Wanneer we emotioneel getriggerd worden, kan het allemaal een beetje keuzeloos aanvoelen; alsof we de controle over onszelf zijn kwijtgeraakt. Zelfs als we ons bewust zijn van onze reactie, is het moeilijk om onze emotionele reactie te stoppen, omdat het zenuwstelsel, de hersenen en de geheugencentra allemaal op elkaar inwerken.

Onze aangeleerde manier van relateren
Meestal komt onze emotionele taal relationeel voort uit onze vroegste hechtingsstijlen. Als u een redelijk consistente zorgverlener heeft gehad die op uw behoeften was afgestemd, heeft u een zogenaamde ' veilige gehechtheid. ' Als er als volwassene problemen optreden in je relaties, ben je in staat om in verbinding te blijven en door de moeilijkheid heen te werken. Als uw vroege verzorger echter inconsistent, te opdringerig of niet beschikbaar was, hechtingsstijl kan 'angstig' of 'vermijdend' zijn als kind en genaamd ' in beslag genomen ' of ' afwijzend ' als een volwassene.

Mensen met een afwijzende stijl een terugtrekkende kwaliteit hebben die het gebrek aan vertrouwen impliceert dat iemand er voor hen zal zijn; ze doen het zelf, zo erg is het toch niet. Deze persoon heeft moeite met het vormen en onderhouden van relaties. Afwijzende stijl is gebaseerd op het denkende brein en de logica.

Mensen met een gepreoccupeerde stijl ga de hele tijd naar relaties uit angst en onzekerheid, angstig om te praten en ervoor te zorgen dat alles in orde is. Ze zoeken bevestiging en hebben het gevoel dat ze niets alleen kunnen; ze zijn niets zonder iemand. Gepreoccupeerde stijl is afhankelijk van het emotionele brein.

Er is nog een categorie voor hechtingsstijlen, genaamd ' onopgelost. ' Dit is gerelateerd aan traumatische gebeurtenissen die zich tijdens de kindertijd hebben voorgedaan, wat een gecompliceerde dood of directe fysieke mishandeling, incest, enz. Kunnen zijn, en leiden tot zeer grillige en chaotische interacties met anderen. Onopgeloste stijl is afhankelijk van het oerbrein, met betrekking tot het beoordelen van veiligheid in de omgeving, een survivalistische hyperarousal van het vecht- of vluchtmechanisme.

Hoe onze hersenen reageren
Onze 'M.O.', onze consequente terugvalbenadering wanneer stress of conflicten in een relatie ontstaan, gebeurt in een razendsnelle beweging. Wij zijn 'reageren' versus 'reageren' en het fundamentele verschil tussen de twee heeft te maken met twee verschillende delen van onze hersenen. Reactiviteit die voortkomt uit het emotionele centrum (Limbic) en responsiviteit uit ons redeneringscentrum (cortex). Wanneer we getriggerd worden, verliezen onze hersenen de verbinding, gaan offline om zo te zeggen in onze hoger functionerende redenerende cortex. De taak is om de lijnen tussen het limbisch/emotionele en de uitvoerende/cortex opnieuw te verbinden.

Dat proces begint met bewustzijn van lichaamssensatie afgezien van de verhaalinhoud van 'hij zei, zei zij'. Door af te stemmen op je interne lichamelijke zintuigen, 'ik merk mijn bonzende hart, de verkramping in mijn maag, ik voel mijn snelle ademhaling...,' focale aandacht leidt de hersenen om en laat de pauze toe die nodig is om de mogelijkheid naar voren te brengen om het herhaalde patroon uit het verleden van altijd dat en dat te doen, te veranderen. De interactieve lus tussen lichaamssensatie, zenuwstelsel, hersenen, emotie, gedachten/overtuigingen, gedrag vindt voortdurend plaats, en we kunnen leren hoe we op elk niveau kunnen bemiddelen om een ​​nieuwe herinnering en dus een nieuwe reactie te vormen.

Het verleden is niet in het verleden als we het geheugen niet hebben geïntegreerd . Het geheugencentrum van onze hersenen omvat: Expliciet en impliciet geheugen . Expliciete herinnering is het bewustzijn van de feiten en realiteit van een gebeurtenis zoals deze in het verleden heeft plaatsgevonden. Het impliciete geheugen omvat echter de activering van onze gewaarwordingen, gevoelens, waarnemingen, lichamelijke acties, mentale modellen op het moment van de gebeurtenis (algemeen frame van begrip van ervaring), evenals onze voorbereiding om te reageren (zenuwstelsel klaar om te reageren op soortgelijke ervaringen). ). Het impliciete geheugen komt ons zenuwstelsel binnen zonder dat we ons er zelfs maar van bewust zijn. Het is de eerste laag van geheugenverwerking en is alles wat we hebben tot de leeftijd van 18 maanden. Om een ​​impliciete herinnering te integreren in het bewuste, feitelijke verleden van het expliciete geheugen, is een gebied van het limbisch/emotionele brein nodig dat de hippocampus wordt genoemd.

Anders leren reageren wanneer getriggerd Onze emotionele reacties, of 'taal', wanneer we een relatie hebben, wijzen op onze impliciete geheugentriggers. We moeten beginnen tussenbeide te komen vanaf een somatisch of lichamelijk niveau, dat dan de emotie opnieuw kan informeren, dan de gedachteperceptie opnieuw kan informeren, en dan de noodzaak om te reageren op de drang naar oude gedragspatronen veranderen.

Wanneer we worden getriggerd en worden herinnerd aan de onopgeloste problemen uit het verleden, ons lichaam signaleert ons de ervaring van het verleden alsof het nu gebeurt . Neem het voorbeeld van een partner die niet op ons reageert; het herinnert ons eraan hoe onze vader niet luisterde en ons negeerde; we voelen hetzelfde zinkende gevoel in de maag, dezelfde gevoelens van angst, frustratie en pijn stijgen op, de negatieve zelfperceptie van waardeloosheid begint de lus van negatieve zelfpraat. Onze lichamelijke actie of ons gedrag kan zijn om boos te worden en te schreeuwen. Ons mentale model kan er als volgt uitzien: mannen = verlating, en onze priming zou kunnen zijn om informatie uit het verleden te gebruiken om ons klaar te stomen om actie te ondernemen om onszelf te beschermen. Als we echter weerstand bieden aan deze bekende reacties en 'opnieuw informeren' met een nieuw mentaal model en nieuwe zintuiglijke ervaring, zal de nieuwe relationele interactie, zowel extern als intern, een nieuwe herinnering creëren.

Zodra we de geestelijke gezondheid van onze waanzin beginnen te begrijpen, dat onze hersenen/lichamen, geest/harten ons proberen te beschermen, kunnen we de gegevens in onze geheugenbanken onderzoeken, uitzoeken hoe relevant ze zijn, en beginnen met de langzame reis terug naar een meer medelevende, bewuste interactie met onze reactievermogen. Door te leren hoe we bewustzijn kunnen cultiveren dat verder gaat dan het basisgeheugen en overleven, kunnen we de mogelijkheid vergroten om ons te verhouden tot onze inherente veiligheid, verbondenheid en verbondenheid.

Copyright 2011 Diane Renz, L.P.C., uw toegangspoort tot genezing, Inc.