5 gewoontes waarvan je je misschien niet realiseert dat ze conflicten veroorzaken in je relatie.

Ik vertel de stellen met wie ik werk vaak om te voorkomen dat ze de schuld krijgen. Het is voor velen van ons meestal vrij eenvoudig om een ​​lijst te maken van de dingen die onze partner verkeerd doet of om te beschrijven hoe ze ons provoceren. Maar weinigen van ons nemen zoveel tijd om de patronen te onderzoeken die we aangaan en die onze partner provoceren.

Het onderzoeken van de patronen die onze partner wegduwen of conflicten veroorzaken, is een waardige onderneming. Hoewel dit niet gaat over onszelf de schuld geven of zich tegen onszelf keren, gaat het erom 100 procent macht over onze helft van de dynamiek te nemen. Als we dat doen, kan onze interactie met onze partner veel meer ten goede veranderen dan we verwachten.

Het verkennen van de manieren waarop we provoceren, biedt ons eigenlijk een enorme hoeveelheid inzicht in onszelf. Veel van onze relatiepatronen zijn geleerd uit onze persoonlijke geschiedenis. Vanaf onze vroegste relaties hebben ervaringen uit het verleden en de kwetsende manier waarop we werden behandeld, invloed op hoe we verwachten dat relaties werken en hoe anderen zich gedragen. We realiseren het ons misschien niet, maar we nemen daadwerkelijk gedrag aan dat helpt om oude, bekende scenario's na te bootsen, zelfs als ze onaangenaam of pijnlijk waren.

Ik vraag mensen die iets beschrijven dat hen irriteerde aan hun partner vaak wat ze deden vlak voordat hun partner reageerde. Nogmaals, dit gaat niet over het nemen van de schuld voor de acties van onze partner. Het gaat over het leren kennen van de stiekeme zelfsaboterende patronen die we aangaan en die problemen in onze relaties kunnen bestendigen. Hier zijn enkele van de veelvoorkomende gedragingen die mensen hebben opgemerkt en die hen hebben geholpen hun manier van omgaan ten goede te veranderen.

1. Dingen achterhouden die uw partner op prijs stelt

Hoewel het in het begin misschien niet voor de hand liggend aanvoelt, kunnen we, als we dieper graven, beginnen te begrijpen hoe we onze partner in het dagelijks leven onthouden. Of het nu een daad van genegenheid is, een moment van oogcontact of onze volledige aandacht terwijl ze ons een verhaal vertellen, er zijn veel manieren waarop we onze partner over het hoofd kunnen zien en hen de kleine daden van warmte onthouden waardoor ze zich gezien of erkend voelen.

We merken deze achterhouding misschien niet op, of we voelen ons er gerechtvaardigd in. Veel mensen gebruiken bijvoorbeeld tegenwerking of achterhouding om hun partner te straffen voor dingen die hen dwars zitten. 'Hij is de laatste tijd zo afgeleid. Waarom zou ik van mijn telefoon afstappen en naar zijn dag vragen?' 'Het enige waar ze het over wil hebben, zijn praktische dingen. Ik blijf gewoon een tijdje uit de buurt van haar.' Deze tit-for-tat-manier van relateren leidt uiteindelijk tot een self-fulfilling prophecy van elke persoon die zijn partner wegduwt. Beide mensen voelen zich door de ander afgewezen en niemand is bereid om op zijn hoede te zijn en gewoon aardig voor de ander te zijn.

Wanneer we voor het eerst bij elkaar komen, letten we op de dingen die we doen die onze partner verlichten. We vinden het heerlijk om deze acties te ondernemen en zijn vrijgevig met onszelf. Naarmate we met onze partner in meer negatieve gedragspatronen vastlopen, hebben we de neiging om deze dingen buiten de boot te laten vallen. We vragen ons dan af waar al die lieve, liefdevolle gevoelens zijn gebleven. In werkelijkheid is er vaak maar heel weinig voor nodig om onze partner te verzachten en gevoelens van liefde en waardering op te wekken. Met een klein gebaar van warmte en herkenning kom je al een heel eind. Als we een weerstand in onszelf opmerken om iets te doen dat onze partner vreugde brengt, kan dat een teken zijn dat we bang zijn of weerstand bieden aan nabijheid om redenen die meer met ons te maken hebben dan met onze partner.

