Ieder van ons heeft een levensverhaal: het verhaal dat we vertellen over ons leven tot nu toe en hoe we zijn geworden wie we nu zijn. Dit is waardevol als anderen ons beter willen leren kennen, maar het blijkt ook waardevol voor ons te zijn omdat het ons een unieke manier biedt om inzicht in onszelf te krijgen.

Hoe bouw je het verhaal van je leven op? Hier zijn enkele eenvoudige en duidelijke vragen die Dan Siegel, M.D. heeft opgesteld om te helpen bij het creëren van een levensverhaal:

Hoe was je jeugd?

Hoe was je relatie met elke ouder?

Waren er andere mensen met wie je als kind een hechte band had?

Met wie was je het dichtst bij en waarom?

Geef verschillende woorden die uw vroege relatie met elke ouder of verzorger beschrijven.

Geef een paar herinneringen die illustreren hoe elk van deze werkte.

Hoe was het toen je gescheiden, van streek, bedreigd of angstig was?

Heeft u als kind verlies meegemaakt en zo ja, hoe was dat voor u en uw gezin?

Hoe zijn uw relaties in de loop van de tijd veranderd?

Waarom denk je dat je verzorgers zich zo gedroegen?

Als je terugdenkt aan al deze vragen, hoe denk je dat je vroegste ervaringen je ontwikkeling als volwassene hebben beïnvloed?

Als u kinderen heeft, hoe denkt u dat deze ervaringen uw opvoeding hebben beïnvloed?

Wat wens je voor je kind in de toekomst?

Als uw kind 25 is, wat hoopt u dat hij of zij zal zeggen dat de belangrijkste dingen zijn die zij of zij van u heeft geleerd?

Wat kun je over jezelf leren door je verhaal te vertellen? Misschien herinner je je voorvallen die je vergeten was. Misschien heb je nieuwe inzichten gekregen. Deze zijn zeker belangrijk. Maar je kunt iets leren als je, in plaats van je te concentreren op het eigenlijke verhaal dat je hebt verteld, je aandacht richt op:hoeje hebt het verteld. Zo krijg je inzicht in het type hechting dat je als kind hebt gevormd en de hechtingsstijl die je nu als volwassene hebt. U zult beter begrijpen hoe u zich verhoudt in uw intieme relaties en u zult in staat zijn te voorspellen welk soort gehechtheid u met uw eigen kinderen zult aangaan. In zijn boek, Mindsight , dr zegel staten,

De sleutel tot zingeving is wat de onderzoekers een 'levensverhaal' zijn gaan noemen: de manier waarop we ons verhaal onder woorden brengen om het aan een andere persoon over te brengen. Hoe een volwassene zijn of haar verhaal vertelde, bleek heel onthullend. Mensen die veilig gehecht waren, hadden bijvoorbeeld de neiging om zowel positieve als negatieve aspecten van hun gezinservaringen te erkennen, en ze waren in staat om te laten zien hoe deze ervaringen verband hielden met hun latere ontwikkeling. Ze zouden kunnen geven samenhangend over hun verleden en hoe ze zijn geworden wie ze zijn als volwassenen. Daarentegen hadden mensen met uitdagende jeugdervaringen vaak een levensverhaal dat onsamenhangend .'

Wat onthult de manier waarop je je levensverhaal vertelde over jou en je hechtingsstijl? Dr. Siegel wijst erop dat zelfs mensen 'die zeer welbespraakt zijn in hun dagelijks leven onsamenhangend kunnen worden als ze hun verhaal beginnen te vertellen'.

Leek u objectief te zijn in de manier waarop u uw verhaal vertelde? Heb je in je jeugd een balans tussen positieve en negatieve invloeden van de verschillende mensen beschreven? Ging je als volwassene gemakkelijk van de herinneringen aan het verleden naar reflecties over hen? Heb je voldoende details gegeven om een ​​ervaring nauwkeurig te beschrijven of waren er hiaten in je verhaal? Als je antwoorden op veel van deze vragen 'ja' waren, dan heb je waarschijnlijk genoten van een veilige gehechtheid met de belangrijke verzorgers in uw jeugd.

