Of het nu gaat om die loerende piekhuwelijksmaanden of het dagelijkse gepraat over koninklijk huwelijk, het huwelijk is een onderwerp waar we de laatste tijd veel over horen. Gevoelens over deze trend lijken te variëren van wild enthousiasme tot milde wrok. Even de tegenspoed rond het huwelijk vergeten en alle ceremonies terzijde schuiven, uitgekleed tot in de puntjes, is het huwelijk in feite slechts een langdurige verbintenis tot een serieuze intieme relatie.

Ongeacht iemands gevoel over het huwelijk, het idee van een duurzame romantische relatie is voor de meeste mensen van groot belang. Dus, ondanks de provocerende naam van dit bericht, is wat ik hier echt wil aanbieden niet zozeer een lezing over waarom iemand niet getrouwd is, maar een verklaring waarom veel mensen geenblijvende verbintenismet iemand van wie ze houden.

Voor veel stellen is de wittebroodswekenfase voorbij voordat ze zelfs maar door het gangpad zijn gekomen. De redenen hiervoor kunnen talrijk zijn, maar een ervan is een overheersendeangst voor intimiteit. In bijna 30 jaar onderzoek naar de psychologie van interpersoonlijke relaties hebben zowel ik als mijn vader, psycholoog en auteur-dokter, honderden cliënten en case-study's van koppels op de voet gevolgd. In ons onderzoek hebben we een overweldigende consistentie gevonden in bepaalde gedragspatronen die de echte intimiteit systematisch saboteren.

Ten eerste is het zoeken naar een partner voor wie we een echte aantrekkingskracht en diepe verbondenheid voelen een uitdaging die dwaas zou zijn om te onderschatten. Het idee van een zielsverwant is een aangename manier om het vertrouwen te behouden dat er die perfecte iemand is die wacht om ons compleet te maken. Het probleem is dat wanneer we deze iemand zoeken, we niet alleen op zoek zijn naar een persoon die al onze eigenschappen verbetert; we zoeken ook naar mensen die matchen met onze negatieve eigenschappen of die gaten opvullen die overblijven uit ons verleden.

Als we gewend zijn de leiding te nemen, zoeken we misschien iemand die passief is. Als we gewend zijn een muurbloempje te zijn, zoeken we misschien iemand die de gesprekken domineert. Hoewel de match in het begin misschien goed lijkt te werken of ons een veilig gevoel geeft, krijgen we uiteindelijk een hekel aan onze partners vanwege de kwaliteit die ons in de eerste plaats tot hen heeft aangetrokken.

Zoals ik in mijn recente blog schreef 'Waarom je steeds in dezelfde relatie terechtkomt'De romantische keuzes die we maken, zijn sterk gebaseerd op onze vroege levenservaringen. Als we zijn opgegroeid met de behandeling als incompetent, is het zeer waarschijnlijk dat we een partner zullen zoeken die ons als incompetent beschouwt. Als we werden binnengedrongen, kiezen we waarschijnlijk iemand die overdreven attent, gefocust of jaloers is. Omgekeerd kunnen we iemand zoeken die ons verleden compenseert door afstandelijk of afstandelijk te handelen. Deze vaak onbewuste negatieve motivatoren bevinden zich in ons als slecht op elkaar afgestemde koppelaars, die ons naar destructieve partners drijven.

Een vrouw die opgroeide met het gevoel afgewezen te worden door haar ouders, merkte bijvoorbeeld dat ze mannen koos die afstandelijk waren en weerstand boden aan toewijding. Maar toen ze eindelijk iemand ontmoette die oprechte interesse in haar toonde, had ze moeite om zijn genegenheid te accepteren. Ook al bezat haar partner de eigenschappen waarvan ze dacht dat ze die wilde, in veel opzichten was het voor haar prettiger om een ​​meer afwijzende persoonlijkheid te kiezen die vertrouwd paste in haar eerdere zelfbeeld en eerdere ervaringen.

Tegen onze negatieve instincten ingaan en iemand kiezen die het beste in ons naar boven haalt, is de eerste stap naar het vinden van blijvende liefde. Maar zelfs als we iemand vinden die 'goed voor ons' is, zijn er veel dingen die we doen om liefde weg te duwen.

In 'Toegewijd: een scepticus maakt vrede met het huwelijk', schreef auteur Elizabeth Gilbert, 'ik bedoel, als de aanvankelijke waanzin van verlangen voorbij is en we met elkaar worden geconfronteerd als domme sterfelijke dwazen, hoe komt het dan dat iemand van ons de het vermogen om elkaar lief te hebben en te vergeven, laat staan ​​blijvend?'

Ieder mens is gebrekkig. Perfecte soulmates bestaan ​​niet, omdat perfecte mensen niet bestaan. We zijn allemaal op heel specifieke manieren gekwetst, waardoor we degenen die ons na staan ​​op andere, heel specifieke manieren kunnen kwetsen. Een van de manieren waarop we onze relatie schaden, is door onze partners te vervormen. De gebreken die ons wegjagen van een geliefde verschijnen niet alleen op het moment dat we intrekken of zeggen 'ik doe'. Ze waren er vanaf het begin toen we ze niet zo snel buiten proportie zouden blazen.

