De adolescentie is een uitdagende tijd voor zowel de kinderen die het doormaken als hun ouders. Het is een periode van verkenning en groei, kansen en kwetsbaarheid. In zijn nieuwe boek Brainstorm: de kracht en het doel van het tienerbrein , beschrijft de arts vier essentiële kenmerken van de adolescentie: 1) emotionele vonk, 2) sociale betrokkenheid, 3) zoeken naar nieuwe dingen en 4) creatieve verkenning. Tijdens deze ontwikkelingsfase kunnen ouders tegenstrijdige gevoelens ervaren over de toenemende autonomie en onafhankelijkheid van hun tiener.

Hoewel ouders misschien ondersteunend en geïnteresseerd zijn in de persoon die hun kind aan het worden is, kunnen ze zich ook bedreigd voelen doordat hun kind een apart zelfgevoel begint te krijgen en zijn of haar eigen identiteit ontwikkelt. Dit geldt met name voor ouders die deze belangrijke aspecten van het zelf hebben afgesloten en emotioneel afgestompt zijn of afgesneden zijn van hun eigen verlangen naar wat ze willen en nodig hebben en wat hun leven zin geeft.

Tienerjaren dwingen ouders om de realiteit onder ogen te zien dat hun kind niet langer zo afhankelijk, hulpeloos en aangenaam is als hij of zij ooit was. Hun kind is nu een pittige bijna-volwassene die terug kan praten, naar buiten kan stormen, met ogen kan rollen en hun verzoeken kan weigeren. Deze emotionele en gedragsveranderingen worden gewoonlijk toegeschreven aan 'slechts hormonen', maar volgens Dr. Siegel hebben ze veel te maken met de ontwikkeling van de hersenen.

Siegel categoriseert adolescentie als de jaren tussen 12-24 jaar. De hersenveranderingen tijdens deze periode omvatten 'snoeien' of vermindering van het aantal neuronen en neurale verbindingen, en 'myelinisatie', een coating rond neurale verbindingen, die een snellere en meer synchronisatie van de informatiestroom mogelijk maakt. Snoeien verwijdert ongebruikte verbindingen en myelinisatie versterkt de resterende verbindingen, waardoor ze 'supersnelwegen' worden. Deze veranderingen tijdens de adolescentie helpen de hersenen meer geïntegreerd te raken, waardoor er meer coördinatie in de hersenen zelf ontstaat. Dit is een hermodelleringsproces dat leidt tot zowel kwetsbaarheid als kansen. Het is tijdens deze periode van het leven dat het begin van de meeste ernstige psychische stoornissen optreedt, en kinderen die de adolescentie ingaan, lopen een verhoogd risico op zelfmoord. Het is een tijd van risico, maar ook een tijd van kansen.

In deze onstuimige ontwikkelingsfase voelen ouders zich vaak gefrustreerd en machteloos, terwijl ze hun handen in de lucht steken en denken: 'Wat kan ik echt doen? Niets van wat ik zeg heeft enige impact.' Tieners keren zich af van hun ouders en wenden zich meer tot leeftijdsgenoten voor een gevoel van verbondenheid. Zoals Dr. Siegel zou beweren, hoeft dit echter niet het geval te zijn. Toegegeven, tieners moeten hun autonomie ontwikkelen, maar ze hebben ook begeleiding en betrokkenheid nodig die sensitief en afgestemd is. Ouders moeten ernaar streven hun kinderen de ruimte te geven, maar ze niet helemaal op te geven.

Ouders moeten misschien de hoop en dromen voor hun kind loslaten die gebaseerd waren op de behoeften van de ouders in plaats van op wie hun kind werkelijk is.

In Brainstorm , dat voor zowel ouders als tieners is geschreven, behandelt Dr. Siegel de vele unieke aspecten van de adolescentie en biedt zowel ouders als tieners een gemeenschappelijke taal van waaruit ze kunnen communiceren. Het boek biedt ook informatie die een beter begrip geeft van de innerlijke werking van de geest van de adolescent. In een interview met SmartPlanet.com , verklaarde Dr. Siegel het acroniem (ESSENCE), dat hij gebruikt om de vier belangrijkste kenmerken van het tienerbrein te beschrijven: ES staat voor emotionele vonk. Zoals Siegel uitlegt: 'De lagere delen van het zenuwstelsel komen omhoog en beïnvloeden het hogere deel van de hersenen - de cortex - die ons deze passie en vitaliteit geven.' SE staat voor sociale betrokkenheid, wat verwijst naar hoe 'het brein letterlijk is geprogrammeerd om ervoor te zorgen dat je je tot je leeftijdsgenoten wendt in plaats van je ouders en sociaal betrokken bent bij je leeftijdsgenoten'. N staat voor nieuwheid; 'De verandering van dopamine in de hersenen zorgt ervoor dat je nieuwigheden als zeer lonend ervaart, en dat stelt je in staat om eropuit te gaan en risico's te nemen.' Tot slot verwijst CE naar creatieve expressie. 'De hersenen bereiken nieuwe niveaus van complexiteit die de geest openen om de aard van de werkelijkheid op een nieuwe manier creatief te verkennen.' Ouders zouden persoonlijk gebruik kunnen maken van deze ontwikkelingsfase in het leven van hun adolescent om deze vaak lang begraven aspecten van zichzelf weer wakker te maken, hun eigen essentie te herontdekken om een ​​meer betekenisvol 'levend voor zichzelf' bestaan ​​te ervaren.

