'Hé, zou je het erg vinden om van de lijn te gaan zodat de vice-president vrijuit kan spreken... Hij praat graag zonder gecensureerd te worden.' Dit waren de woorden van een blanke collega tegen mijn zwarte vriend, tijdens een telefonische vergadering vorige week. In plaats van het hoofd te bieden aan de organisatorische weerslag voor de racistisch ongevoelige opmerkingen waarvan hij wist dat ze zouden volgen van de VP, koos deze manager ervoor om deel te nemen aan de micro-agressie door zijn zwarte werknemer eenvoudigweg van de lijn te ontslaan. Probleem opgelost.

Post de cruciale 8 minuten en 46 seconden die we allemaal op camera in de straten van Minnesota hebben gezien, sommige leidinggevenden zijn tevreden met hun 'pogingen' tot diversiteit, rechtvaardigheid en inclusie, en zijn teruggekeerd naar hun diepgewortelde praktijken. Maar ze kunnen tenminste zeggen dat ze iets hebben gedaan, toch?! Of ze nu de route van het zwarte vierkant volgden, brieven met beroemde citaten van zwarte personen of hashtags, het is weer normaal. En voor hen betekent business as usual dat ze er alles aan doen om te dansen rond hun werknemers en de problemen die ons als natie blijven kwellen.

Hoewel sommigen oprecht zijn geweest door hun acties luider te laten spreken dan de lege retoriek die door anderen wordt verspreid, zijn er talloze organisaties waarvan de minder dappere inspanningen tot solidariteit zijn mislukt. Maar weten ze het ook? Vinden ze het belangrijk?

Afgezien van de kwestie van raciale rechtvaardigheid, is het overduidelijk dat wanneer bedrijven daadwerkelijk bestaan ​​om transformatief te zijn in plaats van transactioneel te zijn. Wanneer leiderschap bereid is om de kern van de problemen van een organisatie aan te pakken, dan worden de mensen binnen het systeem aangemoedigd om de cultuur te onderzoeken en een collectieve beslissing te nemen over veranderingen die moeten plaatsvinden. Maar als leiders gewoon willen dat de doorn in het oog verdwijnt, zullen ze het zwijgen opleggen en uitwisselingen op het hoogste niveau, zo politiek correct mogelijk verpakt, in de hoop dat de belanghebbenden en werknemers de status-quo passief zullen accepteren.

Maar dit is een ander moment. We zijn op een kruispunt beland waar mensen onbevreesd niet bereid zijn genoegen te nemen met de manier waarop de dingen zijn geweest. De symbolische gebaren zijn niet genoeg. De pleisters zijn niet effectief. En de dozen zijn lachwekkend dat bedrijven klauteren om te controleren. De transparantie van deze banale acties is duidelijk. De gasverlichting is beledigend. De verontschuldigingen zijn (na de feiten) en op zijn best opportunistisch. Degenen die duidelijk zien, beginnen, afhankelijk van hun relatie, te heroverwegen hoe hun middelen, steun of betrokkenheid zinvoller kunnen worden toegewezen.

Wanneer we een medisch probleem hebben, zien we een arts in de hoop dat we een diagnose krijgen. Het is niet normaal om een ​​recept te krijgen voordat de dokter ons onderzoekt en onze symptomen begrijpt. Elk bedrijf dat zich bezighoudt met de luiheid van prestatiebondgenootschap, doet precies dat: een diagnose stellen zonder een grondig onderzoek van de systemische problemen. En hun frauduleuze praktijken worden belicht en aan het licht gebracht.

Black lives matter is meer dan een trendy hashtag in de nieuwscyclus. Het is de overkoepelende beweging om de ‘boxcheck’ aan te pakken, die al eeuwenlang bestaat op de plekken die we werk noemen. Degenen die opnieuw getraumatiseerd zijn door de leugens die werden aangeprezen door de 'hogere ups', van een 'meer rechtvaardige visie', kunnen alle spelers, hun rollen, hun bewegingen duidelijk zien. Als leiders even denken dat de stilte van hun ondergeschikten de succesvolle implementatie van hun strategiesessies 'achter gesloten deuren' bevestigt, zullen ze al snel een schaakmat aan de horizon vinden die wacht om hun onhoudbare selectievakje te overtroeven. Waarheid en oprechtheid zijn altijd duurzamer, vergen minder energie en besparen meer hulpbronnen, waarvan we weten dat dit hoe dan ook de bottom line is. Dit is niet medeplichtig zijn aan het controleren van dozen, ongemakkelijk zitten en dieper graven om de gaten te onderzoeken, in de hoop dat wat kapot is kan worden gerepareerd. Omdat we blijven herhalen wat we niet repareren totdat het is opgelost.

Lees meer van Dr. Barbara Ford Shabazz op: www.intentionalactivities.com