In veel opzichten is het streven naar perfectie een recept voor een ramp. Ik heb met te veel mensen gesproken die nooit slim, succesvol, slank of opvallend genoeg zouden kunnen zijn om aan hun eigen onrealistische eisen te voldoen. Al die tijd slaagden deze individuen er niet in zichzelf te ervaren als een persoon van waarde alleen omdat ze zichzelf waren. Ik heb met talloze stellen gewerkt, die net zoveel tijd besteden aan geobsedeerd zijn door hun relatie als aan het ervaren van hun relatie. Dit zou niet per se een slechte zaak zijn als deze gedachten vriendelijk, medelevend en introspectief waren. In plaats daarvan zijn ze hard, koud en kritisch. De veeleisende houding die we allemaal tegenover onszelf hebben, verdeelt ons leven vaak in twee realiteiten: wat er werkelijk gebeurt en wat we onszelf vertellen over wat er gebeurt. Mensen die streven naar perfectie lopen de echte geneugten van het leven mis.

We hebben de uitdrukking 'leef in het moment' zo vaak gehoord dat de woorden vaak hun betekenis verliezen. We verliezen uit het oog dat we vaak wegzakken in gedachten die weinig met het hier en nu te maken hebben. Als we koffie kopen, vergeten we de ogen te ontmoeten van de vreemdeling die ons bedient. We zijn geobsedeerd door hoe we eruitzien in plaats van te merken hoe er naar ons wordt gekeken, bijvoorbeeld door een geliefde. Als we verliefd worden, maken we ons zorgen over het verliezen van liefde, in plaats van te genieten van het gelukzalige gevoel van het zijn verliefd. Dus hoe kunnen we overstappen van het beoordelen van ons leven naar het daadwerkelijk leven en ervan genieten? Hier zijn drie belangrijke elementen om het meeste uit de momenten van ons leven te halen.

1. Breng je innerlijke criticus tot zwijgen

Of we nu een groot doel bereiken of genieten van een eenvoudig genoegen, onze 'kritische innerlijke stem' is een denkproces dat onze ervaringen voortdurend in vraag stelt, bekritiseert en ondermijnt.

Het onderwerpt ons en houdt ons tegen. Het vertelt ons dat we niet goed genoeg zijn of waarschuwt ons dat we alles zullen verliezen. Het vertelt ons dat we speciaal moeten zijn om de moeite waard te zijn. Het roept dingen als: 'Als je niet de beste bent, ben je niets.' Als we een bevestiging ontvangen, staat er: 'Je verdient het niet.' Als we verliefd worden, fluistert het: 'Ze zal je verlaten. Het zal niet duren.' Wat er gebeurt als we naar deze stem luisteren, is dat we de werkelijkheid mislopen. We verliezen het contact met de tactiele, voelende, tumultueuze achtbaan van het echte leven. In plaats daarvan zitten we in ons eigen hoofd en slagen we er niet in om contact te maken met andere mensen, plaatsen en ervaringen die onze momenten de moeite waard maken.

Een vriendin van mij was uitgenodigd op een uitje door haar vriend van een paar maanden. Ze was opgewonden, maar een paar minuten na hun lange rit naar de bergen begon haar kritische innerlijke stem bij haar te horen. 'Waar ga je het over hebben? Je hebt niets interessants te vertellen. Hij gaat beseffen hoe saai je bent.' Tijdens de rit maakte de lopende dialoog in haar hoofd haar ongewoon stil, ongemakkelijk en soms zelfs ongemakkelijk. Tegen de tijd dat ze hun eerste tankstop maakten, wenste ze dat ze nooit had ingestemd om te komen. Toen ze uit de auto stapte, voelde ze een stroom koude, frisse lucht. Ze zag dat ze omringd waren door sneeuw. Het was prachtig.

Ze realiseerde zich dat haar zelfkritische gedachten ervoor hadden gezorgd dat ze alles had gemist, van een levendig gesprek met haar vriend tot het prachtige landschap. Het was een wake-up call die haar het inzicht gaf dat nodig was om haar innerlijke criticus het zwijgen op te leggen. Ze bracht de rest van de rit door en negeerde actief de 'stemmen' die naar boven kwamen. Als haar 'stem' haar vertelde dat ze stom klonk, vertelde ze haar vriend een verhaal. Toen er stond dat ze 'wanhopig' leek, legde ze haar hoofd op zijn schouder. Als het commentaar gaf op haar uiterlijk, keek ze bewonderend uit het raam. Hoewel het in het begin sterker werd, als een kind dat een driftbui krijgt om zijn zin te krijgen, werd de stem uiteindelijk zachter en merkte ze het helemaal niet meer.

