Verhaal van een PsychAlive-lid.

Een goede vriend is onlangs overleden en ik voelde de pijn van het verlies op een manier waarvan ik niet wist dat die bestond. Ik heb nog nooit de dood meegemaakt van iemand met wie ik echt een hechte band voelde. Het bracht de realiteit van de dood tot mijn bewustzijn en ik werd me angstaanjagend bewust van hoe kwetsbaar we allemaal zijn. Ik werd me bewust van hoe kwetsbaar mijn lichaam is en hoe willekeurig de dood is. Met dit besef voelde ik hoe kostbaar mijn leven is, en hoe elk moment en elke uitwisseling met een geliefde betekenisvol en buitengewoon bevredigend is.

Maar langzaamaan heb ik me gerealiseerd dat ik dat kostbare gevoel over mijn leven en de pijn van de dood aan het verliezen ben, en vervangen door een oud vertrouwd gevoel uit mijn kindertijd. Ik groeide op met het gevoel onbemind en onbemind te zijn. Die gevoelens kropen terug in mijn gedachten, en ik nam elke kleine gebeurtenis en verdraaide die om mijn punt te bewijzen. Ik was op het punt gekomen dat ik, in plaats van de pijn van de dood te voelen, bijna opgelucht was om terug te keren naar een bekende pijn die, hoewel niet bepaald prettig, gemakkelijker voor mij was om mee om te gaan. In plaats van de vreugde en het verdriet te voelen van een ontroerend moment met mijn partner of een geliefde, hoorde ik een oude stem in mijn hoofd die me zei: 'Je weet dat hij niet echt om je geeft, nietwaar? Het is allemaal maar schijn.' Of 'Je bent toch niet iemand waar mensen graag bij zijn?'

Door mijn zelfaanvallen zou ik mijn eigen geschiedenis herschrijven, vriendschappen en liefdevolle gevoelens wegvagen die al jaren hebben geduurd, in plaats van het feit onder ogen te zien dat het zal eindigen. Het einde zal definitief zijn en er is niets dat mij ervan kan redden, of degenen die ik liefheb. De enige manier die ik heb gevonden om mezelf weer te voelen, is door die stemmen in mijn hoofd woest aan te vallen. Ik zou liever een leven van realiteit leiden en liefde, vriendschap, pijn en verlies voelen dan in een wereld van zelfhaat te leven waar de dood niet zo belangrijk is. Als je niet houdt van je leven en degenen die erin leven, heb je niet veel te verliezen, maar je hebt de kans gemist om zoveel te winnen. Ik wil het leven niet aan me voorbij laten gaan, ik waardeer het te veel en ik ontdek dat ik door kwetsbaar te blijven beter in staat ben om met die pijnlijke gevoelens om te gaan.