeden uit het verleden die ons op een dwaalspoor hebben gebracht. Deze reis van differentiatie helpt ons om te ontdekken wie we werkelijk zijn, om ons solide en waardig te voelen als onszelf, en te accepteren dat we beminnelijk zijn, en dat we zijn geweest sinds de dag dat we werden geboren.