Wie heeft het vermoord?

Er zijn verschillende factoren voorgesteld om de geleidelijke teloorgang van psychoanalyse en dieptetherapie te verklaren, waaronder de langere behandeltijd die inherent is aan het proces, monetaire overwegingen, de tijdsdruk van managed care en de toegenomen medicalisering van de psychologie. Ik geloof echter dat deze ondergang nauw verband houdt met een impliciete culturele beweging om serieus onderzoek naar gezinsdynamiek en interpersoonlijke relaties de kop in te drukken, met name het fysieke, seksuele en emotionele misbruik van kinderen. Het is duidelijk dat dit een gevaarlijke trend is voor de samenleving. Hoe kunnen we hopen een betere kwaliteit van het gezinsleven te ontwikkelen als we de dynamiek van de huidige gezinsinteracties niet eerlijk onderzoeken? We moeten effectief rekenschap geven van het hoge percentage zelfmoorden onder adolescenten, het geweld op onze scholen, het wijdverbreide gebruik van drugs en de vele andere symptomen van emotionele stoornissen bij onze jongeren.

Het veld en de tegencultuurbeweging

Toen ik praktiserend psychotherapeut was (1957-1977), floreerden psychoanalyse en dieptepsychotherapie en hadden een prominente plaats op de voorgrond van een culturele revolutie. In die tijd beschouwde de meerderheid van de klinisch psychologen het als een virtuele noodzaak om hun eigen diepte-psychotherapie te ervaren om de individuen die ze zouden behandelen beter te begrijpen. Er was een geest van optimisme en idealisme die het beroep van geestelijke gezondheidszorg doordrong en een diepe investering in de psychologische benadering van emotionele aandoeningen.

Het was een tijdperk waarin miljoenen jonge mensen vochten voor hun idealen in een dappere poging om een ​​beter leven te vinden. De jeugdbeweging werd gekenmerkt door sentimenten die vraagtekens zetten bij het gebrek aan zin in het leven van mensen, en die het status-quo-materialisme van de Amerikaanse scene ter discussie stelden. De jeugdbeweging was voorstander van zelfontwikkeling, zelfexpressie en seksuele vrijheid. Het legde de zwakheden en hypocrisie in het traditionele gezin bloot en hechtte veel waarde aan individualiteit en menselijk fatsoen. Zoals Russell Jacoby opmerkte: 'Er was een duidelijke verwantschap tussen de jeugdopstand en de psychoanalyse.'

De jeugdbeweging en haar aspiraties werden gedwarsboomd door het feit dat haar positieve stuwkracht gepaard ging met een schuld- en angstreactie die leidde tot het steeds toenemende gebruik van drugs en alcohol. Deze misplaatste poging om de emotionele pijn en angst te stillen die het gevolg waren van rebellie tegen maatschappelijke normen, het uitdagen van het kerngezin en het zoeken naar onafhankelijkheid, verzwakte hen en leidde uiteindelijk tot de ondergang van hun beweging. Deze jonge mannen en vrouwen konden eenvoudigweg niet omgaan met hun persoonlijke demonen, reflecties van hun jeugdtrauma.

Tijdens deze periode van experimenteren en beroering waren mensen meer dan ooit bezig met hun persoonlijke psychologische ontwikkeling. De 'antipsychiatrie'-campagne die tot uiting kwam in het werk van de bekende psychiaters R.D. Laing en Thomas Szasz, en de invloed van het oosterse denken zoals weerspiegeld door Alan Watts, veroorzaakte een veranderingsproces dat de cultuur in het algemeen beïnvloedde. In die tijd waren veel psychologen betrokken bij gevoeligheidstrainingsgroepen, marathons, workshops en ontmoetingsgroepen, procedures die de nauwe grenzen van de psychotherapiepraktijk doorbraken en zich uitstrekten tot de zakelijke arena, het onderwijs en zelfs internationale betrekkingen. Mensen daagden de status-quo in elk aspect van hun psychologische leven uit en waren bereid om naar pijnlijke kwesties te kijken.

In de loop van deze gebeurtenissen werden veel belangrijke maar verontrustende waarheden onthuld. De verborgen aspecten van zowel seksualiteit als gezinsleven werden scherp in beeld gebracht en de meest gekoesterde verdedigingen van mensen dreigden blootgelegd te worden. Niets werd als te heilig beschouwd om aan nauwkeurig onderzoek te worden blootgesteld.

Schuldig - Maatschappij in het algemeen

Hoewel de waarheid uiteindelijk genezing kan bevorderen, wekt ze, wanneer ze voor het eerst wordt gemanifesteerd, over het algemeen angst op. Er moet iets aan het ongemak worden gedaan. Ditzelfde verhaal is door de tijd heen herhaald. In de jaren 70 was er de verwachte maatschappelijke tegenaanval, die zowel de jeugdbeweging als de praktijk van psychotherapie beïnvloedde.

Wat van het grootste belang is, is het feit dat de methodologieën van vrije associatie, droomanalyse, therapieën voor het loslaten van gevoelens, groepsontmoetingen en dergelijke waardevolle bronnen waren, vensters in de onbewuste geest en een verlichting van voorheen onbeschikbare psychologische verschijnselen. Omdat deze methoden diepgewortelde geheimen van de gezinsdynamiek aan het licht brachten, vormden ze door hun wezenlijke aard een bedreiging voor de status-quo in het sociale milieu. De reactie van de samenleving was voorspelbaar en uiteindelijk was de 'dreiging' effectief gedoofd.

De bolwerken van de samenleving, aanvankelijk verontwaardigd over deze nieuwe ontwikkelingen, homogeniseerden en integreerden geleidelijk een deel van de ideologie. Deze gedeeltelijke inname was effectiever in het ondermijnen van de progressieve beweging dan een directe confrontatie. In die tijd sprak iedereen in psychologische termen, het jargon van zelfhulp en zelfverwezenlijking tierde welig en mensen spraken de gemeenplaatsen van de vrijheidsbeweging in de mond totdat ze banaal werden. Vervolgens, eerst subtiel en later met meer vaart, was er een verraderlijke conservatieve reactie die veel van wat er was geleerd ongeldig maakte. De daaropvolgende achteruitgang van psychoanalyse en dieptetherapie in de daaropvolgende 35 jaar kan grotendeels worden toegeschreven aan deze reactionaire beweging die onder meer de waarheidsgetrouwheid van de inzichten die zowel patiënten als therapeuten in de behandelmodaliteit bereikten, wilde ontkennen.

Kwaadwillende maatschappelijke krachten zijn erin geslaagd om belangrijke kennis over de wijdverbreide incidentie van emotionele, fysieke en seksuele kindermishandeling in 'normale' gezinnen en de daaruit voortvloeiende schadelijke effecten op lange termijn vrijwel volledig te onderdrukken. Momenteel oefenen culturele attitudes van onverschilligheid en ontkenning nog steeds een krachtige invloed uit op het gebied van psychotherapie en hebben het voor een groot deel getransformeerd van een creatieve, medelevende onderneming tot een zwakke en angstige gemeenschap van professionals in de geestelijke gezondheidszorg die op onverantwoorde wijze drugs of andere snelle fixes die de status-quo ondersteunen.
Net als andere pogingen die door de geschiedenis heen zijn gedaan om kennis en inzicht te onderdrukken, stonden deze pogingen op één lijn met boekverbranding en andere flagrante vormen van censuur. Wanneer dit soort openbaringen wordt onderdrukt, ondanks al onze verbazingwekkende technologische vooruitgang, worden we teruggeworpen in de donkere middeleeuwen.