De grote persoonlijkheid van Lady Gaga is overal waar je kijkt. TMZ is uitgezet met camera's op elke hoek. Entertainment Tonight en Access Hollywood zijn zo mainstream dat ze inmiddels passé zijn. Beroemdheidscultuur is tegenwoordig een overbodige term, omdat beroemdheid cultuur is geworden in de Verenigde Staten. De termen zijn synoniem. Lindsay, Parijs, Britney, Justin, Brad, Angelina en Oprah. Oh, was ik maar iemand die bij mijn voornaam bekend was bij de menigte, zeggen we tegen onszelf! Dan zouden we iemand zijn.

Filmregisseur John Waters wijt deze morbide hang naar roem aan onze neurotische neigingen. 'Vrijwel iedereen waant zich stiekem in de showbusiness, en elke dag op weg naar hun werk zijn ze een beetje depressief omdat ze dat niet zijn', zegt Waters.

'Mensen vinden het jammer dat ze niet beroemd zijn in Amerika.' Voormalig American Idol-presentator Simon Cowell ziet het ook. Er is een 'roemepidemie' in Amerika, zegt hij. We zijn een natie van gapers geworden, niet in staat om onze nek uit te strekken van de volgende doop van beroemdheden of het daaropvolgende treinwrak. En toch, op een perverse manier, zouden we alles wat we hebben inruilen om in de robijnrode pantoffels van roem te lopen.

Nu, of je het nu leuk vindt of niet, Hollywood is naar Michigan gekomen. Van stadsstraten tot lommerrijke buitenwijken, het is heel gewoon geworden om een ​​film of een tv-opname te maken. Hugh Jackman zit naast je in de supermarkt, of opkomende sterren - zoals Detroit 1-8-7-acteurs Erin Cummings en Shaun Majumder - trekken door de stad. Dit kan onze fascinatie voor beroemdheden verminderen of juist vergroten. Het hangt af van hoe we onszelf zien en ons eigen vitale belang voor de wereld om ons heen.

Onderzoeksstudies naar hoe het publiek beroemde mensen ziet, wijzen op twee nogal verontrustende bevindingen: onze neiging om dat wat buiten onszelf is te verheffen tot beroemdheid, of 'goede' status, en om dat wat aangeboren is in ons te degraderen tot een niveau van verminderd belang en middelmatigheid, of een 'minder goede' status. Uit zogenaamd 'parasociaal' onderzoek blijkt dat sommige mensen zich dichter bij beroemdheden die ze op tv of in de film zien, voelen dan bij hun eigen vrienden en familieleden. Een andere groep onderzoekers heeft ontdekt dat een volledige 1/3 van de Amerikaanse bevolking een ongezonde mate van gehechtheid aan hun favoriete sterren heeft. Celebrity Worship Syndrome wordt gedefinieerd als een obsessieve stoornis, waarbij getroffen responders bijvoorbeeld 'ja' antwoordden op de volgende onderzoeksvragen:
• Ik heb vaak gedachten over mijn favoriete beroemdheid, zelfs als ik dat niet wil.
• Mijn favoriete beroemdheid zou me onmiddellijk te hulp schieten als ik hulp nodig had.

Voorbij de voor de hand liggende infantilisering in zo'n reddingsfantasie, is het niet tijd om naar ons eigen echte potentieel te reiken? Kunnen we de illusoire projecties van grootsheid die we 'daarbuiten' sturen terugwinnen en in plaats daarvan die felle lichten op onze eigen grootsheid richten? Wat willen we doen in de korte tijd die we op het toneel van het leven hebben? Om echt gelukkig te zijn, op een fundamenteel tevreden manier, moeten we leren hoe we hoofdrolspelers kunnen worden in onze eigen levensverhalen. Als samenleving en als individuen hebben we nog niet volledig geleerd dat de enige persoon die ons onmiddellijk te hulp moet komen, wijzelf zijn en dat de enige held die we moeten aanbidden, onszelf is.

