Sigmund Freud verwees altijd naar depressie als naar binnen gerichte woede. Hoewel veel mensen dit misschien beschouwen als een te simplistische benadering van de meest voorkomende psychische stoornis ter wereld, lijdt het geen twijfel dat woede een belangrijke rol speelt bij depressie. Als een studie uit 2016 bleek dat, als het gaat om emotionele stoornissen in het algemeen, de aanwezigheid van woede 'negatieve gevolgen heeft, waaronder een grotere ernst van de symptomen en een slechtere respons op de behandeling'. Onderzoekers concludeerden dat 'op basis van dit bewijs, woede een belangrijke en weinig bestudeerde emotie lijkt te zijn bij de ontwikkeling, het onderhoud en de behandeling van emotionele stoornissen'. Als het specifiek om depressie gaat, lijkt de wetenschap de theorie van Freud verder te ondersteunen, door steeds meer te laten zien hoe woede bijdraagt ​​aan symptomen. een VK studie uit 2013 suggereerde dat naar binnen gaan en onze woede op onszelf richten, bijdraagt ​​aan de ernst van depressie.

Na meer dan 30 jaar met depressieve cliënten te hebben gewerkt, waren deze bevindingen niet verrassend voor mij. Veel van de mensen met wie ik heb gewerkt en die worstelen met depressie, delen ook de gemeenschappelijke strijd om hun woede op zichzelf te richten. Hoezeer ik mijn cliënten ook probeer te helpen hun woede te uiten in plaats van het op zich te nemen en naar binnen te keren, ik zie uit de eerste hand hoe moeilijk het vaak is voor mensen om dit proces te onderbreken. Het is een uitdaging voor hen om de nare manier waarop ze zichzelf behandelen te herkennen; ze zijn beduidend kritischer over zichzelf dan over anderen.

Mensen die last hebben van depressies hebben vaak hevige ' kritische innerlijke stem s' die gevoelens van onwaardigheid en schaamte in stand houden. Als ze naar deze innerlijke criticus luisteren, voelen ze zich niet alleen depressiever, maar vinden ze het ook veel moeilijker om hun depressie het hoofd te bieden. Dit omvat optreden tegen hun kritische innerlijke stem, positieve acties ondernemen waardoor ze zich beter over zichzelf kunnen voelen (zoals activiteiten ondernemen die ze leuk vinden) en socialer zijn.

Boos worden op deze 'stemmen' kan bevrijdend zijn, maar dat betekent in contact komen met onze kerngevoelens van woede in plaats van het op onszelf te richten. Dr. Les Greenberg, de grondlegger van Emotionally Focused Therapy, beschrijft een belangrijk verschil tussen adaptieve woede en niet-adaptieve woede. Woede is een adaptieve reactie wanneer het je motiveert tot assertieve actie om een ​​einde te maken aan een overtreding. Als we bijvoorbeeld boos zijn over de wrede manier waarop we onszelf tegenwoordig behandelen, hebben we contact met onze adaptieve woede en hebben we het gevoel dat we aan onze eigen kant staan. Door onszelf adaptieve woede te laten voelen en te uiten, kunnen we ons minder belast, vrijer en meer in contact met ons echte zelf voelen.

Aan de andere kant heeft onaangepaste woede een negatieve invloed op ons. Om te beginnen kan het ertoe bijdragen dat je je het slachtoffer voelt, chagrijnig of vastzit in het gevoel onrecht te worden aangedaan. Voorbeelden van onaangepaste woede die naar binnen is gericht, zijn: overdreven kritisch zijn tegenover onszelf, onszelf haten of onszelf als machteloos, zielig of hulpeloos zien. De doorgaans disfunctionele reacties die het gevolg zijn van onaangepaste woede, zijn gebaseerd op emotionele schema's van traumatische ervaringen in ons verleden. Vaak ligt onze kritische innerlijke stem aan de basis van onaangepaste woede, waardoor we in een staat van frustratie en lijden blijven.

We kunnen bijna het verschil voelen tussen onaangepaste woede die ons naar beneden en dieper sleept in een staat van angst of depressie en adaptieve woede die ons van een zware last bevrijdt, ons emotioneel lichter maakt en bijdraagt ​​aan het nemen van constructieve acties. Hoewel het eng kan zijn om deze diepere, kernemoties onder ogen te zien, moeten we toegang krijgen tot adaptieve emoties om onze onaangepaste emoties te transformeren. Dit kan een essentieel proces zijn om ons te helpen omgaan met depressie.

