Ik denk dat het allemaal begint met de ongemakkelijke fase om iemand in ons leven te verwelkomen.

Ze zeggen dat de beste manier om teleurstelling te voorkomen is door van niemand iets te verwachten. Je hebt tenslotte een lange weg afgelegd door jezelf een schouderklopje te geven over hoe je de harde lessen van het leven hebt doorstaan, zodat je geen redenen hebt om opnieuw voor de gek gehouden te worden. Je wilt de fouten uit het verleden niet herhalen, omdat je eindelijk hebt begrepen dat niet iedereen je emoties moet toevertrouwen.

Je hebt heel hard gewerkt om de persoon te zijn die je nu bent; onafhankelijk, emotioneel zelfvoorzienend en ergens daar tussenin… laten we eerlijk zijn, een beetje vol.

De waarheid is dat niemand totaal harteloos is en uiteindelijk krijgt iedereen zijn deel van de liefde. Dus na vele - en misschien zelfs veel te veel - pogingen om je weg te vinden in de datingwereld, gebeurde er eindelijk wat er moest gebeuren. Je bent eindelijk iets bijzonders tegengekomen. Het is niet helemaal zoals alles wat je eerder hebt meegemaakt en het voelt soms zelfs een beetje surrealistisch.Adverteren

Je hebt geluk dat je bent gezegend door wat aanvoelt als een geweldige, bijna magische ontmoeting, dus dan doe je je best om te koesteren wat je zojuist is verleend. Je probeert bij elke beweging voorzichtig te zijn en je uiterste best te doen om niet iets te verpesten dat zoveel goeds in je leven brengt. Je bent heel blij dat je zo iemand in je wereld hebt laten stappen. Je weet niet echt wat er aan de hand is en weet alleen zeker dat je geen grip hebt op de gang van zaken.

Het is alsof je van een klif springt en het onbekende ingaat.

Er is iets vreemds aan het vallen voor iemand. In een tijd waarin daten net zo eenvoudig is geworden als naar links en rechts vegen, gaat het erom onze tijd te nemen terwijl we toch graag willen zien hoe het zal voelen. Je begint dingen te voelen waarvan je dacht dat je ze waarschijnlijk nooit zou voelen, dingen waarvan je dacht dat ze alleen bestonden in goedkope chicklit-romans of liefdesliedjes die andere mensen zouden zingen. Het is alsof je niet eens meer weet of wat je voelt echt bestaat, je bijna afvragend of iemand anders zich ooit ook zo heeft gevoeld.

Het is een ongemakkelijke fase waarin dingen langzaam op hun plaats beginnen te vallen, hoewel je niet zeker weet wat je volgende zet is. Wat voor jou OK lijkt, is misschien te snel voor je nieuw gevonden wederhelft. Dus dan begin je met de vragen, de twijfels en de angst.Adverteren

Wat als je het verpest?

Wat als ze het verknoeien en je eindelijk denkt dat je ze moet laten gaan? Jullie zullen allebei van elkaar weglopen, je eigen weg gaan om gewoon een herinnering te worden, iemand die je ooit kende. Je zult een beetje blauwe plekken krijgen als je je afvraagt ​​hoe iemand die zoveel goeds in je wereld heeft gebracht nu een volslagen vreemde is geworden.

Ik vraag me af hoeveel mensen wakker worden met een gebroken hart, met die stekende pijn, dat gat in hun maag en de pijn in hun borst?
Hoe is het om een ​​gebroken hart te hebben? Je voelt het als je weet dat de wereld er niet echt om geeft of je pijn hebt als een hel en ze nog steeds verwachten dat je deelneemt aan de taken van je dagelijkse routine. Het is wanneer je jezelf naar je werk sleept en niet huilt en toch die glimlach opdoet.

Je doet dit in ieder geval voor een korte tijd, want als je helemaal alleen bent, dan begint het, de gekmakende redenering, de 'waarom' en 'als' en de verlammende pijn waardoor je jezelf in slaap huilt. Je richt al je gedachten en aandacht op je verloren gedachte omdat je geen controle hebt over het filtersysteem van je hersenen. En zo zou het moeten zijn; je verliest je verstand voordat je weer rust kunt vinden.Adverteren

Je zult jezelf emotioneel leegzuigen, heen en weer slingerend door allerlei stadia: onderhandelen, ontkenning, woede, depressie en ergens hoop.

Altijd.

Sommige gebroken liefdesverhalen krijgen tenslotte nog steeds hun happy end, dus waarom zou je dat niet kunnen? Misschien krijg je een terugval en komt het goed. En misschien ook niet en uiteindelijk betreed je het laatste – bevrijdende maar ondraaglijke – podium: doorgaan.

Uiteindelijk herstellen we allemaal ons gebroken zelf op de best mogelijke manier, omdat we geen andere keuze hebben dan door te gaan met leven. Maar de keuze hoe zwaar onze pijn zal zijn, is aan ons.Adverteren

Zoals C.S. Lewis ooit zei:

Het is niet de last die je kapot maakt, het is de manier waarop je hem draagt.

Uitgelichte foto tegoed: je hebt mijn rug via flickr.com