Wanneer mensen een hoop papierwerk krijgen of bepaalde taken haasten om deadlines op het werk of op school te halen, spreken ze soms woorden zonder erbij na te denken. Woorden als 'ik word gek' of 'ik krijg een paniekaanval'. Dergelijke terloopse opmerkingen lijken voor anderen leeg, maar voor degenen die aan een psychische aandoening lijden, is het een andere zaak.

Veel mensen begrijpen niet hoe het voelt om met een psychische stoornis te leven. Volgens de National Alliance on Mental Illness is er op elke vijf mensen één persoon die lijdt aan een posttraumatische stressstoornis, een obsessief-compulsieve stoornis, ongerustheid , depressie en andere psychische aandoeningen.

Hieronder vindt u een verzameling onthullingen en beschrijvingen van hoe het is om met een psychische stoornis te leven. Het zijn openbaringen van sterke individuen die begrepen wilden worden door de samenleving.

1. IK HEB GEEN CONTROLE

'Psychische aandoening voelt alsof je de controle over jezelf verliest. Je weet niet wie je werkelijk bent, omdat deze ziekte je beheerst en je emoties overneemt. Het liegt tegen je en vertelt je dat je waardeloos bent. Je vraagt ​​je af of de dingen die je doet je persoonlijkheid zijn of je ziekte. En bovenop al deze onderdrukkende gevoelens, stigmatiseert de samenleving ons als gewelddadige individuen vanwege de gepubliceerde acties van een of twee mensen met psychische aandoeningen. Er zijn maar weinigen van ons die zo zijn, maar zo worden we behandeld als we ooit onze geestesziekte onthullen.'

— Kristin George

2. IK KAN NIET VERDER

'Psychische aandoening voelt als een verpletterende steen op mijn borst waardoor ik moeilijk kan ademen. Het geeft me het gevoel dat ik gevangen zit, niet in staat ben om de stroom van herinneringen uit het verleden te stoppen of de voortdurende cyclus in mijn hoofd van gesprekken die ik onlangs heb gehad. Het maakt me hopeloos, alleen, bang voor mezelf, bang voor alle anderen, hulpeloos, beschaamd [en] beschaamd. Daarom heb ik een therapeut die me helpt in die donkere tijden en me eraan herinnert... het zal een dag per keer duren, en soms een moment per keer om hier doorheen te lopen en te leren omgaan.'

— Sarah Nowell

3. IK WEET NIET WIE DE ECHTE MIJ IS

'Psychische aandoening is een glimlach faken, zodat anderen om je heen het niet weten. Het dwingt jezelf om 's ochtends uit bed te komen, want als je dat niet doet, zal je angst toeslaan. Het haat het om alleen te zijn, maar niet de energie te hebben om met anderen om te gaan. Het is gewoon uitputting, maar niet in staat om te slapen. Het is een constante strijd met jezelf, elke dag, om gewoon door te gaan en te hopen op iets beters.'

— Katie Nee

4. IK WIL DAT JE MIJ BEGRIJPT

'Soms heb ik mensen nodig om gewoon aandacht te besteden aan wat voor soort emotionele reacties ze me moeten geven als ik in een kernsmelting zit of in paniek ben. In plaats van dat ik ze moet vertellen hoe ze me in die situatie moeten benaderen, zou ik soms willen dat ze bij zichzelf zouden denken: Oké, ze is nu angstig, houd haar hand vast en zeg haar dat ze veilig is en dat alles goed komt. Of zeg iets als: ze heeft op dit moment een stemmingswisseling en heeft moeite om te kalmeren, praat rustig tegen haar, zeg haar dat ze rustig moet gaan voordat ze verder praat. Ik heb echt moeite om te communiceren hoe slecht ik me soms voel en wat ik op die momenten van mensen nodig heb.'

— Sara C.

5. IK BEN NIET LUI

'Elke ochtend uit bed komen is moeilijk. Als ik 'lui' ben, ben ik helemaal niet lui. Ik wil niet zo zijn, maar depressie heeft grappige manieren om me naar beneden te drukken. En ik zeg geen plannen af ​​omdat ik dat wil, mijn depressie heeft de overhand gekregen.'

— Kayla R.

6. BEOORDEEL MIJ NIET TENZIJ je weet hoe ik me voel

'Waarom ik zeer recente zelfverwondingslittekens heb en mijn geschiedenis met zelfverwonding. Mensen zien het als een 'tienermeisje-ding' en als iemand van achter in de twintig is het moeilijk om mensen uit te leggen waarom ik mezelf nog steeds snij - vooral omdat ik op een goede dag weet dat het geen effectief coping-mechanisme is. Maar op een slechte dag is het het enige dat de pijn verdooft. En dat is heel moeilijk uit te leggen aan mensen, omdat de meeste mensen het niet begrijpen of er erg veroordelend over zijn.'

-Christina F.

7. IK PROBEER HARD OM NORMAAL TE ZIJN

'Als je met een psychische aandoening leeft, kun je nog steeds een normaal functionerende volwassene zijn, maar een constante strijd in jezelf voeren. Wanneer elke stap die je zet voelt alsof je betonnen laarzen draagt, omdat je geest zoveel mentale wegversperringen opwerpt. De dagelijkse activiteiten zijn gedaan, de kinderen worden verzorgd en naar school gebracht, maar je geest vertelt je nog steeds alle mogelijke dingen die mis kunnen gaan - negativiteit, frustratie en angst heersen allemaal in mijn innerlijke gedachten. Het gevoel hebben dat je niet goed genoeg bent, maar toch weet je dat je dat wel bent. Het gevoel hebben dat je niet genoeg doet, maar toch te veel doet. Het is een constante strijd in jezelf. Ik zou alleen willen dat meer mensen begrepen wat geestesziekte is en dat het vele gezichten heeft.'

— Jill L.

8. GELIEVE HET NIET PERSOONLIJK TE NEMEN

'De reden waarom ik plannen op het laatste moment afzeg of af en toe uit onze sociale kring verdwijn. De paar keer dat ik erover heb gesproken, begrijpen mensen niet hoe het zijn met mensen die van me houden me zal beïnvloeden. Ze begrijpen niet dat het niets persoonlijks is, maar een 'ik'-probleem.'

—Daria C.

9. IK BEN NIET VERZORGEN

'Veel mensen realiseren zich niet dat je stemmen kunt horen met een ernstige depressie. Het wordt depressie met psychotische neigingen genoemd. Het is ook niet mijn innerlijke zelf dat tegen me praat. Er zijn drie verschillende stemmen en een van hen wil me dood. Ik kan mensen dit niet vertellen of erover praten omdat mensen er gek van worden en sommige mensen die ik vertel, nemen aan dat ik een gevaarlijk persoon ben en rennen de andere kant op.'

-Jennifer L.

10. IK BEN NIET STERK ZOALS JIJ

'Mijn verdriet - uit angst dat anderen me zullen beoordelen omdat deze problemen zo minimaal lijken te zijn. Ze weten niet dat deze 'kleine' problemen veel groter zijn voor iemand als ik. Ik krijg constant te horen dat ik mezelf niet in elkaar moet slaan, 'dat is niets om over te huilen' of 'je komt er later wel overheen'. Delen is moeilijk als bepaalde mensen niet kunnen begrijpen hoe het is om in jouw schoenen te staan.'

— Jada T.