Hoewel de Spelen van Londen voorbij zijn, hangt de rush van de Olympische 'geest' nog steeds in de lucht. Het is altijd inspirerend om te zien hoe de wereld samenkomt om atleten te vieren die erin geslaagd zijn uit te blinken, hun lichaam tot het uiterste te drijven en op het hoogste niveau te strijden. Het Olympische motto omschrijft onze verwachtingen het eenvoudigst: 'Citius, Altius, Fortius' - sneller, hoger, sterker.

Wanneer we een overwonnen atleet, die zijn of haar hele leven aan training heeft gewijd, het podium zien bestijgen en in tranen voor een rijzende vlag staan, is het gemakkelijk om de vele uitzonderlijke voordelen van deelname aan sport te herkennen. Maar er is ook een donkere kant van het spectrum die niet mag worden genegeerd. De fysieke belasting die atleten ondergaan, is goed gedocumenteerd en wordt vaak besproken. Maar hoe zit het met de mentale strijd waarmee atleten worden geconfronteerd, niet alleen op Olympisch niveau, maar op alle niveaus?

In de afgelopen paar maanden zijn er veel artikelen verschenen waarin werd gemeld dat hersenaandoeningen bij Amerikaanse soldaten vergelijkbaar zijn met die bij atleten. De neurodegeneratie die met deze verwondingen gepaard gaat, hangt sterk samen met symptomen van de geestelijke gezondheid. Het trauma dat is opgelopen bij hoofdletsel kan bijvoorbeeld de hersenen veranderen, waardoor veel van de gewonden symptomen van PTSS krijgen. Als een New York Times artikel over traumatische hersenschade verklaarde:

'Er is steeds meer bewijs dat traumatisch hersenletsel atleten en soldaten op meer dan alleen fysiek niveau kan treffen. De mentale gezondheidseffecten van traumatisch hersenletsel en chronische traumatische encefalopathie zijn net zo slopend: depressie, zelfmoordgedachten, een onvermogen om zich te concentreren en andere problemen manifesteren zich op elk niveau van letsel.'

Er is nu reden om aan te nemen dat er veel onverklaarde of 'verborgen' hoofdletsels zijn bij zowel atleten als soldaten. Dit is zorgwekkend op veel niveaus. EEN Studie van het Universitair Medisch Centrum van Rochester ontdekte dat 'zelfs wanneer hersenletsel zo subtiel is dat het alleen kan worden opgespoord door een ultragevoelige beeldvormingstest, de verwonding soldaten in de strijd vatbaar kan maken voor posttraumatische stressstoornis'.

Als ze worden genegeerd of onopgemerkt, kunnen veel atleten te maken krijgen met verhoogde mentale gezondheidsrisico's zonder de hulp te krijgen die ze nodig hebben.

Lichamelijke belastingen die atleten ondergaan, komen vaak voor en zijn aanzienlijk. Maar psychologische belasting komt niet alleen voort uit lichamelijk letsel, maar kan ook ontstaan ​​door de immense druk van competitie en uiteindelijk het verdriet van het afscheid van de sport waar je van houdt. Na hun pensionering kunnen atleten een gevoel van verlies ervaren. Ze kunnen het contact met hun identiteit en doel verliezen. Ze worden vaak geconfronteerd met nieuwe financiële druk of worstelen in hun zoektocht naar een nieuwe carrière. Veel atleten zijn gewend om het leven als onderdeel van een team te ervaren. Op zichzelf kunnen ze zich niet verbonden voelen. Na jaren van opbouw, lof en applaus, gaan atleten een onbekende en onbekende toekomst tegemoet.

NFL-speler Brandon Marshall heeft onlangs publiekelijk opengesteld over zijn eigen psychologische strijd en het belang van het wegnemen van stigma's over psychische aandoeningen in de sport. Hij schreef in zijn opiniestuk van 5 mei in de Chicago Sun-Times :

'Als atleten gaan we door het leven om geprezen en aanbeden te worden en veel geld te verdienen. Onze werelden en alles daarin - echtgenoten, kinderen, familie, religie en vrienden - draaien om ons. We creëren een wereld waarin onze sport ons leven is en ons maakt tot wie we zijn. Als het spel van ons wordt afgenomen of als we stoppen met spelen, blijkt de schok van het niet horen van de lof of het ontvangen van het grote geld vaak verwoestend.'

