Wat moeten ouders doen als ze hun kind vragen 'Wat is er gebeurd' en worden beantwoord met 'Ik weet het niet meer', 'Ik heb het niet gedaan' of 'Ik weet het niet?' Dit kan erg frustrerend zijn als we schermutselingen tussen broers en zussen proberen uit te werken en in de war raken door zulke ontwijkende reacties. Deze reacties dwarsbomen onze doelen als ouders om kinderen verantwoordelijkheid, respect, consideratie en goed en kwaad te leren. Ze kunnen ons laten afvragen of het kind het zich echt niet herinnert of liegt, wat de situatie verder kan verergeren. Vaak nemen we onze toevlucht tot het opgeven of meten van de gevolgen, zodat we verder kunnen met het leven. Het graven in de aard van deze conflicten kan echter onschatbare kansen bieden om de sociale en emotionele ontwikkeling waarnaar we streven te ondersteunen.

Kinderen vermijden soms om te reageren op 'Wat is er gebeurd?' als de toon hen hard of beschuldigend overkomt of als ze bang zijn voor de gevolgen. Vaak worden we als ouders schril in onze toon, omdat we bang zijn (zoals wanneer iemand gewond is) of boos (zoals wanneer er iets kapot gaat). Immers, wie biedt zich vrijwillig aan om een ​​inquisitie onder ogen te zien! Onze eerste stap is om de veiligheid te beheren en vervolgens om onze toon te beheersen. Een neutrale toon roept eerder een reactie op dan een angstige of kritische toon.

Als we onze toon eenmaal hebben gemoduleerd, moeten we overwegen wat het voordeel voor het kind is om 'niet te onthouden'. De meesten van ons zullen, wanneer ze worden geconfronteerd met een autoriteitsfiguur, eerst proberen onszelf te vermijden of uit te leggen. Hoevelen van ons zeggen wanneer ze door een politieagent worden aangehouden voor te hard rijden: 'Je hebt me, ik ging naar 85?' Kinderen leren omgaan met de spanning tussen hun verlangens/impulsen en grenzen/regels. Het is een vaardigheid die ontwikkeld moet worden. Directe confrontatie kan vaak schaamte en angst veroorzaken. Een simpele verschuiving naar het krijgen van een coherent verhaal over het evenement is een waardevol hulpmiddel dat we als ouders kunnen gebruiken om te helpen bij het afleggen van verantwoording. Door deze spil te maken, kan angst worden verminderd. Wanneer angst wordt verminderd, kan leren plaatsvinden. Het verhaal kan veel krachtiger zijn om een ​​kind te helpen te leren wat hun impulsen triggert, en het is waarschijnlijker dat grenzen worden beheerd. Nadat dit is begrepen, kunnen passende verontschuldigingen (interpersoonlijk sociaal herstel) en consequenties worden overwogen.

Er is nog iets om in gedachten te houden als een kind moeite heeft om gebeurtenissen op een duidelijk georganiseerde manier uit te leggen in antwoord op open vragen. Kinderen met leerproblemen, ADHD of kinderen in het autistisch spectrum hebben vaak moeite met het ordenen van hun gedachten, woordvinding en perspectief nemen. Als er zwakke punten zijn in de expressieve taalvaardigheid van het kind, is het het beste om te overwegen hoe u vragen kunt stellen die reflecteren op wat er is gebeurd in plaats van te vragen: 'Wat is er gebeurd?' Vragen als 'Wie was daar?' 'Wat deed je vroeger?' 'Wat gebeurde er toen?' 'Ik vraag me af of je je daardoor voelde (verdrietig/boos/gekwetst/enz.)?' 'Als je je zo voelde, wat deed je daarna?' kan zeer nuttig zijn bij zowel het ophelderen van het conflict op de korte termijn als bij het ondersteunen van de ontwikkeling van sequencing en perspectief nemen op de lange termijn

Ten slotte kan een kind een secundaire winst behalen door te beweren: 'Ik weet het niet' of 'Ik heb het niet gedaan'. Als het een ruzie tussen broers en zussen is, kan dit ons als ouders er soms toe brengen te raden en het oudere kind te straffen dat 'beter zou moeten weten'. Dit kan helaas het gedrag belonen van het jongere kind dat erin slaagt de oudere broer of zus in de problemen te brengen. Als alternatief kan de broer of zus die niet 'in de problemen komt' het lonend vinden als ze erin slagen de verantwoordelijkheid voor hun acties af te schuiven. Een andere ongelukkige uitkomst kan zijn dat we uit frustratie een gevolg geven zonder een duidelijk idee van wat er is gebeurd, wat de mogelijkheid opent voor toekomstige misverstanden. Dit kan dan een cyclus van broers en zussen veroorzaken die elkaar provoceren, terwijl ze hun frustratie en woede met elkaar blijven communiceren door zich te gedragen.

Uiteindelijk moet er vertrouwen zijn om verantwoordelijkheid, respect, consideratie en goed van kwaad te leren. Vertrouwen ontstaat als er begrip is. Er kunnen veel wegversperringen zijn op weg naar het krijgen van een verhaal en het opbouwen van begrip in een ruzie. Het is echter de moeite waard om dit proces te vergemakkelijken, hoe frustrerend het ook kan zijn.