De glimlach van Joy staat veel dichter bij tranen dan bij het lachen.
-Victor Hugo, Hernani

We trekken ons vaak terug uit liefde wanneer het onbewust pijnlijke gevoelens van verdriet oproept. Dit is niet het soort verdriet dat ontstaat als onze gevoelens gekwetst worden of ons hart gebroken is. Dat verdriet past bij ons. Dit soort verdriet is verbijsterend omdat het wordt opgewekt wanneer we vriendelijk, medelevend en gevoelig worden behandeld. Een van de redenen waarom het moeilijk is om deze bronnen van verdriet te begrijpen, is dat we verwachten dat liefde ons gelukkig maakt.

Ook al hebben we misschien moeite om het verdriet te begrijpen dat voortkomt uit positieve en liefdevolle ervaringen, als we er echt over nadenken, zijn we ons allemaal bewust van tijden dat we dit gevoel hebben gekend. Het is de emotie die je waarneemt tussen een bruid en bruidegom wanneer ze in tranen uitbarsten terwijl ze bij het altaar staan. Het is de emotie die je, als lid van het huwelijksfeest, ervaart als je er getuige van bent. Het is het verdriet dat je voelt als iemand iets voor je doet dat wijst op een speciale gevoeligheid voor jou. Het is het verdriet dat je verrast als je iets voor iemand anders doet dat je gevoeligheid voor diegene uitdrukt. Het is het gevoel dat in je opkomt als je iemand een belangrijk obstakel voor zijn ontwikkeling ziet overwinnen of een zinvolle overwinning ziet behalen.

Verdriet wordt over het algemeen verkeerd begrepen. Wanneer verdriet wordt geassocieerd met ongeluk en emotionele pijn, is het een onaangename ervaring, hoewel het zelfs dan een gezonde bevrijding is. De kindertijd is gevuld met dit soort verdriet omdat kinderen tijdens het opgroeien zo vaak over het hoofd worden gezien, verkeerd worden begrepen en per ongeluk worden gekwetst. Maar verdriet is meer dan ongelukkig zijn, en het is in ons belang om ons begrip van een emotie die doorgaans als negatief wordt beschouwd, te verbreden.

De bronnen van verdriet

Het verdriet dat door liefde wordt opgewekt, komt uit twee bronnen. Een bron is onze lang begraven pijn. De andere bron is emotionele nabijheid en intimiteit die we in het heden ervaren. Een begrip van beide bronnen helpt te verklaren hoe positieve en lonende interacties droevige gevoelens kunnen veroorzaken die we onbewust proberen te vermijden door onze geliefde af te wijzen of er afstand van te nemen.

Verdriet uit het verleden

In de mate dat we een pijnlijke jeugd hebben gehad, kan de behandeling met liefde en tederheid ons diep bedroefd maken. Door op deze andere manier te reageren, worden we ons gedeeltelijk bewust van wat we als kinderen misten. Het contrast tussen de twee soorten behandelingen roept pijnlijke gevoelens van verlies of afwijzing op die we hebben onderdrukt, en we verwachten onbewust dat deze emoties weer naar boven komen met hun oorspronkelijke intensiteit. Dat doen ze niet, omdat we nu volwassenen zijn, geen kinderen. Maar we reageren nog steeds reflexmatig tegen ons verdrietig voelen, en we verdedigen onszelf vaak door de liefde weg te duwen die ons verdriet teweegbrengt.

Verdriet in het heden

In tijden van uitzonderlijke verbondenheid met onze partner, zullen we allebei waarschijnlijk verdriet voelen. Deze onverwachte emotionele reactie op liefde is heel gewoon. Verdriet ontstaat vaak wanneer we open en kwetsbaar zijn voor elkaar, wanneer we een ontroerende persoonlijke dialoog hebben en wanneer we compassie en empathie voor en van elkaar ervaren. Tijdens deze aangrijpende momenten van gemeenschap heeft ieder van ons waardering voor de kostbaarheid van het leven. De liefde die we delen, versterkt ons bestaan ​​en voegt waarde toe aan ons leven samen.

