'De ironie van de toestand van de mens is dat de diepste behoefte is om vrij te zijn van de angst voor dood en vernietiging; maar het is het leven zelf dat het wekt, en dus moeten we ervoor terugdeinzen om volledig te leven.'
― Ernest Becker, De ontkenning van de dood

Als mensen is ons bewustzijn van de dood inherent. Wanneer we met deze realiteit worden geconfronteerd, hebben we de neiging om manieren te vinden om onszelf te kalmeren die, hoewel grotendeels onbewust, ons beperken in ons leven, onze relaties en onze doelen. In zijn boek, In het kielzog van 9-11: de psychologie van terreur , beschrijft Dr. Sheldon Solomon hoe in de periode na de aanslagen van 11 september het land een toename zag van het percentage drinken, gokken en andere veelvoorkomende ondeugden. Comfortfood verkocht beter. De verkoop van sigaretten steeg. Mensen begonnen zich tot hun 'drug' naar keuze te wenden in een onbewuste poging om hun angsten te verlichten. Existentiële realisaties laten ons vaak zoeken naar comfort en veiligheid in alles, van onze maaltijdkeuze tot onze politieke leiders. Na 9/11, elke keer dat George Bush aankondigde dat de niveaus van terreuralarm waren gestegen, volgden zijn waarderingscijfers.

Terreur die wordt opgewekt door het besef van onze eigen sterfelijkheid kan de neiging aanwakkeren om te straffen of hatelijk te zijn, ons tegen vijanden op te zetten of ons te vervreemden van onze dierbaren. Het kan ertoe leiden dat we onszelf beperken of ons verdedigen tegen een volledig leven. Ieder van ons zou er baat bij hebben onszelf de vraag te stellen: 'Hoe beïnvloedt dit bewustzijn ons?' Misschien wel veel meer dan we denken. Omdat we allemaal worden beïnvloed door deze kennis, kunnen we onze kracht van introspectie gebruiken om opzettelijk afstand te nemen van negatieve acties en reacties op onze angst. In plaats daarvan kunnen we het gebruiken om bewuste keuzes te maken die betekenis geven aan ons leven. We kunnen bepalen en controleren hoe onze angst ons beïnvloedt, in plaats van het te ontkennen of toe te staan ​​dat het destructieve manifestaties aanneemt.

Zich aanpassen aan de dood door niet volledig te leven, kan destructieve effecten hebben. In een poging om onze angsten te bedwingen of onder te dompelen, hebben we de neiging om ons in te laten met gedrag dat ons helpt om ons verdoofd, ongebonden of negatief tegenover onszelf en anderen te voelen. We gebruiken afweermechanismen om de pijn van ons bestaan ​​af te snijden en ons op onze beurt los te maken van onze vitaliteit en de dingen die ons het gevoel geven dat we leven.

In een interview dat ik voor PsychAlive.org hield met Dr. Sheldon Solomon, een van de ontwikkelaars van Terror Management Theory, beschreef hij de rol die dit bewustzijn in ons leven kan hebben als volgt: dat vooruitzicht is om jezelf tijdelijk te ontdoen van alle cultureel en interpersoonlijk geconstrueerde wanen en fantasiebanden die je je hele leven hebben ondersteund. En dat kun je niet doen zonder even, psychologisch gesproken, aan de afgrond van de vergetelheid te bungelen. Maar dan en alleen dan kan die echte kern van wie en wat je bent naar voren komen en dat is wanneer we mensen, waaronder ikzelf, op hun best gaan zien.'

Vriendelijk en medelevend zijn voor onze medemensen geeft ons verder een gevoel van waarde, doel en betekenis. Vrijgevigheid is goed voor ons. Zoals mijn vader in zijn PsychologyToday-blog 'Life-Affirming Death Awareness' schreef: 'Door de dood als een realiteit te erkennen in plaats van onze toevlucht te nemen tot defensieve ontkenning, kunnen we deze uitdagingen het beste aangaan en het leven vollediger omarmen. Overal worden mensen geconfronteerd met dezelfde essentiële problemen en strijd om te overleven. Daarom zijn we allemaal broeders en zusters, en er is geen plaats voor onverschilligheid voor mensen die lijden aan honger en armoede, en bovendien kan er geen berusting zijn in uitingen van vooroordelen, etnische conflicten of daadwerkelijke oorlogvoering.'

Voor de meesten van ons is het bijna een tweede natuur om ons te verdedigen tegen het besef van onze sterfelijkheid. Toch heeft ieder van ons de kracht om een ​​cultureel wereldbeeld te omarmen dat zin geeft aan het leven. We kunnen ons eigen morele kompas creëren en ons zelfrespect opbouwen door het gevoel te hebben dat we een waardevol lid van de samenleving zijn. In plaats van ons tegen anderen te keren, kunnen we onze universele toestand als inspiratie gebruiken om elkaar goed te behandelen en het meeste uit de kostbare tijd die we hebben te halen.

Onze angsten voor de sterfelijkheid kunnen ons de drang geven om ons terug te trekken uit het leven, om minder volledig te leven als een middel om de pijn van onze ondergang of de omvang van wat we zouden verliezen te verminderen. De angst die we voelen kan ons motiveren om de dingen op te geven die ons verbinden met ons fysieke zelf, onze seksualiteit, onze lichamelijke verlangens of ons lichaam zelf. Maar deze kennis heeft de kracht om precies het tegenovergestelde te doen, om ons te inspireren om met volle kracht vooruit te leven, onze meest betekenisvolle doelen na te streven, dicht bij onze dierbaren te blijven en met integriteit, zelfrespect en doelgerichtheid te leven. Zoals Ernest Becker, de beroemde auteur van Denial of Death schreef: 'En dit is de simpele waarheid - dat leven is zich verloren voelen - hij die het accepteert, is al begonnen zichzelf te vinden, op vaste grond te staan. Instinctief, net als de schipbreukeling, zal hij rondkijken naar iets om zich aan vast te klampen, en die tragische, meedogenloze blik, absoluut oprecht, omdat het een kwestie van zijn redding is, zal hem orde brengen in de chaos van zijn leven. Dit zijn de enige echte ideeën; de ideeën van de schipbreukelingen.'