Als liefhebbende ouders willen we het beste voor onze kinderen. Als we het ons kunnen veroorloven, brengen we onze kinderen naar de orthodontist om hun gebit te corrigeren, zodat ze een mooie glimlach hebben en hun tanden tot op hoge leeftijd behouden. Ik vind dit een nuttige metafoor voor leeruitdagingen. Leeruitdagingen zijn onzichtbare 'afwijkingen' die de schoolervaring van onze kinderen kunnen ontsporen, hun zelfgevoel kunnen kapen en hen ervan weerhouden om hun academische, emotionele en carrière beste te bereiken. Hoewel tanden voor iedereen zichtbaar zijn, zijn leeruitdagingen niet direct duidelijk en kunnen ze daarom helaas niet worden geïdentificeerd.

Dit is voor mij een professionele en persoonlijke kwestie. Onze lieve dochter was een genot, verloofd en goedlachs. Toen ze de tweede klas bereikte, merkten we dat ze regels oversloeg tijdens het leren lezen en haar veters niet kon strikken. Als afgestudeerde student in een doctoraatsopleiding in de psychologie, leerde ik over testen en begon te denken dat dit een hulpbron voor onze dochter zou kunnen zijn. Ik worstelde met een aantal leerproblemen op school en was me er terdege van bewust dat niet-geïdentificeerde leerproblemen verwoesting kunnen veroorzaken. Gewapend met deze ervaring werd onze dochter op 7-jarige leeftijd getest. Van dat dure en moeizame proces hebben we geleerd dat ze een visuele verwerkingsprobleem heeft. Met die kennis was onze dochter in staat om haar sterke punten te omarmen en nauwkeurig te labelen 'mijn brein is slim, maar mijn ogen zijn dom'. Ze was in staat om naar deze zwakte te kijken, er grappen over te maken en er omheen te navigeren. Het was niet langer een plek van kwetsbaarheid voor haar. Tegenwoordig heeft ze de middelen, neemt ze een uitdagende academische taak op school en heeft ze onze stoutste dromen overtroffen. We kunnen ons niet voorstellen hoe haar leven eruit zou hebben gezien als ze niet gewapend was met deze zelfkennis.

De vroegste aanwijzing dat leerproblemen een rol kunnen spelen, is wanneer wij, als ouders, ons zorgen maken over het gedrag of de academische prestaties van ons kind met betrekking tot school, inclusief conflicten over huiswerk maken, te veel praten in de klas, de 'klasclown' zijn of protesteren tegen naar school gaan. School is een belangrijk onderdeel van het leven en de ontwikkeling van een kind en geeft hem/haar een idee van waar ze in de wereld passen in vergelijking met leeftijdsgenoten, hun goedheid in het bereiken van hun potentieel en het voldoen aan de verwachtingen van hun ouders. Vanaf de leeftijd van 5 jaar tot de volwassenheid bepaalt de schooltijd veel van hoe we onszelf zien, uitdagingen aangaan en ons managen op het personeelsbestand.

Dus wat gebeurt er als dingen niet zo soepel gaan als ze zouden kunnen? In de jaren zestig was er weinig bekend over leerproblemen, en labels als 'minimale hersendisfunctie' werden toegepast op kinderen met leermoeilijkheden, wat inhield dat er een neurologische basis was voor hun problemen, en in die tijd was er weinig aan te doen. Kinderen kregen te horen dat ze 'lui' waren, zoals ouders beweerden, 'Wat is er mis met je, je bent slimmer dan dit! Als je je gewoon toelegt…' Dit soort opmerkingen gaven het kind de schuld van wat hij/zij niet kon doen of veranderen.

Net zoals onze tanden zonder beugel niet in de beste positie kunnen komen, kunnen kinderen sommige van hun uitdagingen niet alleen compenseren. Hoewel ze hun best doen, kunnen ze niet beschrijven wat niet voor hen werkt in de klas. Het enige wat ze dus zien is hoe ze zich niet meten en dan zichzelf beginnen aan te vallen met opmerkingen als 'ik ben dom' of anderen de schuld geven, 'zij/hij/jij heeft het me nooit verteld!' Er zijn veel volwassenen die de littekens van deze diepe schaamte dragen en aan hun capaciteiten twijfelen. Het is een levenslange blessure die moeilijk te overwinnen is.

