Helaas zijn niet alle emoties gelijk geschapen.

De meest geaccepteerde emotie, geluk, is onder andere een teken van vertrouwen, veiligheid en succes. Zelfs als we het moeten faken totdat we het halen, is ons verteld dat het uiten van geluk een zekere manier is om goede vrienden en bewonderaars te krijgen.

Angst is misschien wel de meest toepasselijke emotie, omdat iedereen het in een bepaald opzicht heeft gevoeld. We zijn allemaal wel eens ergens bang voor geweest: het verlaten van een baan, iemand vragen om met ons te trouwen, een vriend confronteren met iets dat ze hebben gedaan om je van streek te maken. En gezien de dagelijkse angstzaaierij door massamedia, is angst een sterk argument voor de meest gevoelde emotionele sensatie.

Woede, hoewel zelden welkom, is een andere emotie die velen van ons dagelijks voelen en oefenen. Of het nu midden in het drukke verkeer is, je kind voor het breken van een gewaardeerde vaas, of een incompetente collega, woede wordt, nogmaals, algemeen aanvaard als een volkomen normale emotie.Adverteren

Walging is zeer suggestief en blijft voor het grootste deel geïnternaliseerd, maar wordt nog steeds regelmatig gevoeld. Wanneer walging wordt uitgedrukt, wordt dit in de meeste contexten meestal geaccepteerd en soms aangenaam.

Verdriet is echter een klasse apart, net als in de nieuwe speelfilm van Pixar Binnenstebuiten. Verdriet lijkt te worden vervreemd, opgepakt en vervolgd als het volledig wordt uitgedrukt. Uiterlijke uitingen van verdriet, zoals slaperigheid van lichaam en gezicht, inzakken en huilen, worden beschouwd als tekenen van zwakte en onzekerheid. Het is oneerlijk dat onze cultuur verdriet in zo'n krappe doos plaatst. Het is schadelijk, ongezond en ronduit oneerlijk voor de menselijke levenservaring.

Mensen die niet bang zijn om verdriet te uiten, zijn in feite veel mentaal gezonder dan degenen die het onderdrukken. Dit is waarom:

Ze zijn niet bang voor hun emoties.

Als je overweldigd zou worden door vreugde, zou je dan een glimlach verbergen? Als je de ingewanden van een geplette eekhoorn zou zien terwijl je aan het rennen of fietsen langs de kant van de weg was, zou je dan niet grimassen? Als je een vreselijke dag op je werk had en je werkloze kamergenoot dronk je laatste ijskoude biertje waar je de hele dag naar had uitgekeken, zou je dan niet pissig zijn? Als je een lichtknop probeerde te vinden en niet dacht dat je vriendje in de kamer was, op de loer, wachtend om je bang te maken, denkend dat het grappig zou zijn, zou je dan niet doodsbang zijn als hij naar je toe sprong en schreeuwde?Adverteren

Dus als je verdrietig bent, waarom zou je dan niet huilen? Waarom zou je niet rondhangen? Waarom zou je jezelf niet het recht geven om verdrietig te zijn?

Mensen die verdriet negeren, bedriegen zichzelf uit een belangrijk facet van het leven. Verdriet, of huilen, is geen teken van zwakte, het is een teken dat je een mens bent en gevoelens hebt die verder gaan dan wat je verteld wordt dat gepast is om in het openbaar te tonen.

Ze begrijpen de helende eigenschappen van tranen.

Net zoals een spitklep speeksel van een trompet vrijgeeft, laten je traankanalen stress, angst, verdriet en frustratie los van je hersenen en lichaam. Het is zielsreinigend, geestverrijkend en kippenvelopwekkend, en werkt bijna als een afvoer voor de opbouw van negatieve emoties die het gevolg zijn van stress. De helende eigenschappen van tranen zijn niet alleen beperkt tot droevige tranen, maar ook tot blije tranen. In beide gevallen heb je te maken met extreme emoties. Toestaan ​​dat die extreme emotie een back-up maakt en in het lichaam blijft, kan beide erg gevaarlijk zijn fysiek en mentaal .