Een studie door Dr. Greenberg, toonde aan dat Emotionally Focused Therapy onaangepaste emoties kan transformeren door het proces van het uiten ervan en het uitlokken van de reactie van een adaptieve emotie, d.w.z. adaptieve woede. Deze aanpak was vooral effectief bij het verbeteren van depressieve symptomen, interpersoonlijke stress en zelfrespect. Zoals Dr. Greenberg beschreven het, het proces 'streeft binnen een affectief afgestemde empathische relatie om toegang te krijgen tot en het transformeren van gebruikelijke onaangepaste emotionele schematische herinneringen [gearticuleerd als kritische innerlijke stemmen] die worden gezien als de bron van de depressie.' Het transformeren van deze onaangepaste emoties kan daarom een ​​van de sleutels zijn om depressie te bestrijden.

Onze benadering van het transformeren van naar binnen gerichte woede, die enige overeenkomsten vertoont met de benadering van Greenberg, is om de persoon zijn kritische innerlijke stemmen te laten uitspreken alsof iemand anders hem deze boze gedachten vertelt. We moedigen de persoon ook aan om het gevoel achter de gedachten te uiten. Vaak, wanneer mensen dit doen, uiten ze veel woede jegens zichzelf. Door de gedachten in de tweede persoon uit te spreken (als 'jij'-uitspraken), beginnen ze wat afstand te nemen van hun harde, kritische houding en hebben ze vaak inzicht in waar deze gedachten vandaan komen. Het maakt het voor hen mogelijk om op deze aanvallen 'terug te reageren' en hun eigen kant te kiezen. Het doel is ook om de persoon te helpen meer zelfcompassie en een vriendelijker, realistischer standpunt ten opzichte van zichzelf te ontwikkelen.

Naarmate we onze negatieve gedachten en de bijbehorende woede naar buiten brengen, kunnen we beter weerstand bieden aan onze innerlijke criticus en een medelevende houding aannemen ten opzichte van onszelf, waarbij we onszelf behandelen zoals we een vriend zouden behandelen. Dit betekent niet dat we onze worstelingen en tegenslagen moeten ontkennen, maar het betekent wel dat we de beoefening van zelfcompassie moeten omarmen. Zelfcompassie, zoals gedefinieerd door onderzoeker Kristin Neff, omvat drie belangrijke elementen: zelfvriendelijkheid, opmerkzaamheid en bewustzijn van de gemeenschappelijke menselijkheid. Onderzoek heeft aangetoond dat de beoefening van zelfcompassie een depressieve stemming aanzienlijk kan verminderen. Als een studie Er werd echter opgemerkt dat onaangepaste of irrationele overtuigingen ten grondslag liggen aan de ontwikkeling van depressie, maar toen een hoge mate van zelfcompassie hielp om deze negatieve gedachten tegen te gaan, was er niet langer een significant verband tussen irrationele overtuigingen en depressie. Deze zelfde studie toonde aan dat het 'vooral de component zelfvriendelijkheid van zelfcompassie is die de irrationele relatie geloof-depressie modereerde'. Het primaire doel voor iemand die worstelt met het oplossen van hun emoties rond depressie, is dus om zichzelf te behandelen en hun gevoelens te beschouwen zoals ze een vriend zouden zijn. Het gaat niet om medelijden met onszelf, maar om je sterk en waardig te voelen en minder bang om fouten te maken.

Uiteindelijk zou het accepteren dat woede een rol speelt bij onze depressie een krachtig hulpmiddel moeten zijn in onze strijd om ons beter te voelen. Wanneer mensen hun woede op een gezonde, adaptieve manier naar buiten uiten, voelen ze zich minder depressief. Toegang krijgen tot deze woede en deze uiten is niet een kwestie van je gedragen, explosief zijn of ons verbitterd voelen ten opzichte van onze omgeving. In feite betekent het precies het tegenovergestelde. Het is een daad van voor onszelf opkomen en accepteren dat we niet zijn wie onze 'stemmen' ons vertellen dat we zijn. Het is een proces van het onder ogen zien van de dingen die ons pijn doen, maar ook van de innerlijke vijand die we allemaal bezitten en die ons dieper in ons lijden drijft. Hoe meer we onze eigen kant kunnen kiezen en weerstand kunnen bieden aan onze neiging om onze woede op onszelf te richten, des te meer medelevend en levend we kunnen voelen bij het aangaan van elke uitdaging, inclusief depressie.