Toen u uw verhaal vertelde, had u dan weinig echte herinneringen aan uw kindertijd? Gingen de meeste van je verhalen over alleen zijn? Waren mensen bijkomstig in de ervaringen die u vertelde? Heb je jezelf voorgesteld als onafhankelijk, als een kleine volwassene? Was je meestal alleen met andere kinderen? Ontbreken er ouders of verzorgers in je verhalen? Waren uw antwoorden op de prompte vragen kort en niet gedetailleerd? Denk je dat je jeugd weinig invloed heeft gehad op je ontwikkeling als persoon. Is de toon van uw verhaal emotieloos en feitelijk? Toen u uw verhaal vertelde, voelde u zich dan afstandelijk en ongeïnteresseerd? Als uw antwoorden op veel van deze vragen 'ja' waren, vormde u hoogstwaarschijnlijk een vermijden gehechtheid aan de belangrijke volwassenen in uw jeugd. Dr. Siegel schrijft: 'Het verhaal van het wegsturen van volwassenen heeft een centraal thema: ik ben alleen en alleen. Autonomie vormt de kern van hun identiteit. Relaties doen er niet toe, het verleden heeft geen invloed op het heden, ze hebben anderen nergens voor nodig.'

Toen je in je levensverhaal een verhaal uit het verleden vertelde, was je niet in staat om er vandaag als volwassene op terug te kijken? Heb je het verhaal verteld vanuit het oogpunt van een kind? Heeft uw algemene verhaal tegenstrijdige thema's doorgegeven? Hadden sommige incidenten betrekking op herinneringen aan bedachtzaamheid en afstemming, terwijl andere juist het tegenovergestelde waren: van incidenten van opdringerigheid en ongevoeligheid? Is de toon van uw verhaal verontschuldigend of zichzelf wegcijferend? Voelde u zich onzeker of zelfkritisch toen u uw verhaal vertelde? Als uw antwoorden op veel van deze vragen 'ja' waren, vormde u hoogstwaarschijnlijk een ambivalent/angstig gehechtheid aan je ouders of verzorgers. Dr. Siegel schrijft: 'Een centraal thema van het gepreoccupeerde verhaal is: ik heb anderen nodig, maar ik kan niet op hen vertrouwen.'

Had je moeite om je verhaal te vertellen? Had u moeite zich voorvallen uit uw kindertijd te herinneren, vooral uit de beginjaren? En als je een herinnering had, had je dan moeite met het vertellen van het verhaal? Kwam het onsamenhangend en verwarrend uit? Zoals je het vertelde, voelde het alsof je terug was in je verleden en het opnieuw beleefde? Was je overdreven emotioneel? Voelde u zich vreemd gedesoriënteerd en niet uzelf? Was de algemene toon van uw verhaal geagiteerd en verontrustend? Voelde u zich tijdens het vertellen van uw verhaal steeds gespannener en ongemakkelijker? Als uw antwoorden op veel van deze vragen 'ja' waren, vormde u hoogstwaarschijnlijk een ongeorganiseerd gehechtheid aan de belangrijke volwassenen in uw jeugd. Dr. Siegel schrijft over deze bijlage: 'Het thema is zoiets als 'Soms val ik uit elkaar, dus ik kan niet op mezelf vertrouwen.''

Dr. Siegel maakt het punt dat 'het mogelijk is om 'ons leven te veranderen door een 'samenhangend' verhaal te ontwikkelen, zelfs als we er niet mee begonnen zijn.' Om dit te doen, moet een persoon het eerlijke, objectieve verhaal construeren over wat hij of zij als kind heeft meegemaakt. Het verhaal van de persoon met een vermijdende gehechtheid zal vertellen hoe hij of zij werd verwaarloosd en niemand had om op te vertrouwen. Het verhaal van de persoon met een vermijdende gehechtheid zal episoden van emotionele inconsistentie onthullen die hem of haar een wantrouwend en onzeker gevoel gaven. Het verhaal van de persoon met een gedesorganiseerde gehechtheid zal hoogstwaarschijnlijk incidenten van misbruik aan het licht brengen door een volwassene waarvan hij of zij afhankelijk was. Als deze verschillende mensen terugkijken op hun jeugd en nadenken over hun leven, zullen ze hun reis kunnen begrijpen en, zoals Dr. Siegel zegt, 'een innerlijke ervaring van heelheid opbouwen'.

Doe mee met Dr. Daniel Siegel en voor de online cursus '.'