Naast het verbeteren van bewegen en het herbeleven van stress, heeft huilen, met name tranen, wetenschappelijk voordeel omdat ze gifstoffen afgeven, het gezichtsvermogen helpen verbeteren en kan 90 tot 95 procent van alle bacteriën doden in slechts vijf tot tien minuten .Adverteren

Ze weten hoe therapeutisch huilen kan zijn.

Recente psychologische onderzoeken hebben vastgesteld dat huilen de aanmaak van endorfine in onze hersenen stimuleert, de feelgood-hormonen die ook als natuurlijke pijnstiller werken. Ook huilen verlaagt het mangaangehalte , een chemische stof die bij overmatige blootstelling de hersenen en het lichaam kan irriteren.

Ook al kan het probleem nog steeds bestaan ​​nadat je het hebt uitgeschreeuwd, het lijdt geen twijfel dat huilen een algehele bevrijding van slechte emoties mogelijk maakt, ook al is het maar voor even. Dit stelt ons in staat om helderder over het probleem na te denken en er niet zo door overweldigd te worden.

Ze geven niet om genderrollen of maatschappelijke verwachtingen.

Huilen wordt gestigmatiseerd voor beide geslachten. Als ze huilt omdat ze onstabiel of een wrak is, of, de meest misleidende conclusie, aandacht van anderen nodig heeft. Als hij huilt, hij is een viooltje, een watje, of, mijn persoonlijke favoriet, niet mannelijk genoeg. Al deze generalisaties moedigen beide geslachten aan om hun verdriet tot in het diepst van hun ziel onder te dompelen.

Hoewel het een zware strijd is die slechts centimeter per keer kan worden gewonnen, werken we onvermoeibaar aan het doorbreken van sociale beperkingen die zwaar hangen aan beide geslachten. Degenen die zichzelf toestaan ​​om in het openbaar verdrietig te zijn, zijn niet alleen dapper, maar ook activisten voor een emotioneel gezondere samenleving.Adverteren

Ze nodigen anderen uit om niet voor hun gevoelens weg te rennen.

Ik hou van huilen. Of beter gezegd, ik sta mezelf niet toe niet verdrietig te zijn als ik verdriet voel. We werken allemaal aan het overwinnen van een soort deprimerende demon die ons probeert neer te halen. Wanneer we onszelf toestaan ​​pijn te voelen wanneer we het voelen, moedigen we ook anderen aan, mensen die we al kennen of niet, om contact te maken met onze pijn. Weten dat je niet de enige bent die op een bepaalde manier denkt, voelt of zelfs handelt, is emotioneel bevrijdend en, in extreme gevallen, levensreddend.

Degenen die verdriet accepteren wanneer het hen in het gezicht staart, laten anderen hetzelfde doen. Herinnerend aan het vorige punt, is het gevaarlijk wanneer we emoties verborgen en begraven houden. Omdat verdriet negatieve associaties heeft, zullen we vaak geen contact opnemen met iemand waarvan we merken dat hij het moeilijk heeft omdat we bang zijn, niet noodzakelijkerwijs voor de persoon, maar voor de daad van diep overstuur zijn.

Als we eerlijk zijn tegen ons lichaam, laten we het voortdurend op maximale capaciteit draaien, zelfs als we enorme pijn ervaren.

We discussiëren al jaren serieus over goede geestelijke gezondheidspraktijken. Met het aanbreken van therapie en zwaar voorgeschreven feel-good medicijnen, zouden we allemaal meer waardering moeten hebben voor ons biologische vermogen om te huilen en ten volle te profiteren van de natuurlijke angstverlichter die het is.Adverteren

Omdat huilen niet als een teken van zwakte moet worden gezien, maar als een teken van innerlijke kracht en opmerkzaamheid.

Uitgelichte foto tegoed: Weggelaten / Portable Soul via albumarium.com