Roem is een gevaarlijke drug. Ik zou moeten weten. Ik heb er het boek over geschreven - of liever, het boekhoofdstuk.

Dat hoofdstuk, 'Ready for the Close-up: Celebrity experience and the phenomenology of fame', beschrijft de doodlopende cyclus van de draaimolen van de roem door middel van verslagen uit de eerste hand van de ervaring van beroemdheden in het boek Film and Television Stardom.

Zoals bleek uit de recente dood van de 48-jarige Whitney Houston, kunnen roem en beroemdheid de symptomen van middelenmisbruik nauw weerspiegelen - en na verloop van tijd resulteren in daadwerkelijk middelenmisbruik, isolatie, wantrouwen, disfunctionele aanpassing aan roem, en dan, te vaak , vroegtijdige dood. De voorbeelden zijn bekend: van Judy Garland tot River Phoenix, en Michael Jackson tot Whitney Houston.

Uit het uitgevoerde onderzoek blijkt dat roem het leven van een persoon voor altijd verandert, en meer wordt ervaren als een impact of 'overnight' ervaring, dan als een geleidelijke overgang.

In de ontwikkeling doorloopt de beroemdheid vaak een proces van: eerst liefhebben en dan roem haten; verslaving; aanvaarding; en vervolgens aanpassing (zowel positief als negatief) aan de roemervaring. Een beroemdheid worden verandert het in-de-wereld-zijn van de persoon. Zodra roem toeslaat, met zijn groeiend gevoel van isolement, wantrouwen en gebrek aan persoonlijke privacy, ontwikkelt de persoon een soort karaktersplitsing tussen het 'celebrity-zelf' en het 'authentieke zelf', als een overlevingstechniek in de hyperkinetische en bedwelmende sfeer geassocieerd met het leven van beroemdheden.

Sommige beschrijvingen van roem omvatten het gevoel als: 'een dier in een kooi; een speeltje in een etalage; een Barbiepop; een openbare gevel; een kleifiguur; of die vent op tv.'

Beroemde mensen beschrijven een nieuwe relatie met de 'ruimte' om hen heen, als onderdeel van het leren leven in een wereld van beroemdheden. 'Het is alsof roem je tot op zekere hoogte definieert: het blaast je op, of het krimpt je ineen', zei een beroemdheid.

Beroemd zijn wordt op verschillende manieren beschreven als iemand het gevoel geven: 'eenzaam; niet veilig; je hebt een luchtbel over je heen; gezinsruimte wordt geschonden; een gevoel van bekeken te worden; leven in een vissenkom; als een afgesloten kamer; en vertrouwdheid die ongepaste nabijheid voortbrengt.'

Maar hoewel de beroemdheid veel negatieve bijwerkingen van roem ervaart, houdt de aantrekkingskracht van rijkdom, toegang, voorkeursbehandeling, publieke aanbidding en, zoals een beroemdheid het uitdrukte, 'lidmaatschap van een exclusieve club', de beroemde persoon vast in de eeuwige behoefte om hun roemmachine draaiende te houden.

De ongelukkige waarheid is echter dat voor elke beroemdheid de roemmachine maar zo lang kan draaien. Zoals een voormalig beroemd kindsterretje onthulde: 'Ik ben verslaafd geweest aan bijna elke stof die de mens ooit kent, en de meest verslavende van allemaal is roem.'

De ironie is natuurlijk de mate waarin zoveel mensen in onze cultuur op een bepaald niveau schreeuwen om hun eigen stukje roem, voor het eerst opgemerkt in Andy Warhols voorspelling van 15 minuten voor iedereen. Het is de Amerikaanse manier geworden. De iconische filmmaker Jon Waters gelooft zelfs dat beroemd zijn de onuitgesproken wens van iedereen is. 'Vrijwel iedereen waant zich stiekem in de showbusiness', zegt hij, 'en elke dag op weg naar hun werk zijn ze een beetje depressief omdat ze niet... Mensen zijn verdrietig dat ze niet beroemd zijn in Amerika.'

En dus kijken we naar Snooki en de Kardashians en krimpen ineen bij de herinnering aan elke aflevering die we misschien hebben gezien van 'Being Bobby Brown' of 'The Anna Nicole Smith Show', en vragen we ons stilletjes af wat hier aan de hand is? Zijn we op de een of andere manier medeplichtig aan de neerwaartse spiraal van zoveel grote talenten van onze tijd? Is hun leven een kans geworden voor onze eigen flauwe tv-kijken, het bevredigen van voyeuristische interesses, terwijl we gedachteloos op de bank op junkfood kauwen? (Ik ben net zo schuldig als iedereen.)

En, vanuit het andere gezichtspunt, hoe gevaarlijk zijn de verblindende lichten van roem voor de nietsvermoedende en naïeve ster? Hoe kwetsbaar zijn beroemde mensen voor de verslavende eigenschappen van roem en de daaruit voortvloeiende overspoelde pathologie? Het antwoord is: heel.

De relevante vraag wordt hoe kan een beroemdheid roem overleven? Hoe kan iemand een door God gegeven talent, zoals Whitney's, of Michael's, of Judy's, tot megasterrendom laten stijgen en de draaimolen van roem berijden met gezondheid, gratie en perspectief totdat het tijd is om eindelijk uit te stappen ? Aanwijzingen voor het antwoord liggen in het deel uitmaken van iets dat groter is dan jezelf (tegen de natuurlijke neiging van roem naar narcisme), en al je drijfveren en ambities wijden aan het maken van een echt verschil, op een zinvolle manier, in de wereld.

Door zo'n vastberaden toewijding om het leven ten volle te gebruiken, als een blijk van dankbaarheid voor alle rijkdommen en beloningen, en geworteld in humanistische noties van eigen verantwoordelijkheid, betekenis, waarden, authenticiteit en opmerkzaamheid, heeft de beroemdheid een vechtkans. (d.w.z. zie acteur Matt Damon en zijn H2O Africa Foundation, of rockster, Bono en zijn vele goede werken om armoede en honger te beëindigen, of acteur en pleitbezorger voor kinderen, Goldie Hawn en The Hawn Foundation, die mindfulness in het vroege onderwijs ondersteunen, onder anderen).

Zoals een oudere, verschrompelde beroemdheid waarschuwde voor de kortstondige aard van de roemervaring: 'Het is gewoon zo'n dwaallicht,' zei hij, 'en je kunt geen huis bouwen op dat soort dingen. '