Het krijgen van kinderen is een overgangsfase in het leven die het einde van de eigen kindertijd van de ouder symboliseert. Terwijl kinderen de overstap maken van kind naar volwassene, worden ouders geconfronteerd met een nieuwe overgang in hun eigen evolutie, van jonge, vooruitstrevende volwassenen naar oudere individuen van middelbare leeftijd. Ook al voelen ze zich misschien hetzelfde als toen ze in de twintig waren, de levensveranderingen die hun tiener en zijzelf doormaken, kunnen hun existentiële bewustzijn en angsten aanwakkeren. Ouders verdedigen zich vaak tegen deze realiteit door hun greep op hun tiener te verstevigen en hem of haar zodanig te beïnvloeden dat zijn of haar ESSENTIE wordt verminderd.

Optimaal zou een ouder hun kind zien als een uniek individu met zijn of haar eigen mentale ervaringen. Dit is niet mogelijk wanneer ouders de neiging hebben om door hun kinderen te willen leven. Daarom is het nuttig voor ouders om hun onderliggende motieven met betrekking tot hun kinderen in twijfel te trekken. Hoeveel heeft mijn droom dat mijn kind naar een bepaalde universiteit gaat bijvoorbeeld te maken met zijn of haar ambities en hoeveel heeft het te maken met die van mij? Zou ik kunnen proberen iets te compenseren dat ik in mijn eigen jeugd miste of kwetsend vond?

Wanneer ouders zichzelf en hun kind als twee afzonderlijke individuen gaan zien en hun kind met een niveau van respect en autonomie kunnen behandelen, zijn ze beter toegerust om alle vooropgezette ideeën over hun kind op te geven die vaak meer te maken hebben met een eigen geschiedenis van de ouder en zijn niet noodzakelijkerwijs afgestemd op het kind. Een belangrijke eerste stap om hun relatie met hun kind te veranderen, is dat ouders hun eigen geest beter begrijpen.

In Brainstorm , suggereert Dr. Siegel verder dat ouders baat zouden hebben bij het verkrijgen van inzicht in hun eigen gehechtheidsgeschiedenis. Een persoon zijn hechtingsstijl wordt gevormd in hun eerste jaren, maar het bepaalt hoe ze zich gedurende hun hele leven met elkaar verhouden. Door hun eigen gehechtheidspatronen te leren kennen, kunnen ouders hun huidige reacties op hun kinderen gaan begrijpen. Omdat ze momenten identificeren waarop ze het waarschijnlijk 'verliezen' met hun kinderen.

Naarmate ouders toleranter worden en hun kinderen in een nieuw licht gaan zien, kunnen ze technieken leren om met hun kinderen te praten die wederzijds begrip bevorderen. Een van die oefeningen wordt door Dr. Siegel beschreven als 'scheuren en herstellen'. Omdat geen enkele ouder of persoon perfect is, is het onvermijdelijk dat bijna elke volwassene op een of ander moment in een verhit conflict met zijn kind terechtkomt. Dit is met name het geval wanneer een kind de onafhankelijk denkende, eigenzinnige en stormachtig emotionele periode ingaat die de adolescentie kleurt. Siegel legt uit dat er breuken zullen zijn, maar nadat ze zijn opgetreden, is er een mogelijkheid om te repareren.

Wanneer een breuk plaatsvindt, moeten ouders het niet negeren, doen alsof het nooit is gebeurd en verder gaan. In plaats daarvan moeten ze wachten tot ze in een kalme staat zijn, dan hun kind benaderen en rechtstreeks communiceren. Ze moeten openstaan ​​voor hun eigen gevoelens en fouten, zich verontschuldigen voor het 'verliezen' of voor misplaatste daden van woede of frustratie. Ze kunnen bijvoorbeeld zeggen: 'Het spijt me echt dat ik mijn geduld verloor. Ik voelde me aangevallen en reageerde overdreven. Ik vind het belangrijk om te weten wat je doormaakt.'

De aangrijpende en krachtige staat van constante transformatie die de hele kindertijd definieert, is van unieke betekenis tijdens de adolescentie, wanneer de ouder-kindrelatie ook een belangrijke evolutie doormaakt. In veel opzichten, zelfs met al zijn uitdagingen, is er misschien geen betere gelegenheid voor ouders om de tijd te nemen om te leren wat er werkelijk omgaat in de hoofden van hun kinderen dan tijdens de adolescentie. Om dit effectief te doen, moeten ze ook kijken naar wat er in hun eigen geest omgaat - hun ervaringen scheiden van die van hun kinderen. Ouders kunnen hun vermogen om met hun kinderen om te gaan verbreden door hun persoonlijke hechtingsstijl te begrijpen en nieuwe manieren van omgaan te leren die hun kinderen zullen helpen om op een elegante manier volwassen te worden. Ouders kunnen de ervaring van hun kind met ESSENCE ook gebruiken als een katalysator om opnieuw te ontwaken en in contact te komen met hun eigen diepere gevoelens, passies, opwinding, spontaniteit en verlangen naar zinvolle verbindingen met anderen.