Er zijn maar weinig kruispunten in de wereld van programma's, beleid en disciplines. Maar als ze elkaar ontmoeten, vormen ze een eclips; een verblindend fenomeen van botsende werelden. Zo'n interactie is zeldzaam, fascinerend en eeuwig veranderend, niet alleen voor de directe spelers, maar ook voor iedereen die wordt beïnvloed door de invloed ervan. Voor sommigen zijn de ideeën over recht en gezondheid planeten apart. Toch regelt de wet een groot deel van ons gezondheidssysteem. Geestelijke gezondheidsrechtbanken zijn de nieuwe instellingen die een innovatie zijn geworden in het afleiden van gevangenissen en de koppeling van gezondheid en het rechtssysteem.

Geestelijke gezondheidsrechtbanken zijn ontstaan ​​uit het Drug Court-model. Drug Courts ontstonden in 1989 vanwege de enorme hoeveelheid drugszaken die voor de rechter werden gebracht tijdens de crack-cocaïne-epidemie. Het ethos van de Drug Courts was om door de rechtbank bevolen drugsbehandeling aan te bieden in plaats van opsluiting. Dit was bedoeld om de gevangenis- en gevangenispopulaties te verminderen en het drugsgebruik van de verdachte te verminderen. De Drug Courts, die grote successen lieten zien bij het terugdringen van recidive, begonnen de revolutie van de 'probleemoplossende rechtbank' door gemeenschapsprogramma's samen te stellen met justitiële instanties. De eerste rechtbank voor geestelijke gezondheid werd in 1997 geopend in Broward County, Florida, waar een groot aantal personen met een psychische aandoening stierf door zelfmoord in de plaatselijke gevangenis. Binnen twee jaar na de oprichting van de rechtbank zagen ze meer dan 900 zaken.

Het Consensusproject/Consensusproject geestelijke gezondheid schat dat er momenteel 240 geestelijke gezondheidsrechtbanken in de Verenigde Staten actief zijn. Deze rechtbanken bieden meer mogelijkheden voor het afleiden van gevangenissen en het verlenen van geestelijke gezondheidsdiensten in de gemeenschap. Elke rechtbank heeft zijn eigen geschiktheidsnormen, waaronder diagnoses en het werken met misdrijven, geweldloze en gewelddadige misdrijven. Veel rechtbanken accepteren zowel misdrijf als misdrijf overtreders. De overgrote meerderheid van de GGZ sluit geweldsdelicten uit.

De Brooklyn Mental Health Court wordt voorgezeten door rechter Matthew D'Emic. Rechter D'Emic zit ook de rechtbank voor huiselijk geweld voor en houdt alle competentiehoorzittingen in de wijk Brooklyn, New York. Competentiehoorzittingen maken geen deel uit van de GGZ. Volgens de wet moet een verdachte mentaal fit zijn. Ze moeten een rationeel begrip van de rechtbank hebben en kunnen helpen bij hun eigen verdediging. ‘Fitness’ is geen medische definitie; het is een legale. Het is de rol van de rechter om medische getuigenissen af ​​te wegen om te bepalen of een verdachte in staat is om terecht te staan.

Met Judge D'Emic wordt er een overschaduwd. Zijn joviale persoonlijkheid gecombineerd met zijn oprechte compassie nemen een kamer over. Mensen worden tot hem aangetrokken als de zon; misschien is het lot om als gespecialiseerde rechter te dienen. Wanneer hij met rechter D'Emic praat, schijnt zijn nederige karakter door elke zin heen. Bij het bespreken van zijn carrière en het voorzitterschap van de eerste rechtbank voor geestelijke gezondheid in de staat New York, zegt hij bescheiden: 'Ik had geluk en kreeg gelukkige opdrachten.' We weten allemaal hoeveel moeite en toewijding het kost om dit werk te doen, we weten dat geluk een deel van het plaatje kan zijn, maar hart en het nastreven van gerechtigheid is wat er echt nodig is. Rechter D'Emic begon zijn opleiding aan de Fordham University en studeerde vervolgens aan de Brooklyn Law School. Nadat hij in een in Manhattan gevestigde firma had gewerkt en een privépraktijk had gekregen, werd hij in 1996 door gouverneur Pataki benoemd tot rechter. Na een jaar werd hij toegewezen aan de rechtbank voor huiselijk geweld. In 2002 nomineerden de officier van justitie, het Center for Court Innovation en de administratieve rechter hem om de Brooklyn Mental Health Court te leiden. Rechter D'Emic doceert als adjunct-professor aan de Brooklyn Law School op het gebied van klinisch recht.