Verdriet is misschien wel het meest verbijsterend als het volgt op een bijzonder intieme en bevredigende seksuele ontmoeting. De combinatie van bevredigende seks en emotionele intimiteit kan veel verschillende gevoelens oproepen: tederheid, opwinding, plezier in het voldoen aan de wensen en behoeften van je partner, de sensatie dat aan je eigen wensen en behoeften wordt voldaan, en de voldoening en vreugde die voortkomen uit het delen van dergelijke een betekenisvolle ervaring. Wanneer emotionele intimiteit met open ogen wordt gecombineerd met gepassioneerde seks, zijn twee mensen het meest kwetsbaar en toegankelijk, en het gevoel van saamhorigheid dat volgt, maakt hen vaak verdrietig.

Verdriet begrijpen

Verdriet wordt over het algemeen verkeerd begrepen. Wanneer verdriet wordt geassocieerd met ongeluk en emotionele pijn en verlies, is verdrietig voelen een onaangename ervaring, hoewel het zelfs dan een gezonde bevrijding is. De kindertijd is vol droefheid omdat kinderen tijdens het opgroeien zo vaak over het hoofd worden gezien, verkeerd worden begrepen en per ongeluk worden gekwetst. Maar verdriet is meer dan ongelukkig zijn, en het is in ons belang om ons begrip van een emotie die doorgaans als negatief wordt beschouwd, te verbreden.

Verdriet is een normale emotie

Verdrietig zijn is mens zijn. In 1980 ontwikkelde Robert Plutchik een van de meest invloedrijke classificatiebenaderingen voor algemene emotionele reacties. Verdriet was een van de acht primaire emoties die hij identificeerde (de andere waren woede, angst, walging, verrassing, verwachting, vertrouwen en vreugde). Hij stelde voor dat deze 'basis' emoties biologisch primitief zijn en een hoge overlevingswaarde hebben. Verdriet is niet alleen een fundamenteel onderdeel van ons mens-zijn; het speelt ook een primaire rol in onze overleving.

Verdriet is niet hetzelfde als depressie

We stellen verdriet vaak gelijk aan depressie, waarbij we denken dat depressie een extreme staat van verdriet is. Hoewel sommige van dezelfde reacties in beide voorkomen (d.w.z. huilen, gebrek aan energie, rouwen), zijn deze twee emotionele toestanden verschillend van elkaar. Verdriet is een gezonde menselijke emotie, een natuurlijke reactie op pijnlijke of zelfs ongewoon positieve omstandigheden. Iedereen ervaart verdriet. Depressie is echter een klinische diagnose met veel meer symptomen dan een ongelukkige stemming.

Verdriet is niet slecht voor je

Verdriet is vaak goed voor je om te voelen; toch zijn de meesten van ons opgegroeid met de leer om niet te huilen. De meeste ouders maken er een punt van om nooit te huilen in het bijzijn van hun kinderen. Baby's worden stil of snel gekalmeerd als ze beginnen te snikken. Jongeren worden bedreigd: 'Hou op met huilen of ik geef je iets om over te huilen.' Kinderen worden uitgelachen door hun leeftijdsgenoten, 'Kijk naar de huilebalk!' 'Huilen is voor mietjes.' Tegen de tijd dat we volwassen zijn, beschouwen de meesten van ons verdriet als een negatieve emotie die vermeden of op zijn minst verborgen moet worden.

Verdriet duurt niet eeuwig

Als we ons verdrietig voelen, kan het lijken alsof er nooit een einde aan komt. Maar dit is niet het geval. We moeten geduldig en tolerant zijn, want verdrietig zijn is iets waar we doorheen moeten. Het kan niet worden overhaast of vermeden. Als we bereid zijn om erbij te blijven en het zijn gang te laten gaan, komen we er aan de andere kant beter uit. Abraham Lincoln, die leed aan 'melancholie', schreef:

In deze droevige wereld van ons komt verdriet voor iedereen en het gaat vaak gepaard met bittere pijn. Perfecte verlichting is niet mogelijk, behalve met de tijd. Je kunt nu niet geloven dat je je ooit beter zult voelen. Maar dit is niet waar. Je bent zeker weer gelukkig. Als je dit weet, en er echt in gelooft, zul je nu minder ellendig worden. Ik heb genoeg ervaring om deze uitspraak te doen.