Of het nu gaat om gevoelens van eenzaamheid of isolement of symptomen van PTSS, de moeilijkheden waarmee atleten worden geconfronteerd wanneer hun carrière ten einde loopt, kunnen ervoor zorgen dat ze niet weten waar ze terecht kunnen voor hulp. Op dit punt kunnen atleten beginnen te luisteren naar een destructieve innerlijke coach, wat mijn vader, psycholoog en auteur-dokter en ik zijn gaan noemen als de'kritische innerlijke stem.'Deze interne vijand jaagt op elke kwetsbaarheid of waargenomen zwakte en vertelt ons dat we niets zijn, dat we anders zijn, dat we minder zijn dan, niet verdienen of alleen zijn. Wanneer atleten zich afgescheiden beginnen te voelen van de wereld, kunnen ze gaan luisteren naar en steeds meer gaan geloven in het commentaar van deze wrede innerlijke criticus. Dit proces kan hun gevoelens van afzondering, depressie of verdriet verergeren. Wanneer een persoon deze symptomen ervaart en niet de hulp zoekt die hij nodig heeft, kan dit leiden tot een tragedie.

Dit maakt het des te noodzakelijker voor ons om de negatieve connotaties die verband houden met geestelijke gezondheidsproblemen te verwijderen. De recente zelfmoord van de beroemde voormalige San Diego Charger Junior Seau maakt deel uit van wat Brandon Marshall ertoe bracht zich uit te spreken over het destigmatiseren van psychische aandoeningen in de sportwereld. In zijn opiniestuk beschreef hij hoe de richtlijn om 'sterk te zijn' en problemen voor jezelf te houden vroege wortels heeft voor jonge mannen in de sportwereld. 'We leren onze jongens om geen zwakte te tonen of gevoelens of emoties te delen, behalve dat ze sterk en stoer moeten zijn', schreef Marshall.

De Amerikaanse Psychiatrische Vereniging heeft gewezen op de gevaren van de veronderstelling dat sporters mentaal gezond moeten zijn of de valse notie dat 'sterk zijn' betekent dat je dingen alleen moet doen. In de hoop het bewustzijn te vergroten en het stigma rond de geestelijke gezondheid van atleten weg te nemen, publiceerde de organisatie een artikel de volgende feiten opsommen:

• Ten eerste komt geestesziekte zeer waarschijnlijk net zo vaak voor bij sporters als bij de algemene bevolking.
• Ten tweede is het geen teken van zwakte en moet het net zo serieus worden genomen als lichamelijk letsel.
• Ten derde zal het krijgen van hulp hoogstwaarschijnlijk het zelfvertrouwen verbeteren en niet schaden.
• Ten slotte vraagt ​​de American Psychiatric Association mensen om te erkennen dat sport een persoon blootstelt aan een unieke reeks uitdagingen en omstandigheden die een persoon kwetsbaar kunnen maken voor gevoelens van depressie of angst.

Een van de belangrijkste dingen die we kunnen doen als het gaat om de geestelijke gezondheid van sporters, is het wegnemen van de stigma's die verband houden met psychische aandoeningen en de boodschap afdwingen dat er hulp beschikbaar is. Elke persoon heeft het recht om de behandeling te vinden die voor hem of haar werkt. Vrienden, teamgenoten en familieleden kunnen ondersteuning bieden door waarschuwingssignalen te zoeken, op te letten, op te merken en serieus te nemen tekenen dat de mensen van wie we houden het moeilijk beginnen te krijgen. Van atleten mag niet worden aangenomen of verwacht dat ze machines zijn, vooral niet als het om hun emoties gaat. Naast trainers, coaches en fysiotherapeuten moeten zij, zowel tijdens hun loopbaan als na hun pensionering, waar nodig psychologische ondersteuning krijgen.

In tegenstelling tot wat ons vaak wordt verteld, betekent 'hantering' van een probleem niet dat we het binnenhouden en voor onszelf houden. Het zoeken naar geestelijke gezondheidszorg is een sterke, moedige en proactieve beslissing. Het behandelen van een psychische aandoening moet net zo belangrijk zijn als het behandelen van een lichamelijk letsel. Atleten inspireren ons op zoveel manieren. Door het stigma te weerstaan ​​en de hulp te krijgen die ze nodig hebben en verdienen, kunnen ze voorvechters van geestelijke gezondheid worden en ons inspireren met meer dan alleen hun fysieke kracht.