Het is onmogelijk om te overschatten hoe deze pandemie ons leven heeft veranderd. De kans is groot dat je op dit moment zelf midden in die verandering zit. Misschien lees je dit artikel vanaf je eettafel terwijl je normaal gesproken op kantoor zit. Misschien prop je het vol na een lange dag toezicht houden op je kinderen op Zoom. Misschien lees je het omdat je je zorgen maakt dat je van baan moet veranderen, of omdat je bent verhuisd, of omdat je bepaalde vrienden of familie al meer dan een jaar niet hebt kunnen zien.

De verwachting is dat dit soort internationale noodsituaties onze alarmen op allerlei manieren zouden doen afgaan. En toch, meer dan een jaar in de chaos, hier zijn we. Op de een of andere manier hebben we volgehouden, ons aangepast en ons een weg gebaand door deze buitengewone omwenteling. Maar nu er meer vaccins beschikbaar komen en beperkingen veranderen, ervaren velen van ons een nieuw soort angst en onzekerheid over hoe ons leven eruit zou kunnen zien of hoe we zouden kunnen 'teruggaan' naar een of andere vorm van normaal.

Velen van ons moeten beslissingen nemen over weer aan het werk gaan, onze kinderen naar school sturen, beslissen wat we prettig vinden om te doen en met wie we ons op ons gemak voelen. Zelfs als we ons hoopvol of opgewekt voelen over de mogelijkheid om naar een betere plek te gaan, kunnen we ons zorgen blijven maken over al deze overgangen.

We leven nog steeds in veel onzekerheid, en zoals de neurowetenschap heeft aangetoond, zijn onze hersenen al bestand tegen verandering. We besteden het grootste deel van onze ontwikkeling aan het verdiepen van neurale paden en het vaststellen hoe dingen werken, dus een plotselinge verandering kan bedreigend aanvoelen. Onze overlevingsgestuurde hersenen zijn ontworpen om verandering als potentieel gevaarlijk te zien. Dus stel je de stress voor die het op een persoon legt om zich aan te passen aan een werkelijke dreiging zoals een wereldwijde pandemie.

Mijn punt hier is dat het normaal is dat we weerstand voelen tegen verandering. In deze wilde tijd worden we geconfronteerd met een onzichtbare dreiging die...letterlijkdwong ons om ofwelthuis blijven of een zee van gevaar betreden. De beslissingen die we voor onszelf en onze families nemen, kunnen overweldigend zijn. Bovendien hebben velen van ons niet de luxe om bepaalde keuzes te maken en hebben ze bepaalde risico's voor onze fysieke en mentale gezondheid moeten doorstaan.

Omdat al deze onvermijdelijke verandering op ons pad komt, is het beste wat we voor onszelf kunnen doen, zelfcompassie hebben. We moeten onszelf van de wijs brengen omdat we niet alle antwoorden hebben en omdat we ons niet altijd in staat voelen om 'kalm te blijven en door te gaan'. Elke keer dat we een wending nemen, zou onze eerste reactie op onszelf er een van bevestiging en acceptatie moeten zijn.

De drie principes van zelfcompassie geschetst door onderzoeker Kristin Neff omvatten: zelfvriendelijkheid boven zelfoordeel, mindfulness boven identificatie met denken, en gewone menselijkheid boven isolatie. Een manier om onszelf door verandering heen te helpen, is door deze drie dingen te oefenen wanneer het leven ons een curvebal geeft.

Zelfvriendelijkheid

Het is een hele uitdaging om nuchtere acties in ons leven te ondernemen wanneer onze geest al onze bewegingen te veel analyseert en bekritiseert. De harde oordelende manieren waarop we onszelf behandelen en evalueren, zijn zelden nuttig, vooral in een crisis. In plaats daarvan moeten we onszelf blijven behandelen zoals een vriend die door dezelfde hachelijke situatie gaat. Met welke uitdaging we ook worden geconfronteerd, het moet worden beantwoord met vriendelijkheid en ondersteuning die ons in staat stelt om empathie te hebben voor onszelf en voor wat we ervaren.

Mindfullness

Wanneer er verandering optreedt, zal dit waarschijnlijk onze stressreactie triggeren en een signaal naar ons zenuwstelsel sturen dat ons het gevoel kan geven dat we ons in de vecht- of vluchtmodus bevinden. Wanneer dit gebeurt, kunnen we diep ademhalen en een bewuste benadering van onze reactie aannemen. We kunnen onszelf eraan herinneren dat alles wat we voelen oké is. En dat gevoel kunnen we aan ons voorbij laten gaan als een wolk boven een berg. We hoeven ons niet verplicht te voelen om ons te laten meeslepen door het gevoel of alle 'wat als'-gedachten die onze geest ons kan bezorgen. In plaats daarvan kunnen we een stap terug doen en ze herkennen als alleen maar gedachten en gevoelens en niet als absolute waarheden. We kunnen de tijd nemen die we nodig hebben om na te denken en te reageren, maar we moeten er ook naar streven om onszelf toestemming te geven om gewoon in het moment te zijn en niet op de zaken vooruit te lopen.

Gemeenschappelijke menselijkheid

Als er ooit een voorbeeld is geweest van een gedeelde menselijke ervaring, dan is het deze pandemie. Hoewel elk van onze situaties persoonlijk en uniek is, delen we allemaal in deze tijd van onzekerheid. We worstelen allemaal met deze enorme hoeveelheid verandering. We moeten ons niet uitgekozen, minder of anders voelen dan iemand anders. We zijn niet alleen. En het is zo belangrijk om er voor elkaar te zijn en op elkaar te leunen als we dat nodig hebben. Verandering is gemakkelijker te navigeren, wetende dat anderen zijn geweest waar wij zijn. Zelfs in ongekende omstandigheden zijn er mensen die tools en oplossingen vinden die als gemeenschap kunnen worden gedeeld. Wat er ook gebeurt, we mogen onszelf niet toestaan ​​in stilte of alleen te lijden.

De waarheid is dat, hoezeer dit jaar ook werd gekenmerkt door onzekerheid, elke seconde van elke dag ons leven op een ander pad kan sturen. We hebben geen controle over al onze externe omstandigheden, maar we kunnen wel wat inspraak hebben in onze reactie erop. En hoewel we met allerlei emoties te maken kunnen krijgen, kunnen we onszelf altijd ontmoeten met zelfcompassie.