Onze kinderen hebben tegenwoordig een andere kans. We hebben nu de Americans with Disabilities Act (1990, 2008), Individuals with Disabilities Education Act Amendments (1975, 1997, 2004) en gegarandeerde toegang tot gratis passend openbaar onderwijs (beschreven in de Rehabilitation Act van 1973 en het IDEA) om ervoor te zorgen dat onze kinderen met leerverschillen worden ondersteund en kunnen een ander traject doorlopen dan die van eerdere generaties.

De levensloop van een kind kan zijn: aanzienlijk beïnvloed als uitdagingen niet vroeg worden geïdentificeerd. Wanneer de moeilijkheden van een kind zo onmiskenbaar worden dat het conflicten thuis, slechte cijfers, academische prestaties onder het niveau van het kind, het vermijden van huiswerk en zorgen geuit door leraren en beheerders veroorzaakt, lijdt het kind al aan een beschadiging van zijn zelfgevoel en doeltreffendheid in de wereld.

Als ouders, leerkrachten en therapeuten staan ​​we nu achter de achtste bal en werken we om de verloren terreinen academisch en emotioneel te herstellen. Interventie op dit punt gaat over het opnieuw opbouwen van een zelfgevoel dat respecteert wat wel en niet goed werkt ten behoeve van de leerervaring van het kind. Dit is waar testen kan zijnonschatbaar. Duidelijke identificatie van wat de sterke en zwakke punten van het kind zijn, biedt een routekaart die iedereen kan volgen. Het kind kan de instrumenten worden aangereikt om zichzelf te begrijpen, na te denken over middelen om zijn capaciteiten te bereiken en om zichzelf te zien als het 'goede kind' dat hij is. Dit proces brengt aanzienlijke tijd en kosten met zich mee, maar het is zeker de moeite waard in termen van zijn toekomst.

Vroegtijdige identificatie van uitdagingen kan de tools bieden om schadelijke ervaringen te voorkomen. Dit is waar subtiele signalen serieus moeten worden genomen. Ouders weten wanneer iets 'anders' of 'af' lijkt. Als Johnny regels overslaat, zijn veters niet strikt, vergeet wat hij verondersteld wordt te doen, moeite heeft met het uitspreken van woorden, over het algemeen slimmer lijkt dan hoe hij presteert op school, niet aanslaat, enz. rechtvaardigt het een nadere blik. Leraren en kinderartsen hebben niet dezelfde 24/7 blootstelling aan het leven van het kind als ouders.

Naast de emotionele gevolgen van het niet optimaal presteren in de klas, zijn er specifieke vensters in de ontwikkeling van een kind om belangrijke vaardigheden te leren. Deze vensters zorgen voor een snelle verwerving van nieuwe vaardigheden en nadat dit venster is gesloten, is er een mogelijke ontsporing in het daaropvolgende leren. Tijd is daarom vaak een belangrijke factor en kan een belangrijke rol spelen in de uitkomst.

Het is duidelijk dat het worstcasescenario is wanneer een kind gedurende zijn hele academische carrière worstelt zonder dat de uitdagingen nauwkeurig worden geïdentificeerd. In deze gevallen omvat de globale definitie van het zelf vaak twijfel en schaamte. Identificatie van moeilijkheden na het ervaren van academische uitdagingen biedt een manier om weer op het goede spoor te komen om potentieel te bereiken. Het beste scenario is echter om voorop te lopen. Het lokaliseren van achterblijvende vaardigheden, en verwerkingsproblemen, leerproblemen of aandachtsuitdagingen biedt een manier om te focussen op discrete moeilijkheden en hulpmiddelen te vinden om er omheen of er doorheen te navigeren. Het belangrijkste voordeel is dat het individu de mogelijkheid heeft om zichzelf met 'wratten en al' te omarmen, waardoor destructieve zelftwijfel, schaamte, verwijten en zelfhaat worden geminimaliseerd. Kortom, mijn vooroordeel is om testen aan te moedigen. Hoewel duur en zwaar, kan het net zo belangrijk zijn voor de toekomst van uw kind als orthodontie. Vroegtijdig testen en ingrijpen, zoals een beugel, kan een leven van moeilijkheden voorkomen bij het afbijten en kauwen van wat de wereld te bieden heeft!