Zelfhaat is dat onderliggende gevoel dat we gewoon niet goed zijn: niet goed genoeg, niet goed in dit, niet goed in dat, niet goed in – of voor – veel van wat dan ook. Het kan subtiel zijn, we vergelijken onszelf gewoonlijk met anderen, bijvoorbeeld voortdurend fouten in onszelf vinden en onszelf naar beneden halen, zonder ons echt bewust te zijn dat er iets mis is. Of we luisteren aandachtig naar onze kritische innerlijke stem terwijl deze ons uitscheldt en uitscheldt en ons vertelt hoe gênant, dom of ongevoelig we zijn; weigeren het uit te dagen, zelfs als we eronder lijden.

We kunnen proberen dit gevoel van ontoereikendheid te onderdrukken door ons te gedragen alsof we superieur zijn aan anderen; intelligenter, slimmer, intuïtiever of aantrekkelijker. Het is alsof we moeten bewijzen dat we absoluut de beste zijn om de stortvloed van intern misbruik te vermijden die wacht om toe te slaan op het moment dat we enige feilbaarheid tonen.

Hoe het ook wordt gemanifesteerd, het proces van zelfhaat is een indicatie van een kloof die binnen alle mensen bestaat tussen ons gezonde en realistische standpunt ten opzichte van onszelf en de interne vijand, of innerlijke coach, die met hand en tand vecht om zijn vijandige manieren van kijken naar onszelf en de levens die we leiden.

De oorzaken van zelfhaat

Volgens en Joyce Catlett in het boek Overwin je kritische innerlijke stem, de oorzaken van zelfhaat liggen in het verleden, toen we als kinderen probeerden zo goed mogelijk met ons leven om te gaan. Ze leggen uit:

De aard en mate van deze verdeeldheid in onszelf hangt af van de opvoeding die we hebben ontvangen en de vroege omgeving die we hebben ervaren. Ouders hebben, net als wij allemaal, gemengde gevoelens tegenover zichzelf; ze hebben dingen die ze leuk vinden aan zichzelf en ze hebben zelfkritische gedachten en gevoelens. Dezelfde negatieve gevoelens die ouders voor zichzelf hebben, zijn helaas vaak ook gericht op hun kinderen... Bovendien... als een ouder onverwerkte gevoelens heeft door een trauma of verlies in zijn of haar verleden, zal dit van invloed zijn op zijn of haar reacties op zijn of haar kinderen.

... Vanwege hun acute gevoeligheid voor pijn en negatieve omstandigheden, besteden kinderen van alle leeftijden bijzondere aandacht aan, en worden ze meer getroffen door, zelfs kleine incidenten van ouderlijke woede. Ze kunnen de woede van een ouder, of deze nu wordt nagespeeld of niet, als levensbedreigend ervaren. (Onder extreme omstandigheden kunnen ze accuraat zijn in hun waarnemingen.) Hoe dan ook, kinderen in stressvolle situaties voelen zich vaak tot in het diepst van hun wezen bedreigd en bang voor hun leven.

In tijden van stress, wanneer kinderen bang zijn, identificeren ze zich niet langer met zichzelf als het hulpeloze kind en identificeren ze zich in plaats daarvan met de verbaal of fysiek straffende ouder. De ouder wordt geassimileerd of opgenomen zoals hij of zij op dat moment is, wanneer hij of zij op zijn of haar slechtst is, niet zoals hij of zij elke dag is. Het kind heeft de neiging om de woede, angst, zelfhaat op zich te nemen, in feite het hele complex van emoties die de ouder op dat moment ervaart.

En dus zijn we, door een zeer menselijke – en dus zeer feilbare – opvoeding, allemaal blootgesteld aan situaties en tijden waarin we het gevoel kregen dat we op de een of andere manier slecht waren, ontoereikend, of wanhopig het tegendeel moesten bewijzen. Robert Firestone's meest recente werk, De destructieve innerlijke stem overwinnen - Ware verhalen over therapie en transformatie , is een boek met korte verhalen waarin hij verschillende therapeutische ervaringen uit zijn carrière vertelt. Zelfhaat lijkt een onderliggend thema te zijn in veel van deze zeer persoonlijke verhalen. Vooral het hoofdstuk getiteld De ongenode , waarin Dr. Firestone een student psychologie is aan de Universiteit van Denver wanneer een oude vriend binnenvalt, bijna katatonisch, om hulp te zoeken. In fel grappig en scherp intelligent proza ​​beschrijft Dr. Firestone de strijd van deze jongeman, tegen de rijke achtergrond van zijn eigen persoonlijke omstandigheden.