Geestelijke gezondheidsrechtbanken zijn een alternatieve rechtbankervaring voor personen met geestelijke gezondheidsbehoeften. Deelnemers moeten worden gescreend en toegelaten tot een geestelijke gezondheidsrechtbank. Geestelijke gezondheidsrechtbanken volgen ofwel een pre- of post-juridisch model. Pre-arbitrage verwijst naar vervolging wordt uitgesteld totdat de verdachte het programma voltooit. Post-arrest verwijst naar een beklaagde die een schuldbekentenis aflegt om deel te nemen aan de rechtbank. De Brooklyn Mental Health Court volgt het model na de uitspraak. Rechter D'Emic deelt hoe dit model werkt. 'Met dit model is er geen risico dat een getuige zich verplaatst of dat de zaak naar een andere rechtbank gaat. Als de beklaagde voor de rechter wil verschijnen om zijn onschuld te bewijzen, kan hij dat doen. Maar om deel te nemen aan deze rechtbank, moeten ze schuld bekennen. Bij alle deelnemers met een misdrijf of een eerste misdrijf die hun programma voltooien, wordt de zaak geseponeerd bij hun afstuderen. Potentiële deelnemers worden voorafgaand aan het doen van een pleidooi op het ontslag gewezen.' De Brooklyn Mental Health Court loopt in fasen. Alle deelnemers die aan elke fase of mijlpaal voldoen, worden erkend in de rechtbank. Alle deelnemers die hun gerechts- en behandeltraject met goed gevolg hebben afgerond, hebben een gerechtelijke diploma-uitreiking met direct daarop een seponering van hun zaak.

De praktijk lijkt misschien niet-traditioneel, en dat is het ook. Maar er zijn dagelijks meer praktijken waarbij waarnemers, en soms gerechtsambtenaren, twee keer kijken. Standaard gerechtelijke procedures houden in dat gerechtsdeurwaarders de bank naderen om off the record te spreken, maar deze benadering omvat nooit de gedaagde. Tenzij je in Brooklyn bent. D'Emic deelt deze unieke praktijk door te stellen: 'Dit gebeurde per ongeluk. De eerste week [van het voorzitterschap] in de rechtszaal, kwam één beklaagde voor me en wilde niet met me praten. Het viel me op dat hij verlegen was. Ik weet niet waarom het me een paar minuten kostte om dit te beseffen. Waarom zou hij anders zijn dan iemand anders? Het is normaal om verlegen te zijn en je persoonlijke leven niet te willen bespreken voor een kamer vol vreemden. Dus ik vroeg hem om [naar de bank] te komen en te praten, en dat deed hij. De volgende beklaagde vroeg toen om naar me toe te komen en met me te praten. Zo praten we nu met bijna iedereen. Aanvankelijk sprongen de gerechtsdeurwaarders op toen beklaagden mij benaderden. Maar ze zijn nu goed met de praktijk. Wij hebben hier nooit problemen mee gehad. Je moet doorbreken uit de traditionele rol. Wanneer je mensen in het leven naar de marge van de samenleving drijft door het stigma van een psychische aandoening, heeft dat rampzalige gevolgen voor individuen en hun families. Wanneer een persoon met autoriteit, en ik denk dat ik als rechter dat ben, één-op-één in nauw contact praat met iemand met een psychische aandoening, verdwijnt het stigma. Zo ontstaat er een gemeenschap in de rechtszaal.'

Brooklyn is, net als heel New York City, enorm. En met massa, komt de massa. De rechtbank heeft sinds het voorjaar van 2002 1738 verdachten verwezen. Op dit moment hebben zij een dossierlast van meer dan 100 deelnemers. Met zo'n groot aantal bedienden, zijn er grote beloningen en frustraties in deze rol. D'Emic zegt: 'Het is altijd de moeite waard om de transformatie te zien van een persoon die geïsoleerd en gemarginaliseerd was en met behandeling tot een voller leven leidt. Ik heb brieven van eerdere beklaagden die grote veranderingen vertonen. Onze rechtbank ziet een verschil in uiterlijk, denkprocessen en leven. Het is opmerkelijk. In termen van frustraties is het een uitdaging om een ​​gebrek aan huisvesting te hebben. Mensen zitten in de gevangenis te wachten op huisvesting of behandelingsmogelijkheden. In een perfecte wereld zouden er genoeg behandelingen zijn en zouden er geen rechtbanken voor geestelijke gezondheidszorg nodig zijn.'

De rechtbank begon met het niet accepteren van gewelddadige misdrijven en ook geen overtredingen. Rechter D'Emic legt echter uit dat dit kader beperkte personen bediend door de rechtbank. 'We willen zoveel mogelijk mensen helpen. Veel van onze deelnemers hebben geweldsdelicten die verband houden met hun psychische aandoening. Als je dit werk doet, kun je niet bang zijn. We hebben strategieën geïmplementeerd voor de openbare veiligheid. Het was een teambeslissing.' De Brooklyn Mental Health Court is een team van multidisciplinaire beoefenaars die samenkomen om op de gemeenschap gebaseerde behandeling te bieden. Het team bestaat uit rechter D'Emic en zijn juridische functionarissen, de projectdirecteur, Lucille Jackson, LCSW, Ruth O'Sullivan, SW, twee programmacoördinatoren en een gecontracteerde psychiater. Rechter D'Emic dankt dit team voor het leveren van deskundige diensten die doorgaan het succes van de rechtbank. 'Het klinische team heeft dagelijks programmacontact, zodat we direct weten als een deelnemer niet in behandeling is. In eerste instantie zal onze rechtbank een deelnemer gedurende de eerste drie maanden van hun acceptatie bij onze rechtbank wekelijks zien. Als het programma problemen of vorderingen meldt, pakken we dat wekelijks rechtstreeks met de deelnemer aan voor de rechtbank.'