2. Klagen over of bekritiseren van uw partner

Wanneer we onszelf betrappen op het uiten van veel klachten, correcties en kritiek over onze partner, is dit een teken dat we het contact met hen als een afzonderlijk persoon hebben verloren. We kunnen ze vervormen door ons te concentreren op hun slechtste eigenschappen. Op deze momenten realiseren we ons niet hoe onze opmerkingen onze partner kunnen kwetsen of ondermijnen, en hen uiteindelijk tot represailles kunnen aanzetten. Wanneer koppels zich gaan verhouden als een 'wij' in plaats van als twee autonome individuen, overschrijden ze vaak grenzen die ze normaal gesproken niet zouden doen en behandelen ze hun partner op dezelfde respectloze manier waarop ze zichzelf behandelen. We zijn misschien hard voor onze partner, door hun fouten te tellen en een zaak tegen hen op te bouwen.

Nogmaals, dit proces bewijst ons een slechte dienst omdat het onze gevoelens voor onze partner ondermijnt. We kunnen zeggen dat we van ze houden, maar we laten niet zien dat we van ze houden door ze met een zekere mate van zorg of respect te behandelen of ze evenveel interesse of empathie te tonen. Dit zal zeer waarschijnlijk onze partner ertoe aanzetten om terug te duwen. Ze kunnen zich defensief of boos voelen, of ze sluiten zich af en trekken zich terug. Hoe dan ook, we ondernemen een actie die emotionele afstand oproept.

Het punt hier is niet om onszelf te haten omdat we kritisch zijn. De meeste mensen worstelen met het hebben van kritische of aanvallende gedachten naar zichzelf en hun partner. Het interessante is om de thema's van deze gedachten te onderzoeken en vast te stellen waarom ze opkomen. Weergalmen ze de dynamiek van ons verleden? Manieren waarop onze ouders met elkaar omgingen of met elkaar spraken? Manieren waarop we vaak gekwetst worden of ons mishandeld voelen? Een partner die bijvoorbeeld niet in het huis helpt, kan ons een geïsoleerd en overweldigd gevoel geven. Een partner die iets vergeet wat we hem hebben gevraagd, kan ons het gevoel geven dat we onzichtbaar of onbelangrijk zijn. Deze getriggerde gevoelens resoneren vaak met stukjes uit ons verleden. Door ze te pakken te krijgen, kunnen we in het heden minder reactief zijn.

3. Dingen zeggen waarvan je weet dat ze je partner triggeren

Naast dat we zelf getriggerd worden, kennen we allemaal de knoppen die we kunnen indrukken om onze partner te provoceren. We kunnen vervallen in het gebruik van bepaalde tonen, looks en taal waar onze partner bijzonder gevoelig voor is. We kunnen deze dingen zelfs als wapens gebruiken als we ons innerlijk niet goed voelen.

Dit soort provocatie is misschien niet altijd volledig bewust of kwaadaardig, maar het is belangrijk om de triggers van onze partner te leren kennen en te begrijpen dat ze waarschijnlijk ook van een oude en pijnlijke plek komen. Als we ons bewustzijn vergroten en onze gevoeligheid vergroten, kunnen we op zoek gaan naar manieren om meer op samenwerking en medeleven met onze partner te communiceren. Als we bijvoorbeeld merken dat ze zich gemakkelijk gekwetst of bekritiseerd voelen als we een bepaalde term met ze gebruiken, zoals 'lui' of 'dramatisch', kunnen we ervan uitgaan dat deze woorden hun eigen zelfaanvallen uitlokken.

Dit betekent niet dat we onze partner geen eerlijke feedback moeten geven, maar we kunnen manieren vinden om dit te doen zonder verhit te worden of ze te definiëren. We kunnen zelfs delen dat we hun gevoeligheid voor bepaalde dingen opmerken, en misschien hebben ze inzicht in waarom dat zo is. Het maakt een enorm verschil om te komen uit een plaats van zorg en hen willen begrijpen in plaats van de andere persoon te willen straffen of veranderen, wat vaak is wat we communiceren als we willen provoceren.

