Psychologische Eerste Hulp kan familie en vrienden helpen door een crisis heen te komen.

De Griekse filosoof Heraclitus van Efeze merkte op dat de enige constante verandering is. We leven momenteel in een tijdperk van ongekende persoonlijke, sociale, economische en politieke veranderingen.

Hoewel verandering vaak verheffend kan zijn, kan het ook verontrustend zijn. Vanwege de huidige gebeurtenissen, of misschien het leven in het algemeen, hebben de meesten van ons direct een andere persoon in psychische nood geobserveerd, zoals een vriend, familielid, collega of zelfs een volslagen vreemde. Evenzo zijn degenen onder ons die iemand in nood hebben gezien, vaak gemotiveerd om een ​​of andere vorm van steun te bieden in een poging het lijden dat we hebben gezien te verlichten. Soms waren onze inspanningen effectief en soms niet. Op andere momenten, ondanks onze inspanningen, leken onze acties de zaken juist erger te maken, waardoor het acute leed werd verergerd.

In zulke tijden hebben we misschien geklaagd over de afwezigheid van een psychologische magische kogel, een verbaal Weesgegroet dat onmiddellijk een einde zou maken aan het lijden en zou leiden tot de realisatie van de belofte die we hadden gedaan dat 'alles goed zal komen'. In overeenstemming met onze intuïtie, een aanbeveling in de American Journal of Psychiatry verklaarde dat het kort na een stressvolle gebeurtenis belangrijk is dat de getroffenen empathische, praktische psychologische ondersteuning krijgen, te beginnen met een medelevende en ondersteunende aanwezigheid (Bisson, Brayne, Ochberg, & Everly, 2007, p. 1017).

In de afgelopen 100 jaar is er een eenvoudig maar effectief hulpproces ontwikkeld dat we nu psychologische eerste hulp (PFA) noemen. Het Amerikaanse Rode Kruis, de American Psychological Association en zelfs de Verenigde Naties hebben het belang van PFA erkend. De Inter-Agency Standing Committee (IASC) van de Verenigde Naties schreef in zijn richtlijnen voor respons op de geestelijke gezondheid dat de meeste mensen die acuut psychisch lijden ervaren na blootstelling aan stressvolle gebeurtenissen 'het beste worden ondersteund zonder medicatie' en dat 'alle hulpverleners, en vooral gezondheidswerkers, in staat moeten zijn om zeer basale psychologische eerste hulp te verlenen' (2007, pp. 118-119).

Het definiëren van psychologische eerste hulp

Misschien is de beste manier om PFA te conceptualiseren als de psychologische gezondheidsanaloog voor fysieke eerste hulp. Het is het aanbrengen van een psychologisch verband.

PFA kan eenvoudig worden gedefinieerd als een ondersteunende en meelevende aanwezigheid die is ontworpen om drie dingen te doen:
1) stabiliseren (voorkomen dat de stress verergert)
2) acute nood verminderen (de-escaleren en dempen)
3) de toegang tot doorlopende ondersteunende zorg vergemakkelijken, indien nodig.

PFA houdt geen diagnose of behandeling in. Niettemin vereist het, net als fysieke eerste hulp, een basistraining om effectief te zijn en het risico te verkleinen dat de zaken per ongeluk erger worden (Everly & Lating, 2017).

Volgens een van de eerste schrijvers op het gebied van psychologische crisisinterventie: 'Een beetje hulp, rationeel gericht en doelbewust gericht op een strategisch moment, is effectiever dan uitgebreide hulp in een periode van minder emotionele toegankelijkheid' (Rapoport 1965, p. 30). Die hulp kan effectief worden geboden door een vriend, leraar, coach, supervisor of familielid, vooral een ouder, als bepaalde eenvoudige richtlijnen voor 'eerste hulp' worden gevolgd.

In het afgelopen decennium heeft het Johns Hopkins Center for Public Health Preparedness gewerkt aan de ontwikkeling van een eenvoudig, maar evidence-based model van psychologische eerste hulp, RAPID PFA genoemd (Everly & Lating, 2017).

