Memorial Day is ingesteld als een dag voor het eren en erkennen van alle mannen en vrouwen die zijn gestorven in dienst van de Verenigde Staten. En in het afgelopen decennium zijn dat er veel geweest. Voor degenen die we hebben verloren, kunnen we een herinnering aanbieden. Maar dit is ook een tijd om de aandacht te vestigen op de duizenden veteranen die zijn teruggekeerd van de strijd en wier leven nog steeds een groot risico loopt. En voor deze mannen en vrouwen kunnen we zeker nog meer doen.

In een opzienbarend artikel over zelfmoord door veteranen in The Daily Beast, werd gemeld dat 'het aantal Amerikaanse soldaten dat door hun eigen hand is omgekomen nu wordt geschat op groter dan het aantal (6.460) dat is omgekomen in gevechten in Afghanistan en Irak.' Het artikel wees erop dat ongeveer 18 veteranenzelfmoord plegenelke dag in de Verenigde Staten. Gegevens van het National Violent Death Reporting System toonden aan dat 'mannelijke veteranen een twee keer zo hoog aantal doden door zelfmoord hebben als hun civiele tegenhangers en dat vrouwelijke veteranen drie keer zoveel kans hebben om zelfmoord te plegen als hun civiele tegenhangers.'

Ik sprak onlangs met Jan Kemp, RN, PhD, VA National Suicide Prevention Coordinator. Ze zei dat hoewel we als natie enorme vooruitgang boeken, veteranen aanmoedigen om hulp te zoeken en het bewustzijn van de gemeenschap te vergroten, we nog een lange weg te gaan hebben. 'De vakantie is een uitstekende tijd om achterover te leunen en na te denken over wat we als individuen kunnen doen om dierenartsen te bereiken, een vriend te zijn, er voor hen te zijn, hen aan te moedigen om diensten te krijgen. Vrienden en familie zijn de mensen op de grond die de signalen kunnen opmerken en identificeren dat de persoon hulp nodig heeft en hen aanmoedigen om het te krijgen.'

Jan vertelde me dat het aantal oproepen bij de Nationale Reddingslijn Suïcidepreventie blijft toenemen, deels vanwege de recente publiciteit van de Reddingslijn en hun bewustmakingscampagne voor de gemeenschap, maar ook omdat er meer soldaten naar huis komen. Een groeiende populatie dierenartsen, van wie velen jaren in oorlog hebben doorgebracht, leert nu dat er hulp beschikbaar is en dat het oké is om die te zoeken. Levens kunnen worden gered, daarom is het zo belangrijk om het levenslijnnummer en de website bekend te maken aan degenen die het nodig hebben.

Het is absoluut noodzakelijk om veteranen de hulp te bieden die ze nodig hebben. Het is ook waardevol voor ons om inzicht te hebben in de vele factoren die leiden tot een verhoogd zelfmoordrisico bij veteranen. Een inzet in een oorlogsgebied kan onvoorstelbaar traumatisch zijn. De gruwelen van wat veteranen hebben meegemaakt en wat ze hebben gedaan, kunnen in hun geheugen blijven hangen en een impact op hen hebben lang nadat hun dienst is geëindigd. Zelfs wanneer hun acties uit zelfverdediging waren, in reactie op een bevel of in de naam van een zaak waarin ze geloofden, kan op menselijk niveau elke daad van geweld een persoon metposttraumatische stress.

Een andere factor is de stress van meerdere implementaties. Hoe vaker iemand aan dit trauma wordt blootgesteld, hoe hopelozer hij of zij zich kan gaan voelen. Terwijl soldaten zich misschien kunnen voorstellen dat ze 'geluk hebben' en een of twee keer overleven, hebben ze vaak een sterk gevoel dat de kansen tegen hen zijn tegen de tijd dat ze voor de derde keer worden ingezet. Dit laat hen in een staat van hypervigilantie, een staat van angst en wantrouwen die voortduurt na de inzet. Hoe passen ze zich psychologisch weer aan aan een veilige omgeving, nadat ze voortdurend met stress en bedreiging van hun leven te maken hebben gehad?

Een gevoel van isolement is een andere sterke factor die bijdraagt ​​aan een verhoogd zelfmoordrisico. De unieke traumatische gebeurtenissen die veteranen meemaken, kunnen ervoor zorgen dat ze zich vervreemd voelen van de families en vrienden waar ze thuiskomen. Niemand die dicht bij hen staat, heeft noodzakelijkerwijs gezien, gehoord of gevoeld wat ze hebben. Hun gevoel van vervreemding wordt nog verergerd wanneer de waardevolle vaardigheden waarmee het leger hen heeft uitgerust zich niet gemakkelijk vertalen in hun thuisleven. Deze periode van afstand en verbinding kan gevaarlijk zijn voor een veteraan, die zijn verbinding met de wereld om hem heen moet herstellen om het gevoel te hebben dat hij niet alleen is.

Bovendien kunnen lichamelijk letsel en stress hun tol eisen en het risico op zelfbeschadiging bij veteranen vergroten. Volgens het Military Suicide Research Consortium: 'Onder de Amerikaanse militairen die gewond raakten tijdens hun deelname aan Operatie Enduring Freedom en Operation Iraqi Freedom, liep tussen 10 en 20 procent traumatisch hersenletsel op... Onderzoek heeft aangetoond dat veteranen met traumatisch hersenletsel aanzienlijk meer kans dan andere veteranen om door zelfmoord te sterven.'

Zelfs degenen die het geluk hebben een oorlog te verlaten zonder ernstig lichamelijk letsel, moeten omgaan met de vele mentale uitdagingen die het gevolg zijn van gevechten. De krijgersmentaliteit die wordt aangemoedigd bij mannen en vrouwen in het leger en hun verworven vermogen om anderen pijn te doen of te doden, vereist een mate van desensibilisatie die moeilijk kan zijn om uit te komen en mee om te gaan wanneer soldaten terugkeren naar hun 'normale' leven.

Zelfmoord en doodslag zijn beide gewelddaden. In staat zijn tot het een maakt de mens steeds beter tot het ander in staat. Daarom moeten we individuen die terugkeren uit de oorlog een manier bieden om te breken met de krijgersmentaliteit en opnieuw contact met zichzelf te maken. We moeten ze opnieuw sensibiliseren door ze hun emoties te laten voelen en empathie, mededogen en vrede te laten ervaren.

Het leger heeft actie ondernomen om programma's te implementeren en gegevens te verzamelen om deze crisis aan te pakken en veteranen de diensten te bieden die ze nodig hebben. Een maatregel die zeer gunstig zou zijn, zou zijn dat het leger meerdere agressieve beoordelingsonderzoeken zou uitvoeren in de loop van de tijd van terugkerend militair personeel. In de tussentijd kunnen wij als individuen, familie, vrienden, buren, collega's en partners nu acties ondernemen die een leven kunnen helpen redden. We kunnen dit doen door de waarschuwingssignalen voor zelfmoord bij veteranen te herkennen en hen te ondersteunen bij het krijgen van de diensten die ze nodig hebben. We kunnen contact opnemen met veteranen en hun families en samenwerken om de strijd met geestelijke gezondheid te destigmatiseren. Door dit te doen, ondernemen we actie om de levens te beschermen van degenen die diep gewond zijn geraakt in hun poging om ons te beschermen.