De manier waarop ouders tijdens de eerste paar maanden van zijn leven met hun kind omgaan, bepaalt grotendeels het soort gehechtheid dat het met hen zal vormen. De relatie tussen de primaire verzorger en de baby kan een veilige, angstige, ongeorganiseerde of vermijdende hechtingsstijl creëren die een blauwdruk vormt voor relaties gedurende het hele leven van de baby. Wanneer ouders gevoelig zijn afgestemd op hun baby, zal er waarschijnlijk een veilige gehechtheid ontstaan. Veilig gehecht zijn aan een ouder of primaire verzorger biedt kinderen talloze voordelen die meestal een leven lang meegaan. Veilig gehechte kinderen zijn beter in staat om hun emoties te reguleren, voelen zich zelfverzekerder bij het verkennen van hun omgeving en hebben de neiging om meer empathisch en zorgzaam te zijn dan kinderen die onveilig gehecht zijn.

Wanneer ouders daarentegen grotendeels verkeerd op elkaar zijn afgestemd, afstandelijk of opdringerig zijn, veroorzaken ze veel leed bij hun kinderen. Kinderen passen zich aan deze afwijzende omgeving aan door defensieve hechtingsstrategieën te ontwikkelen in een poging zich veilig te voelen, intense emotionele toestanden te moduleren of af te zwakken en frustratie en pijn te verlichten. Ze vormen een van de drie soorten onveilige gehechtheidspatronen aan hun ouder (een vermijdend, ambivalent/angstig of ongeorganiseerd/angstig). In dit artikel beschrijven we vermijdende hechtingspatronen, waarvan is vastgesteld dat ze ongeveer 30% van de algemene bevolking vertegenwoordigen.

Wat is vermijdende gehechtheid?

Ouders van kinderen met een vermijdende hechting zijn vaak emotioneel niet beschikbaar of reageren niet op hen. Ze negeren of negeren de behoeften van hun kinderen, en kunnen vooral afwijzend zijn als hun kind gewond of ziek is. Deze ouders ontmoedigen ook huilen en moedigen vroegtijdige onafhankelijkheid bij hun kinderen aan.

Als reactie daarop leert het vermijdende gehechte kind al vroeg in het leven het natuurlijke verlangen om een ​​ouder te zoeken voor troost te onderdrukken wanneer het bang, verdrietig of pijn heeft. Bijlage onderzoeker Jude Cassidy beschrijft hoe deze kinderen ermee omgaan: 'Tijdens veel frustrerende en pijnlijke interacties met afwijzende gehechtheidsfiguren hebben ze geleerd dat het erkennen en tonen van leed leidt tot afwijzing of straf.' Door niet te huilen of hun gevoelens naar buiten toe te uiten, zijn ze vaak in staat om ten minste één van hun gehechtheidsbehoeften gedeeltelijk te bevredigen, namelijk om fysiek dicht bij een ouder te blijven.

Kinderen waarvan wordt vastgesteld dat ze een vermijdende gehechtheid aan een ouder hebben, hebben de neiging om zich los te maken van hun lichamelijke behoeften. Sommige van deze kinderen leren sterk te vertrouwen op zelfverzachtend, zelfverzorgend gedrag. Ze ontwikkelen een pseudo-onafhankelijke levensoriëntatie en behouden de illusie dat ze volledig voor zichzelf kunnen zorgen. Als gevolg hiervan hebben ze weinig verlangen of motivatie om andere mensen te zoeken voor hulp of ondersteuning.

Welk gedrag wordt geassocieerd met vermijdende gehechtheid bij kinderen?

Zelfs als peuters zijn veel vermijdende kinderen al zelfstandige, vroegrijpe 'kleine volwassenen' geworden. Zoals opgemerkt, is de belangrijkste defensieve gehechtheidsstrategie die kinderen met vermijdende gehechtheid gebruiken, om uiterlijk nooit een verlangen naar nabijheid, warmte, genegenheid of liefde te tonen. Echter, op fysiologisch niveau, wanneer hun hartslag en galvanische huidreacties worden gemeten tijdens experimentele scheidingservaringen, vertonen ze een even sterke reactie en evenveel ongerustheid als andere kinderen. Vermijdend gehechte kinderen hebben de neiging om nabijheid te zoeken, proberen in de buurt van hun gehechtheidsfiguur te zijn, zonder directe interactie of relatie met hen.

In een zo'n experiment, de 'Strange Situation'-procedure, observeerde gehechtheidstheoreticus Mary Ainsworth de reacties van 1-jarigen tijdens scheidings- en herenigingservaringen. De vermijdende baby's 'vermijdden of verzetten zich actief tegen contact met hun moeder' toen hun moeder terugkeerde naar de kamer. Volgens Dan Siegel pikken zelfs heel jonge kinderen intuïtief het gevoel op dat hun ouders niet van plan zijn hen te leren kennen, wat hen een diep gevoel van leegte geeft als ouders afstandelijk of afstandelijk zijn.