Dit thema van 'het zelf eren' is een noodzakelijk onderdeel van zelfverwezenlijking, alles worden wat we kunnen zijn. Het gaat ver om te definiëren wat de sprong zou kunnen zijn die de wereldwijde dialoog duwt in de richting van Generatie Y-kwesties als planetair bewustzijn, duurzaam leven en empathische verantwoordelijkheid voor de toekomst van alle levende wezens, te beginnen bij onszelf. Op zowel macro- als microniveau heerst onderlinge afhankelijkheid als de draad die door het tapijt van de fysieke wereld is geweven. Bij onderzoek is het duidelijk dat we allemaal een rol spelen in het epische verhaal van het zich steeds verder ontvouwende sociologische ecosysteem, elke generatie door tijd en ruimte, voor zijn bestaan ​​afhankelijk van de voorgaande. Dus een hoofdrol die we allemaal elke dag hebben, is het creëren van het weefsel van morgen en alle morgen die volgen.

Een tv-commercial trekt mijn aandacht. Ter plaatse loopt een vrouw van midden twintig in een witte laboratoriumjas, haar in een paardenstaart naar achteren getrokken, naar het midden van een druk Times Square. Ze gaat staan, schraapt haar keel en begint te praten. 'Held: een gedicht', reciteert ze hardop. 'Ik ben niet het volgende topmodel. Ik zal niet de eerste vrouwelijke president van Amerika zijn. Maar dat maakt wat ik doe niet minder belangrijk', zegt ze, zeggende dat ze wetenschapper is. 'Ik zet afval om in brandstof. Ik verlaag de prijs van gas. Ik ben Maya Oliver...' Dat is de geest, Maya. Jij bent ook een held. Verlang niet naar roem; in plaats daarvan, wens je aangeboren vermogens te koesteren en daarmee een verschil te maken in het leven van anderen, nu en in de toekomst. In deze bedrieglijk eenvoudige, maar veeleisende uitdaging krijgen we de kans om onze namen op een feesttent van ons eigen makelij te zien.

De waarheid is dat als we niet kunnen leven vanuit een gevoel van onze eigen beroemdheid, we onszelf tekort doen en de volheid van het leven mislopen. Het wordt beschouwd als een prestatie van optimaal menselijk functioneren en spiritueel meesterschap om iemands unieke gaven en vaardigheden op een sociaal geëngageerde en verantwoordelijke manier te manifesteren. Elke ochtend kunnen we opstaan ​​en stralen, en zoals elke celluloid prins of prinses op het grote scherm, onze dromen waarmaken.

In een recente preek in Temple Israel in West Bloomfield sprak Rabbi Josh Bennett over de noodzaak om de superheld te ontdekken die in ieder van ons leeft. 'Niet omdat je op het nieuws komt, beloond met roem,' instrueerde de rabbijn. 'Maar zodat je de wereld beter kunt achterlaten dan we hem hebben aangetroffen.' Toen liet de rabbijn zijn rabbijnse gewaad op de grond vallen om zijn punt verder te zetten en stond de rabbijn in een Spiderman-kostuum van top tot teen. Hij vroeg het zijn gemeente nadrukkelijk. 'Wie is een held? In ieder van jullie zit een superheld die wacht om geboren te worden.'

Lady Gaga, de meest gevierde it-girl van het moment, waarschuwde op dezelfde manier om persoonlijke bevrediging uit de verkeerde bronnen te zoeken tijdens haar Monster Ball-concert in Auburn Hills. 'Je kunt zijn wie je wilt zijn, Motor City,' schreeuwde ze naar de juichende menigte. Kijk niet buiten jezelf naar de glinsterende wereld van roem, maar, benadrukte ze, laat je verlevendigen door je eigen geweldige zelf. 'Vergeet niet dat je een superster bent,' zei ze, 'en je bent als een geboren!'

Grijp je ster, streef naar grootsheid in plaats van roem, eer je bijdrage aan je dierbaren en de wereld, en wees trots op de beroemdheid die je al bent. De ster zijn van je eigen show is de enige echte maatstaf voor succes.

Dit verscheen voor het eerst in Ambassadeur Magazine , Detroit, Michigan .