Als voorbeeld van hoe PFA eruit zou kunnen zien, heb ik enkele van de belangrijkste stappen gedestilleerd en hieronder vermeld. Ik geef ze hier, niet als richtlijnen, maar om u vertrouwd te maken met het PFA-proces. Hoewel schijnbaar eenvoudig, zoals bij fysieke eerste hulp, is enige formele training in PFA nog steeds noodzakelijk.

Over het algemeen zijn er drie manieren waarop PFA kan beginnen:

1. Soms kan iemand u benaderen en om hulp vragen. Je beste vriend belt je bijvoorbeeld en zegt: 'Hé, ik voel me behoorlijk gestrest, heb je wat tijd om te praten?' In die situatie, een eenvoudig antwoord als: 'Natuurlijk, wat is er aan de hand?' In veel gevallen wil de persoon gewoon ventileren. Ze hebben geen enkele verwachting dat u het probleem bij de hand zult oplossen. Ze willen gewoon gehoord worden. In deze situaties is het belangrijk om te luisteren. Haast je niet om het probleem te verminderen of op te lossen, tenzij dat de verwachting is. Als je eenmaal hebt gehoord wat ze te zeggen hebben, kun je gewoon iets antwoorden als: 'Het spijt me dat je dit meemaakt, hoe kan ik je helpen?' Dit wordt dan een goed moment om de persoon te helpen een plan te maken om het probleem aan te pakken, indien mogelijk, of om een ​​plan te ontwikkelen om beter om te gaan met een probleem dat mogelijk aanhoudt. Als de persoon uw hulp afwijst, kunt u gewoon zeggen: 'Laat het me weten als blijkt dat ik iets kan doen, ook al is het alleen maar luisteren.' Neem binnen een dag of twee contact op met die persoon om te zien hoe het met hem gaat.

2. Een tweede manier waarop PFA kan beginnen, is wanneer iemand u namens iemand anders benadert. Ze zullen u voorstellen om met de derde partij te praten omdat er iets mis lijkt te zijn. Zorg ervoor dat u specifiek van die persoon nagaat waarom hij of zij denkt dat er iets mis is met de derde partij. De leraar van uw zoon kan bijvoorbeeld contact met u opnemen en zeggen dat uw zoon het moeilijk lijkt te hebben op school. Uw antwoord zou kunnen zijn: 'Wat is er specifiek met u aan de hand?' Het kunnen cijfers zijn, conflicten met andere studenten of gewoon een significante verandering in zijn gedrag. Met die informatie zou je op het juiste moment tegen je zoon kunnen zeggen: 'Je leraar heeft gisteren met me gesproken. Hij zei dat je van streek lijkt te zijn. Hij zegt dat je de laatste tijd niet je gebruikelijke zelf lijkt te zijn. Wat gebeurd er?' Nadat u hebt geluisterd naar wat uw zoon te zeggen heeft, kan het nuttig zijn om iets te zeggen als in het vorige voorbeeld: 'Het spijt me dat u dit meemaakt, hoe kan ik u helpen?' Als je op dat moment echt niets kunt doen om direct te helpen, zeg dan gewoon: 'Laat het me weten als blijkt dat ik iets kan doen, al is het maar door te luisteren.' Nogmaals, periodieke follow-up is belangrijk.

3. Een bijzonder uitdagende manier waarop PFA kan beginnen, is wanneer u iemand ziet die er verdrietig uitziet of klinkt. Op basis van je bezorgdheid om het welzijn van die persoon, benader je hem, maar wat zeg je? Wat dacht je van: 'Het viel me op dat je vandaag niet jezelf lijkt.' Of: 'Ik kon het niet helpen, maar ik merkte dat je verdrietig leek.' Als ze reageren, vraag dan: 'Hoe kan ik helpen?' Help hen vervolgens een plan te ontwikkelen om het probleem aan te pakken, of help hen een plan te ontwikkelen om ermee om te gaan, of beide. Als ze niet reageren, of zeggen dat je niets kunt doen, zeg dan gewoon: 'Ik kan goed luisteren.' Nogmaals, indien mogelijk, neem op een geschikt moment contact op met die persoon om te zien hoe het met de persoon gaat.