Als deelnemers aan de rechtbank zich niet houden aan de regels van de GGZ, zich niet aan het behandelplan houden en op aanwijzing naar de rechtbank gaan, lopen ze het risico te worden teruggezonden. Rechter D'Emic bespreekt het verschil dat hij ervaart bij het terugplaatsen van personen in een psychiatrisch hof van dat van zijn andere gespecialiseerde rechtbank, de Domestic Violence Court. 'De rechtbank is bedoeld om een ​​eerlijk proces van de beklaagde te waarborgen. In onze zaak Huiselijk Geweld zorgt de rechtbank voor de veiligheid van het slachtoffer en voor de handhaving van de orde in de samenleving. Als er sprake is van een schending van een beschermingsbevel voor huiselijk geweld of als de mogelijkheid bestaat dat iemand gewond raakt, houden we een hoorzitting en vraagt ​​het openbaar ministerie om voorlopige hechtenis. Bij de GGZ is een voorlopige hechtenis anders. Het wordt gebruikt om de aandacht van de verdachte te krijgen. We gebruiken dit zodat ze de realiteit van opsluiting begrijpen. Gewoonlijk worden verdachten in de geestelijke gezondheidszorg voor een week of minder in voorlopige hechtenis genomen.' Het gebruik van een 'hefboom', zoals korte gevangenisstraffen, is gebruikelijk in rechtbanken voor geestelijke gezondheid wanneer beklaagden de behandelplannen en gerechtelijke bevelen niet opvolgen.

Toch is de realiteit van het veroordelen van een persoon met een psychische aandoening moeilijk. Rechter D'Emic bespreekt deze realiteit met echte zorg, en zoals altijd, een echt begrip van gerechtigheid. 'Als ik denk dat de bedreiging van de openbare veiligheid zwaarder weegt dan het werk van de beklaagde, zal ik ze veroordelen. Als ik iemand veroordeel, weet ik dat ik een individueel mens veroordeel. Ik veroordeel ze niet; Ik beoordeel hun acties. Als ik iemand veroordeel die aan een psychische aandoening lijdt, zou ik willen dat ze in behandeling waren geslaagd en niet naar de gevangenis gingen. In de Huiselijk Geweldsrechtbank was een geweldsmisdrijf gericht tegen het slachtoffer. De zin komt uit een andere richting. Het veroordelen van mensen die je kent op een meer intieme basis is nooit lonend, maar het hoort bij deze rol.'

Een grote discussie op dit gebied is de doeltreffendheid van de GGZ. Het is aangetoond dat deelnemers aan de geestelijke gezondheidsrechtbank meer geneigd zijn om in behandeling te gaan dan hun tegenhangers die niet betrokken zijn bij de gespecialiseerde rechtbank. Sarteschi et al (2011) voerden een meta-analyse uit van 18 onderzoeken die aantoonden dat deelnemers aan de Mental Health Court betere rechtsresultaten ervoeren dan degenen die niet betrokken waren bij het model van de gespecialiseerde rechtbank. Omdat er nog steeds onderzoek wordt gedaan naar gespecialiseerde rechtbanken, beginnen we net de algehele impact te leren kennen.

Als hij naar de toekomst kijkt, spreekt rechter D'Emic minder over zichzelf en meer over zijn wensen voor de beklaagden. 'De rechtbank is in de loop der jaren gegroeid qua deskundigheid, het verkrijgen van behandeling voor deelnemers en de complexiteit van zaken. Ik zou graag zien dat deze rechtbanken niet langer afzonderlijke entiteiten zijn. Elke rechtbank zou een geestelijke gezondheidsrechtbank zijn. Alle rechtbanken zouden toegang hebben tot diensten, psychiaters, maatschappelijk werkers en het partnerschapsmodel zou worden uitgebreid.' Om zijn wensen voor de toekomst te horen, vergeet je dat dit inderdaad grote obstakels en opties zijn die aan enkelen worden aangeboden, niet aan de massa. Maar dat is het mysterie van een zonsverduistering. Iets dat normaal lijkt, is inderdaad een zeldzaamheid. Iets dat eenvoudig lijkt, is in feite de werking van een groot aantal elementen tegelijk. Dit is het mooie van expertise; een complexe prestatie tot stand brengen en het er allemaal eenvoudig uit laten zien.