Ja, het is waar, hoe dichter we bij iemand komen, hoe meer we gedreven worden om ze weg te duwen. Dit is ook een bijwerking van aangst voor intimiteitonder de oppervlakte blijven hangen en ons waarschuwen niet te kwetsbaar of te intiem te zijn. Deze angst motiveert ons echter ook om op onze partners te reageren op een manier die overdreven controlerend, kritisch en onvriendelijk is. We beginnen negatieve intenties in de acties van onze partner te lezen en zoeken verborgen betekenis in hun woorden. We kunnen een gedrag dat zo eenvoudig is als een vertraging bij het ontgrendelen van de passagiersdeur van een auto als ongevoelig beschouwen, of we kunnen ons gekwetst voelen door iets zo natuurlijks als onze partner die ervoor kiest om een ​​avondje uit met vrienden door te brengen.

Wanneer we merken dat we gemeen en kritisch worden over onze partner, moeten we er rekening mee houden hoe we hem of haar kunnen vervormen. Het is belangrijk om op de hoogte te zijn van een interne coach die ons informeert over onze vele fouten en die van onze partner. Wees op uw hoede voor eenkritische innerlijke stemons vertellen dat we van streek, achterdochtig en wantrouwend moeten zijn.

Die stem zegt misschien dingen als: 'Waar is hij vanavond? Ik kan niet geloven dat hij je niet heeft gebeld. Hij is zo ongevoelig.' Of: 'Alles wat ze ooit doet, is tegen me zeuren. Waarom laat ze me niet gewoon met rust?' Deze gedachten zijn zelden een volledig accurate weergave van onze partners. Maar hoe meer we erop reageren, hoe meer we deze eigenschap bij onze partners daadwerkelijk uitlokken. Erger nog, we bereiken het eigenlijke doel van onze kritische innerlijke coach; we creëren afstand tot onze partner door niet op een gevoelige of afgestemde manier met hem of haar om te gaan.

In een van mijn vaders boeken, Angst voor intimiteit , schreef hij: 'De gemiddelde persoon is zich er niet van bewust dat hij of zij een negatief lot beleeft volgens zijn of haar vroegere programmering, waarbij hij zijn of haar vertrouwde identiteit behoudt en, in het proces, liefde wegduwt. Op een onbewust niveau voelen veel mensen dat als ze de liefde niet wegduwen, de hele wereld, zoals ze die hebben ervaren, uiteen zou vallen en ze niet zouden weten wie ze waren.'

Hoewel mensen beweren echte liefde te zoeken, zijn ze, wanneer ze die vinden, vaak niet voorbereid op de vele uitdagingen die daaruit voortvloeien. Wanneer we iemand vinden die ons gelukkig maakt, schudt dat ons vaak tot op het bot. Onze perceptie van onszelf en ons leven wordt op zijn kop gezet en we worden gedwongen ons vermogen tot liefde en nabijheid uit te breiden. Het voelen van de genegenheid van een ander voor ons daagt alle verdedigingen uit waaraan we in de loop van ons leven gewend zijn geraakt. Wanneer deze verdedigingen worden uitgedaagd, hebben we de neiging ons niet alleen tegen onze partners te keren, maar ze ook te provoceren om te handelen op een manier die past bij ons verleden.

Een vriend van mij vertelt bijvoorbeeld vaak verhalen over hoe hij zich voelde toen hij opgroeide door zijn moeder. Of ze hem nu overlaadde met buitensporige lof voor kleine prestaties of uitbarstte toen hij verzuimde te studeren, hij voelde zich zelden gepast gezien of gevoelig door haar behandeld. Na jarenlang met vrouwen om te gaan die soortgelijke controlerende patronen vertoonden, werd mijn vriend verliefd op een vrouw die volgens hem gerespecteerd werd als individu.

Na een tijdje merkte hij echter dat hij moeite had met het nemen van beslissingen en vreemde fouten begon te maken, zoals dingen in huis kwijtraken of verdwalen op de weg. Zijn gedrag begon zijn partner te provoceren, die merkte dat ze zowel letterlijk als figuurlijk het stuur innam in hun relatie. Mijn vriend raakte toen ook geïrriteerd door wat hij zag als de nieuwe betweterige houding van zijn partner. Door er doorheen te praten, kon het paar voet aan de grond krijgen op wat er onder de oppervlakte opereerde om het conflict in de eerste plaats te veroorzaken. Hoewel zijn motivatie volledig onbewust was, begreep mijn vriend hoe hij zelf het meer dominante gedrag van zijn partner had uitgelokt.

Dit patroon komt schrikbarend veel voor bij koppels. Mensen die bang zijn voor afwijzing, vinden manieren om hun partners weg te duwen. Mensen die zich agressief voelen, vinden manieren om hun partners te beheersen en voelen zich vervolgens kritisch voor kwaliteiten die ze als zwak beschouwen. We moeten oppassen dat we niet de scenario's in scène zetten waar we ons later in onze relatie het slachtoffer van voelen. Manipulatieve handelingen zoals het testen van onze partners met schijnbaar onschuldige vragen over hoe we eruit zien of wat ze echt denken dat nooit gepast is als we hopen een bepaalde reactie uit te lokken of hen te straffen voor hun antwoord.

Als we het geluk hebben om iemand te kiezen die echte gevoelens van liefde of passie inspireert, moeten we op onze hoede zijn voor hoe we kunnen proberen die persoon te veranderen om te passen bij de fantomen van ons verleden. Het kan een worsteling zijn, maar door onszelf te leren kennen en mededogen te hebben, kunnen we tijdens deze reis geduld tonen met onszelf en met onze partners. We kunnen onze verhalen delen en elkaar leren kennen als de individuen die we werkelijk zijn. Door onze waakzaamheid te verslappen en onze ziel te onthullen, kunnen we zelfs een zielsverwant vinden.