4. Ze ertoe brengen uw zelfkritische gedachten te uiten

We zijn vaak zowel onze eigen ergste criticus als onze ergste vijand. Als we dicht bij iemand zijn wiens positieve manier om ons te zien verschilt van de negatieve manier waarop we onszelf zien, moeten we op onze hoede zijn voor muren die we optrekken en hoe we intolerant kunnen zijn voor deze erkenning.Wanneer we onszelf in een bepaald licht zien, verwachten we dat anderen hetzelfde doen. We kunnen dingen die onze partner tegen ons zegt interpreteren (of verkeerd interpreteren) om aan deze verwachting te voldoen. We kunnen tussen de regels door lezen wat ze zeggen, of we kunnen ze uiteindelijk zelfs provoceren om precies die dingen te zeggen die we bang zijn om te horen.

Een man met wie ik werkte, kon er bijvoorbeeld niet tegen dat zijn vrouw hem er altijd aan herinnerde om dingen te doen, omdat hij hem het gevoel gaf dat ze dacht dat hij dom was. Hij vergat echter vaak precies de dingen te doen waar ze hem aan zou herinneren. Hij besefte het niet, maar hij ondernam een ​​tastbare actie om het idee te bestendigen dat ze hem stom vond. Toen hij haar eindelijk vertelde over zijn reactie, was hij verrast door hoe verdrietig hij zich voelde. Hij realiseerde zich hoeveel kritiek hij kreeg toen hij opgroeide omdat hij 'afwezig' en 'onverantwoordelijk' was. Toen hij begon te begrijpen waar zijn verhoogde reactie vandaan kwam, kon hij accepteren dat zijn vrouw niet kritisch was over zijn intelligentie, en hij stopte zelfs met dingen te vergeten. Dit is een veel voorkomend patroon bij koppels. We projecteren veel ideeën die we over onszelf hebben uit ons verleden, en we provoceren onze partners om deze ideeën te versterken.

5. Ze uitdagen om ons te behandelen zoals we werden behandeld

Op dezelfde manier waarop we onze partner kunnen uitlokken om onze zelfkritische gedachten te uiten, kunnen we ook handelen op manieren die een bepaalde reactie uitlokken die we op basis van onze geschiedenis gewend zijn. Als we bijvoorbeeld zijn opgegroeid in een huis waar mensen opbliezen en veel luide ruzies kregen, kunnen we tegen onze partner gaan schreeuwen als we ons gefrustreerd voelen. Wanneer onze partner echter terugschreeuwt, kunnen we ons getriggerd en verschrikkelijk voelen, omdat het alle oude gevoelens van een chaotisch huishouden oproept.

Als we opgroeiden in een huis waar niemand zich openstelde en mensen zich terugtrokken, en we ons vaak geïsoleerd of afgewezen voelden, zouden we als volwassenen bang kunnen zijn voor afwijzing door onze partner. We kunnen echter gedrag vertonen zoals overdreven geruststelling zoeken, aanhankelijk doen of jaloers zijn op manieren die onze partner wegduwen en leiden tot de afwijzing die we gewend zijn. We hebben toen het exacte scenario gecreëerd waar we bang voor waren. Nogmaals, het voelt niet goed, maar het past in ons oude, pijnlijke model van wat logisch is voor ons en hoe relaties werken.

Het begrijpen van de manieren waarop we onze partner provoceren, is een proces dat waardevol is, omdat het ons helpt de werkmodellen die we hebben en de gedragspatronen die we hebben gecreëerd om ze te versterken, bloot te leggen. Het is echt een oefening in zelfonderzoek die elke relatie die we met iemand hebben kan verbeteren. Door deel te nemen aan dit proces kunnen we de relaties creëren die we echt willen door provocerend gedrag op te geven en een kans te wagen om iemand emotioneel dicht bij ons te laten komen. Het kan deels beangstigend zijn, omdat het betekent dat we een oud, negatief zelfbeeld moeten loslaten dat we al vroeg in ons leven hebben opgenomen. Maar het is de moeite waard om onszelf en onze partner echt te leren kennen en het plezier te hebben van een emotioneel hechte relatie.