De drie bovenstaande scenario's zijn slechts voorbeelden van hoe PFA zou kunnen beginnen. Hoewel ze niet alomvattend zijn in hun structuur of analyse, geven ze u een idee van hoe PFA in het begin zou kunnen klinken. Om u verder te helpen, vindt u hieronder 15 algemene Dos en Don'ts ter overweging.

15 do's en don'ts

1. Blijf kalm wanneer u met een persoon in nood spreekt. Toon bezorgdheid, maar wees een zelfverzekerde, geruststellende aanwezigheid. De andere persoon krijgt vertrouwen door jouw vertrouwen.
2. Raak niet verstrikt in de situatie. Onthoud dat het tegengif voor stress kalmte en zelfvertrouwen is.
3. Luister. Moedig de persoon aan om te praten over wat er is gebeurd en zijn reacties op die gebeurtenissen. Als de persoon op dat moment niet wil spreken, vraag dan of u later met hem/haar terug kunt komen.
4. Onderbreek niet, tenzij de onthulling het leed lijkt te escaleren.
5. Probeer indien mogelijk 'het ergste' van de situatie te identificeren. Doe dit zorgvuldig, en het kan u helpen de kernproblemen te identificeren als ze op een andere manier niet duidelijk zijn.
6. Haast je niet. Als de persoon medisch stabiel en veilig is, begint het verstrijken van de tijd alleen al situaties te de-escaleren.
7. Wees niet afwijzend. Minimaliseer hun zorgen niet en zeg niet: 'Nou tenminste...' als een poging om de persoon af te leiden of te helpen zich beter te voelen.
8. Handel niet vanuit een vooropgezet idee van wat je denkt dat de persoon nodig heeft. Vraag wat ze nodig hebben (Everly, Brelesky & Everly, 2018). Zo'n perspectief nemen zal het vertrouwen bevorderen.
9. Aarzel niet om specifieke vragen te stellen over het vermogen van de persoon om competent voor anderen te zorgen (belangrijke relaties, kinderopvang, ouderenzorg) of de taken van hun werk uit te voeren.
10. Aarzel niet om te vragen naar de intentie om zichzelf of anderen kwaad te doen. Dit zal zelden een probleem zijn, maar soms voel je gevoelens van diepe hopeloosheid, depressie, woede of wraakzucht. In dergelijke gevallen is het belangrijk om te informeren en op te volgen. In de meest zeldzame en extreme gevallen moet u de persoon misschien helpen om onmiddellijk professionele zorg te krijgen.
11. Doe geen beloftes die je niet kunt waarmaken.
12. Bepaal wat er nog meer nodig is na uw eerste gesprek. Aarzel niet om advies of hulp te vragen aan een beroepsbeoefenaar in de gezondheidszorg als u zich zorgen maakt over het welzijn van de persoon.
13. Fungeren als contactpersoon om de persoon indien nodig te verbinden met doorlopende hulp.
14. Bepleit deze persoon bij het zoeken naar verdere hulp, indien nodig.
15. Kom een ​​dag of wat later terug om te zien hoe het met de persoon gaat.

Kortom, PFA is geen wondermiddel, noch een vervanging voor geestelijke gezondheidszorg, maar jaren van onderzoek en ervaring hebben aangetoond dat het een nuttig hulpmiddel kan zijn om mensen in acute nood te helpen wanneer het wordt toegepast door mensen met de juiste training in PFA.

Referenties

Bisson, J.I., Brayne, M., Ochberg, F., & Everly, GS, Jr. (2007). Vroege psychologische interventie na traumatische gebeurtenissen. American Journal of Psychiatry, 164, 1016-1019. http://dx.doi.org/10.1176/ajp.2007.164.7.1016.

Everly, G.S., Jr., Brelesky, G., & Everly, A.N. (2018). Rodney het Konijn maakt een vriend. RSI.

Everly, GS, Jr., & Ling, JM (2017). Johns Hopkins-gids voor psychologische eerste hulp. Baltimore: Johns Hopkins Press.