Dit is de benadering die we allemaal moeten innemen tegen onze innerlijke criticus. Ik schrijf veel over dit proces, maar las het onlangs perfect geïllustreerd in een persoonlijk verslag van komiek Amy Poehler haar nieuwe boek Ja graag , waarin ze deze innerlijke criticus haar 'demon' noemt.

Hopelijk begin je te leren leven met je demon naarmate je ouder wordt. Het is in het begin moeilijk. Sommige mensen geven hun demon zoveel ruimte dat er geen ruimte in hun hoofd is voor liefde. Ze voeden hun demon, en het wordt echt sterk, en dan blijven ze in gewelddadige relaties of verhongeren ze hun mooie lichamen. Maar soms word je een beetje ouder en verveel je je een beetje van de demon. Door goede therapie en vrienden en eigenliefde kun je oefenen om de demon als een hacky, irritante neef te behandelen.

Hoewel het actief negeren en ondernemen van acties tegen je demon zijn stem in eerste instantie luider en angstiger zal maken, is het de enige manier om deze criticus uiteindelijk het zwijgen op te leggen. Als een van de leiders in interpersoonlijke neurobiologiedr Daniël Sealzegt, is de enige juiste houding die je ten opzichte van jezelf kunt hebben, nieuwsgierig, open, accepterend en liefdevol te zijn. Deze houding maakt verandering mogelijk. Het is wat je helpt om niet alleen je doelen te bereiken, maar ook om te genieten van en te genieten van de weg die je daar brengt, hoe onvolmaakt die ook is.

twee. Vermijd gevoelens niet

Mijn vader, die ook psycholoog is en mijn co-auteur van Verover je kritische innerlijke stem ,Robert Firestone, wees er onlangs op dat leven in het moment niet altijd zo vreugdevol is als het gezegde suggereert. Het leven is gevuld met een breed scala aan emoties, waaronder pijn. Maar leven in het moment zorgt wel voor een levendiger bestaan. We kunnen het verleden of de toekomst niet ervaren, maar toch besteden we veel van onze tijd aan het betreuren van het verleden en ons zorgen maken over de toekomst. Het huidige moment is alles wat we hebben. Denk aan wat we missen als we weglopen en focus op de dingen die we niet echt ervaren. Denk eens aan hoe we ons afsluiten of onszelf verdoven in een poging om te vermijden wat we zouden denken of voelen als we zouden zijn waar we zijn.

De meesten van ons vertonen gedrag dat ons verdooft in een poging om verdriet te vermijden. Toch brengt verdriet veel voordelen met zich mee. Het geeft ons een rijk, vol en levend gevoel als we ons verdriet voelen. Het heeft een verjongend effect dat ons vermogen tot geluk vergroot. Wanneer je een deel van jezelf probeert te doden, verlies je meer van jezelf dan je denkt. De angst die ons motiveert om diepere gevoelens te vermijden, maakt ons vaak afgestompt, angstig en ellendig.

3. Richt je aandacht opnieuw

Als we naar onze innerlijke criticus luisteren, is het alsof we naar onszelf kijken door de ogen van iemand anders in plaats van die van onszelf. We moeten leren de focus van onszelf af te halen en betekenis te zoeken in onze ervaringen. Dat betekent nog steeds doelen stellen, maar ook genieten van de reis. Het leven gaat over streven, niet alleen er zijn. Heb je ooit een doel gesteld om te sporten of af te vallen, en voelde je je toen een beetje leeg toen je het bereikte? Dat komt omdat het leven zich afspeelt in de reis zelf. Je energie is alleen voelbaar in je acties.

Terwijl je je leven leidt, herinner jezelf dan aan twee dingen: vertraag en let op. Loop niet voorop. Focus minder op evaluatie en meer op uw werkelijke ervaring. Kijk uit het raam van je auto. Wees in het moment. Als mindfulness-expertJon Kabat-Zinnzegt: 'Let in het heden alsof je leven ervan afhangt.' En als je toch verdwaalt, sla jezelf dan nooit op. Breng gewoon je aandacht terug naar het huidige moment. Je kunt je geest eigenlijk als een spier versterken door je aandacht te richten waar je hem wilt hebben.

Het leven is te kostbaar om het verloren te laten gaan in ons hoofd, onszelf evaluerend, een stap verwijderd van onze eigen ervaring. We kunnen ons leven vollediger leven door aandacht te schenken aan onze zintuigen en bereid te zijn om op elk willekeurig moment te voelen wat we werkelijk ervaren