Kaarsen aangestoken op de eettafel, geklets van volwassenen die praten, gelach dat door het huis galmt, de heerlijke geur van aardappelpannenkoekjes die in de keuken staan ​​waar mijn moeder en grootmoeder boven het hete fornuis staan...

Ik herinner me dat ik 7 jaar oud was, een feestjurk droeg met wollen panty's en glanzende zwarte Mary Janes. Het is Chanoeka, het Joodse lichtfeest. Alles voelt speciaal, en het lijkt alsof alles goed is in de wereld. Zoals een moeder de deken van een baby gladstrijkt, komt er vrede over mijn hart. Dit zijn de onvergetelijke vakantiemomenten voor een klein meisje. Door zulke ervaringen leren we wie we zijn, gebaseerd op onschuldige ontdekkingen over waar we vandaan komen. Als dat kleine meisje op die bijeenkomst observeerde ik nauwlettend mijn tantes en ooms, mijn grootouders en mijn eigen ouders, terwijl ik, zij het onbewust, een diepe band voelde met familieleden die voor mij kwamen en de band met hun voorouders: mijn moeders moeder, mijn vaders vader en degenen die voor hem kwamen.

Begrijpend dat ik niet in een vacuüm leef, dat deze tijdsperiode verbonden is met alle andere tijdsperioden - die aan mij voorafgingen en die daarna zullen komen - word ik een deel van iets groters dan ikzelf, een deel van het eeuwige mysterie, mijn plaats innemen in het weefsel van het leven zelf. Het is tijdens de feestdagen dat onze unieke culturele tradities het grootste potentieel hebben om te helpen bij dit proces van zelfdefinitie, om bij te dragen aan het welzijn en om een ​​uiterst belangrijk gevoel van verbondenheid en een gezond perspectief op onze plaats in de wereld te cultiveren .

Fiddler on the Roof is het verhaal van een Russisch gezin dat gedwongen wordt hun vaderland te ontvluchten. In het lied Traditie zegt Tevje, de wijze vader, dat zonder onze tradities de gemeenschap van de mensheid haar basis zou verliezen. 'Vanwege onze tradities,' zingt Tevye, 'hebben we ons evenwicht vele, vele jaren bewaard... en dankzij onze tradities weet ieder van ons wie hij is en wat God van hem verwacht.'

Onze tradities fungeren als een kompas voor al onze menselijke relaties en persoonlijke interacties, de kwalitatieve ervaringen van ons gezinsleven en uiteindelijk de ontwikkeling van beschaafde samenlevingen zelf. Zoals we tradities eren, zo leren we onszelf te eren, en uiteindelijk elkaar.

Wat iets tot een traditie maakt, is dat het van de ene generatie op de andere wordt doorgegeven, waardoor een levende, dynamische stroom van ritme en voorspelbaarheid ontstaat - zoals het meisje in de keuken dat haar moeder en grootmoeder ziet koken, en onderscheidt hoe ze haar plaats kan innemen binnen een betekenisvolle erfenis. Het is van cruciaal belang dat kinderen deel uitmaken van familietradities. Het verbindt hen met dat grotere geheel en leidt tot meer empathie, meer voldoening van geluk en betrokken burgerschap. Op dezelfde manier waarop componist Leonard Bernstein de compositie van muziek omschreef als 'de ene noot die de andere volgt met volledige onvermijdelijkheid', rekenen we op tradities, zoals een melodie, voor dat betrouwbare en voorspelbare resultaat. Terwijl filmmaker Woody Allen erop wijst dat traditie ons alleen 'de illusie van duurzaamheid' geeft, geeft voorspelbaarheid ons troost in een anders wankele, onkenbare wereld.

Huwelijk, zondagsvoetbal, Halloween, religieuze feestdagen, verjaardagen, jubilea en diploma-uitreikingen - er is weinig dat geen traditie is als het erop aankomt. Maar hoewel we oude tradities hoog in het vaandel hebben staan, kan het gevaarlijk en ronduit dogmatisch zijn om nieuwe manieren om naar dingen te kijken uit de weg te gaan in de naam van het grijpen naar tradities die zijn achterhaald. We moeten de hele tijd openstaan ​​voor het creëren van nieuwe. Zoals auteur en docent Ardis Whitman schreef: 'We moeten onze gisteren koesteren, maar ze nooit als een last meenemen naar de toekomst. Elke generatie moet zich voeden met de andere en kennis geven aan de volgende.'

We hebben onze tradities hard nodig. Een deel van de verantwoordelijkheid om überhaupt de kans te hebben om te leven - als we ervoor kiezen om het op die manier te bekijken - is om deel uit te maken van de overdracht van onze specifieke familie- en etnische gewoonten. Zo eren we vorige generaties door hun riten en rituelen door te geven aan de volgende generatie. Op deze manier blijven onze familielijnen stabiel en sterk. Omdat ceremonies ons overleven, geven ze ons het gevoel deel uit te maken van dat grotere gevoel van dingen als we ze doorgeven aan onze eigen kinderen en die van hen. Dat is hoe we onze onsterfelijkheid realiseren - niet door eeuwig te leven, maar door deel uit te maken van levende tradities. En zonder hen heeft Tevye misschien gelijk. 'Zonder onze tradities,' schrijft Tevye, 'zou ons leven zo wankel zijn als... een vioolspeler op het dak.'

Flits een paar jaar terug. Ik ben op bezoek bij mijn grootmoeder in haar appartement in Miami Beach. De zon is ondergegaan op een heldere decembernacht, en we zitten in haar keuken aardappelen te raspen en te praten over haar leven in Rusland, voordat ze ontsnapte aan hetzelfde leven dat Tevje had geleefd en naar Amerika ging. Het haar van mijn grootmoeder is grijs, in een knot. Ik ben een student met een sproetengezicht. Ik kijk hoe ze eieren, matzemeel, aardappelrasp en kruiden neemt en het mengsel tot pannenkoeken vormt. Olie sist op de hete kachel achter ons. Bewust van mijn rol in de ervaringsboog, kijk ik naar mijn grootmoeder en leer. Traditie.

Oma Regina's Aardappelpannenkoeken
Ingrediënten
4 grote aardappelen
1 kleine Vidalia ui
1 ei, losgeklopt
1 theelepel zout
2 eetlepels matzemeel of bloem voor alle doeleinden
gemalen zwarte peper naar smaak
2 kopjes canola-olie om te frituren

Routebeschrijving :

Rasp aardappelen en ui in een grote kom. Overtollig aftappen
vloeistof. Extra vloeistof opnemen door lagen keukenpapier te nemen
en aandrukken op aardappelroosters. Papier weggooien
handdoek.

Meng ei, zout en zwarte peper door geraspte aardappelen en ui. Voeg 2 tot 4 eetlepels matzemeel of bloem toe om het mengsel dik te maken.

Verwarm de oven tot 200 graden F (95 graden C).

Verhit op de bodem van een zware koekenpan of koekenpan 1/4 inch olie op middelhoog vuur. Plaats twee of drie lepels van 1/4 kop aardappelmengsel in de hete olie en druk plat om pannenkoeken van 1/2 inch dik te maken. Bak tot ze goudbruin zijn, een keer afstemmen.

Laat uitlekken op papieren boodschappentassen. Zout naar smaak. Herhaal dit totdat al het aardappelmengsel is gebruikt. Pannenkoeken warm houden in laag
oven.

Serveer met appelmoes en zure room.

Dit verscheen voor het eerst in Ambassadeur Magazine , Detroit, Michigan .