Hoe om te gaan met verdriet

Het is van vitaal belang voor ons welzijn dat we ons verdriet kunnen accepteren en ons er prettig bij voelen. Wanneer we ons ertegen verdedigen en proberen eraan te ontsnappen, interfereren we met ons natuurlijke vermogen om deze emotie te verwerken. Net als elke andere vermijdende reactie, verhoogt het vermijden van verdrietige gevoelens niet alleen onze angst en spanning, maar verergert het ook de intensiteit van ons verdriet.

Wanneer we onszelf proberen te verdoven voor verdriet, verdoven we onszelf steevast voor al onze ervaringen. In het proces van het afsnijden van dit ene gevoel, eindigen we noodzakelijkerwijs al onze andere gevoelens te blokkeren. Het nadeel is niet alleen dat we de emoties afsnijden die ons leven verbeteren, zoals vreugde en opwinding; het is ook dat we de emoties afsnijden die een noodzakelijke rol spelen in onze overleving en zelfbehoud, zoals angst en alarm. Hoe meer we verwijderd zijn van onze gevoelens, hoe meer we van onszelf verwijderd raken en hoe meer we van anderen vervreemden, en hoe minder we in staat zijn om met het leven om te gaan.

Laat verdriet in jezelf en anderen toe

Tegen de tijd dat we volwassen zijn, zijn we grotendeels geprogrammeerd om verdriet te vermijden. Meestal voelen we schaamte als we verdrietig zijn. We schamen ons als we in tranen uitbarsten, en we voelen ons vaak ongemakkelijk in de aanwezigheid van iemand die huilt - we hebben geleerd om weg te kijken, bijna instinctief.

De meesten van ons zijn opgegroeid met het leren niet te huilen. De meeste ouders maken er een punt van om nooit te huilen in het bijzijn van hun kinderen. Baby's worden stil of snel gekalmeerd als ze beginnen te snikken. Kinderen worden belachelijk gemaakt zodra hun onderlip begint te trillen. We gaan verdriet beschouwen als een negatieve emotie, een stigma dat verborgen moet blijven als het niet kan worden vermeden. We leren deze les in ons gezin en de samenleving versterkt het. De weduwe die niet huilt bij de begrafenis van haar man kan worden geprezen omdat ze sterk is; het kind dat tegen zijn tranen vecht is een 'grote jongen'.

Het vermijden van verdriet is vooral schadelijk voor een relatie. Het uit de weg gaan van verdriet wanneer het opkomt, doodt de nabijheid en magie van een intiem moment. En als we verdriet onderdrukken, wordt het moeilijker voor ons om een ​​diepere intimiteit met anderen te bereiken, inclusief onze partner. Daarom is het belangrijk om verdriet actief aan te moedigen. Weersta de verleiding om verdrietige gevoelens te vermijden wanneer ze bij jou of bij je partner worden opgewekt. Maak geen grapjes en verander niet van onderwerp. Maak geen opmerking om de stemming te verlichten. Kijk niet eens weg. Blijf betrokken en aanwezig zodat het verdriet een gedeelde ervaring kan zijn. Wanneer we onze meest gevoelige en kwetsbare emoties delen, zijn we het meest open en onverdedigd met elkaar.

We moeten verdriet tolereren en waarderen als een natuurlijk gevolg van oprechte genegenheid en liefde, en als een levensbevestigende emotie. Wanneer we stoppen met onszelf te verdedigen tegen verdriet, staan ​​we meer open voor al onze emoties. We zijn minder cynisch en toleranter. We ontwikkelen compassie voor onszelf, die we dan kunnen voelen voor anderen. We hebben meer kans om te gedijen - en om liefde in ons leven te hebben. In de woorden van Kahlil Gibran (1996, 16): 'Hoe dieper dat verdriet in je wezen kerft, hoe meer vreugde je kunt bevatten.'