De laatste tijd lijkt er nogal wat discussie te zijn over de vraag of een zeeleeuw mijn leven heeft gered nadat ik van de Golden Gate Bridge sprong in een poging mijn leven te beëindigen. Voor alle duidelijkheid, er zijn een groot aantal verslaggevers en speculanten die beweerden dat het echt een zeehond was... Ik weet echter dat het een zeeleeuw was en het is geen statistische anomalie. Zeedieren (dolfijnen, zeeleeuwen) en andere wezens hebben geholpen mensen en andere dieren te redden van gevaarlijke situaties over de hele wereld.

Hier zijn de feiten: op 25 september 2000 sprong ik vanwege een bipolaire stoornis en ernstige psychose van de Golden Gate Bridge. Ik was negentien jaar oud en nadat ik de brug had verlaten, was mijn eerste gedachte dat ik een vreselijke fout had gemaakt.

Wonder boven wonder overleefde ik - en ondanks mijn ernstige verwondingen kon ik het wateroppervlak bereiken. Toen ik weer boven water kwam, dobberde ik op en neer in de ijskoude wateren om me heen. Toen, toen er iets langs mijn benen werd geborsteld, vreesde ik dat het een haai was die me kwam verslinden. Ik probeerde het te stompen, denkend dat het me zou bijten. Echter, dit zeedier (wat het ook was) cirkelde gewoon onder me en stootte me op.

Ja, het is misschien moeilijk voor de gemiddelde scepticus om te geloven, maar geloof me niet op mijn woord... Noem de oude producenten en medewerkers van ABC's 'Primetime with John Quinones'. Zie je, ik wist niet dat het wezen een zeeleeuw was, en geen haai, totdat ik in die show te zien was vanwege mijn werk in zelfmoordpreventie en geestelijke gezondheid.

De e-mails van veel kijkers stroomden ABC binnen en een ervan was van een man genaamd Morgan. Hij schreef:

Kevin, ik ben zo blij dat je nog leeft, want ik stond nog geen 60 cm van je af toen je sprong... En tussen haakjes, het was geen haai (zoals je in de tv-show zei), het was een zeeleeuw en ik heb foto's.

Ik heb meteen zijn e-mailadres en telefoonnummer genoteerd. Ik belde Morgan en vroeg of hij me de foto's wilde e-mailen die hij had gemaakt. Hij verplichtte. Het probleem was dat ik hem onbewust het e-mailadres van mijn vader gaf. Mijn vader was er niet op voorbereid, en hij zou ook nooit willen zien wat er in zijn inbox kwam. Hij opende zijn e-mail, klikte op een knop en er verscheen een foto vanuit vogelperspectief van mijn bijna levenloze lichaam dat bovenop een cirkelende zeeleeuw lag. Het beeld was grotesk, morbide en tegelijkertijd mooi.

Mijn vader was een emotioneel wrak en hij viel bijna van zijn stoel. Toen hij zichzelf componeerde, liet hij me de foto zien en samen waren we het erover eens dat niemand hem mocht zien. Met een druk op de knop was het weg.

Tegen degenen die dit lezen, ik zeg geloof het of niet, dat is helemaal aan jou. Ik ken de waarheid, en in dit geval en dat is het enige dat telt.