Met Thanksgiving achter ons, worden de meesten van ons langzaam wakker tot het besef dat Kerstmis om de hoek staat. En zo begint het rennen van de vakantiegekken. In veel opzichten vergelijkbaar met Pamplona's beroemde Running of the Bulls, maar met slechts iets minder stomende stapels om rond te manoeuvreren.

Helaas was deze analogie meer gericht op het doel dan iemand zich had kunnen voorstellen toen klanten van Holiday-Crazed een paar jaar geleden een Wal-Mart-medewerker doodtrapten in Long Island, NY. En sindsdien gebeurt er elk jaar iets soortgelijks op de toepasselijk genaamde Black Friday. Eerlijk gezegd, mensen, het is Wal-Mart. Dezelfde goedkope rommel zal er morgen zijn. Het is duidelijk dat we verblind zijn door de concurrentie, de razernij, het verterende verlangen om dat meest perfecte geschenk te vinden dat onze positie als het beste familielid van de familie zal verstevigen. Dit is natuurlijk een vruchteloze zoektocht die gemakkelijk ongedaan kan worden gemaakt door een echt geweldig glanzend lint dat de komende maand de constante metgezel van je driejarige nichtje zal worden.

De geest van de feestdagen is vertrapt omdat ons consumentisme zich voedt met de overtuiging dat 'wat ik geef, mijn waarde als persoon bepaalt'. Professioneel inzicht: dit is niet waar. God zegene de recessie echter. Met minder centjes die in onze spaarvarkens rinkelen, moeten we creatief zijn in het geven van geschenken, en zelfs terugkomen op waarom we vieren om mee te beginnen. We zouden er goed aan doen de les te leren die de meeste Italianen al lang omarmen: Niks doen , de schoonheid van niets doen.

Elizabeth Gilbert beschrijft dit levensvreugde mentaliteit in haar memoires, Eet bid heb lief (kanttekening: waarom worden alle grote termen van geluk en tevredenheid in een andere taal uitgedrukt? Hmmm…). Ze dompelde zich vier maanden onder in Rome, Italië en ontdekte dat het letterlijk en figuurlijk een wereld apart was van haar geboortestad New York.

'De schoonheid van niets doen is het doel van al je werk, de uiteindelijke prestatie waarvoor je van harte gefeliciteerd wordt. Hoe voortreffelijker en heerlijker je niets kunt doen, hoe hoger je levensprestatie. Je hoeft ook niet per se rijk te zijn om dit te ervaren. Er is nog een prachtige Italiaanse uitdrukking: de kunst van het rondkomen – de kunst om van niets iets te maken. De kunst om van een paar simpele ingrediënten een feestmaal te maken, of van een paar verzamelde vrienden een feest. Iedereen met een talent voor geluk kan dit, niet alleen de rijken…
Dat is waarschijnlijk de reden waarom, toen ik mijn Italiaanse vrienden vertelde dat ik naar hun land was gekomen om vier maanden puur plezier te beleven, ze er geen problemen mee hadden. Goed gedaan! Ga verder! Gefeliciteerd, zouden ze zeggen. Doe Maar. Sla jezelf eruit. Wees onze gast. Niemand heeft ooit gezegd: 'Wat volkomen onverantwoordelijk van je' of 'Wat een genotzuchtige luxe.''

Ik zeg dat we deze feestdagen uitroepen tot Jaar van Niks doen . Tijd vinden om niets te doen en het goed te doen. Waarde hechten aan gemoedsrust en lichaam, in plaats van iemand te veroordelen die dit jaar meer dan wat dan ook zou willen zijn. Dat is misschien wel het grootste geschenk van allemaal.