Trauma behandelen is een taak die de meeste therapeuten in hun carrière kunnen verwachten. In het huidige sociale en politieke klimaat, waarin voortdurend militairen worden ingezet in oorlogsgebieden en de recente recessie is in verband gebracht met een toename van kindermishandeling , kunnen we erop anticiperen dat er zeker veel gevallen van complexe trauma's zullen optreden. Complex trauma wordt beschreven door psycholoog en traumadeskundige Dr. Christine Courtois , als 'een soort trauma dat herhaaldelijk en cumulatief optreedt, meestal over een bepaalde periode en binnen specifieke relaties en contexten.' Voorbeelden hiervan zijn ernstige kindermishandeling, huiselijk geweld of meerdere militaire inzet op gevaarlijke locaties.

In het artikel van Dr. Courtois, ' Complex trauma, complexe reacties en behandelmethoden begrijpen ’ vat ze complexe traumatische gebeurtenissen en ervaringen samen als stressoren die zijn:

(1) repetitief, langdurig of cumulatief (2) meestal interpersoonlijk, waarbij sprake is van directe schade, uitbuiting en mishandeling, waaronder verwaarlozing/verlating/antipathie door primaire verzorgers of andere ogenschijnlijk verantwoordelijke volwassenen, en (3) komen vaak voor op ontwikkelingskwetsbare momenten in het leven van het slachtoffer, vooral in de vroege kinderjaren of adolescentie, maar kan zich ook later in het leven voordoen en in omstandigheden van kwetsbaarheid die verband houden met handicap/onmacht/afhankelijkheid/leeftijd/gebrek, enzovoort.

De aard, diagnose en behandeling van deze aandoening kunnen controversieel zijn, zoals blijkt uit de het huidige debat dat is ontstaan ​​over het toevoegen van de stoornis aan de komende vijfde editie van de Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM-V). Toch is het van onschatbare waarde om vertrouwd te raken met de aard van complexe trauma's, vooral als het ertoe leidt dat mensen die lijden de hulp krijgen die ze nodig hebben. Onszelf onderwijzen over de nawerkingen van trauma blijkt niet alleen waardevol voor degenen onder ons op het gebied van geestelijke gezondheid, maar ook voor vrienden en familieleden van personen die worstelen met deze aandoening.

Voor de mannen en vrouwen die lijden aan complexe trauma's, is het belangrijk om te begrijpen en te herkennen op welke manieren ze zijn beïnvloed door hun ervaring. Het is essentieel voor hen om te begrijpen dat hun symptomen ergens vandaan komen, zodat ze compassie voor zichzelf kunnen hebben, en om te weten dat er behandelingen beschikbaar zijn die hun leven kunnen veranderen. Hoewel het doel van deze korte inleiding niet is om een ​​handleiding te bieden voor het diagnosticeren van complexe trauma's, hoop ik dat het het bewustzijn van de symptomen ervan zal vergroten en deze mensen zal helpen om een ​​pad naar herstel te vinden.

In haar artikel 'Complex Trauma, Complex Reactions: Assessment and Treatment' somt ze symptomen van complexe PTSS op, waaronder moeite met het reguleren van affectieve impulsen zoals woede en zelfvernietiging, dissociatieve episodes, een chronisch schuld- of verantwoordelijkheidsgevoel, moeite met het vertrouwen van mensen of gevoelens intieme, hopeloosheid of wanhoop, en andere somatische of medische problemen.

Individuen die herhaaldelijk getraumatiseerd zijn gedurende een bepaalde periode of binnen specifieke settings en scenario's zijn kwetsbaar voor veel van deze emotionele worstelingen. Kinderen die bijvoorbeeld worden misbruikt, zijn nog vatbaarder voor dissociatie dan volwassenen. Kindermishandeling komt vaak herhaaldelijk voor in een context waarin het slachtoffer voor zijn voortbestaan ​​afhankelijk is van de aanvaller. Wanneer iemand die we moeten vertrouwen ons trauma of diepe emotionele pijn toebrengt, kan onze verdediging zijn om ons mentaal los te maken van ons eigen lichaam. Kinderen met herinneringen aan fysiek, seksueel of zelfs intens verbaal geweld, herinneren zich de scène soms alsof ze het van bovenaf hadden zien plaatsvinden, alsof het hen niet eens overkwam. In veel gevallen kunnen ze zelfs geheugenverlies ervaren of zich bepaalde pijnlijke gebeurtenissen helemaal niet herinneren.

Incidenten van trauma, of ze nu plaatsvonden in een ouderlijk huis, een oorlogsgebied of een krijgsgevangenencel, kunnen schuldgevoelens opwekken bij de betrokkenen. Getraumatiseerde individuen kunnen een veranderde zelfperceptie ervaren waarbij ze last hebben van gevoelens van intense schaamte. Ze kunnen ernstige schuldgevoelens ervaren, in de overtuiging dat het op de een of andere manier hun schuld is dat bepaalde terroriserende gebeurtenissen plaatsvonden.

Een pijnlijke identificatie die mensen maken als ze het slachtoffer zijn van misbruik, is wanneer ze hun agressor internaliseren. Met andere woorden, ze kunnen zich gaan identificeren met de persoon die hen het meest heeft gekwetst, waarbij ze zich soms beschermend voelen of hun destructieve kijk op zichzelf aannemen. Ik bespreek vaak het concept van de 'kritische innerlijke stem', een term die mijn vader, dokter en ik, gebruiken om een ​​negatief zelfbeeld te beschrijven dat we in onze gedachten met ons meedragen. We hebben allemaal deze innerlijke criticus, maar degenen onder ons die getraumatiseerd zijn, kunnen deze 'stem' ervaren als een diep destructieve en angstaanjagende vijand wiens aanvallen op ons verlammend en constant kunnen aanvoelen en kunnen leiden tot zelfs levensbedreigend zelfdestructief gedrag. Wanneer een persoon zich hopeloos of geïsoleerd voelt in zijn lijden of het moeilijk vindt om gemakkelijk te vertrouwen, kan hij of zij verder het slachtoffer worden van hun kritische innerlijke stem. Op hun beurt kunnen ze geen compassie voor zichzelf hebben en kunnen ze keuzes maken die destructieve patronen uit hun verleden herhalen. Een misbruikt kind kan bijvoorbeeld als volwassene in een gewelddadige relatie terechtkomen.

Het is essentieel voor slachtoffers van trauma om manieren te vinden om zich te onderscheiden van de negatieve programmering die ze hebben ontvangen in momenten van stress. Om dit te doen, moeten ze compassie kunnen voelen voor zichzelf en de intense emotionele pijn die ze hebben doorstaan. Complex trauma vereist een complexe en sequentiële behandeling, waarbij meerdere componenten betrokken zijn die gericht zijn op de verschillende symptomen die zich voordoen op de weg naar herstel. Het goede nieuws is dat er een behandeling beschikbaar is en dat onderzoek bijdraagt ​​aan de ontwikkeling en implementatie van geavanceerde behandelingen. De boodschap die we uit het werk van professionals in de geestelijke gezondheidszorg zoals Dr. Courtois en haar collega's moeten halen, is dat niemand zich hopeloos mag voelen. Er is hulp beschikbaar, zelfs voor degenen die de meest ondraaglijke omstandigheden hebben overleefd. Iedereen verdient het om bereikt te worden en door zelfs hun donkerste tijden te worden geleid.