Onze neiging om verdriet te vermijden is bijna instinctief. Van jongs af aan proberen we verdrietige gevoelens te vermijden. Als volwassenen zijn we snel geneigd huilende baby's tot zwijgen te brengen of onhandig tegen snikkende kinderen te zeggen: 'Wees niet bedroefd. Kop op. Je bent oke. Stop met huilen.' Hoewel niet opzettelijk, hebben we de neiging om de boodschap door te geven dat verdriet slecht is en vermeden moet worden. Toch heeft onderzoek aangetoond dat verdriet een adaptieve emotie kan zijn met echte voordelen. Dus waarom zijn we zo bang om verdrietig te zijn?

Vaak wordt verdriet ten onrechte verward met:depressie. In tegenstelling tot depressie is verdriet een natuurlijk onderdeel van het leven en is het meestal verbonden met bepaalde ervaringen van pijn of verlies of zelfs een betekenisvol moment van verbinding of vreugde waardoor we ons leven waarderen. Depressie daarentegen kan ontstaan ​​zonder een duidelijke verklaring of kan het gevolg zijn van een ongezonde, niet-adaptieve reactie op een pijnlijke gebeurtenis, waarbij we ons ofwel wapenen tegen onze natuurlijke reactie op de gebeurtenis of erdoor overweldigd worden. Wanneer we ons in een depressieve toestand bevinden, voelen we ons vaak verdoofd of afgestompt voor onze emoties. We kunnen gevoelens van schaamte, zelfverwijt of zelfhaat hebben, die allemaal waarschijnlijk een constructief gedrag in de weg staan, in plaats daarvan een gebrek aan energie en vitaliteit creëren. Verdriet daarentegen kan wakker worden.

Verdriet is een levende emotie die kan dienen om ons te herinneren aan wat belangrijk voor ons is, wat ons leven zin geeft. Zoals mijn vader, psycholoog en auteur-dokter, heeft opgemerkt: 'Als we verdriet voelen, centreert het ons.' Over het algemeen, als we onze emoties herkennen en onszelf toestaan ​​ze op een gezonde en veilige manier te voelen, voelen we ons meer geaard, meer onszelf en zelfs veerkrachtiger. Integendeel, het onderdrukken van emoties kan ons juist depressiever maken. Dus, wat vermijden we echt als we ons verdriet afsnijden?

Gedurende ons leven worden we geconfronteerd met pijnlijke realiteiten, pijn van onze interpersoonlijke relaties, afwijzingen, frustraties en de incidentele pijn die we ervaren in onze interacties met anderen. We worden geconfronteerd met de pijn van existentiële problemen, verlies, ziekten en achteruitgang en uiteindelijk de dood. Bovendien koesteren de meesten van ons veel oude pijn uit ons verleden en hebben we impliciete herinneringen aan moeilijke emoties die we hebben meegemaakt, maar die te jong waren om te begrijpen. Als kinderen waren we afhankelijk van anderen om te overleven, waardoor veel dingen, zoals een boze of onoplettende ouder, eng of zelfs levensbedreigend voelden. In dit vroege stadium konden we onze pijn en angst niet verwoorden of verwoorden. Toch dragen we dit verdriet ons hele leven met ons mee.

De meesten van ons zijn, in verschillende mate, bang dat het aanboren van enig verdriet in deze bron van begraven emotie zal toeslaan. Deze angst kan ons ertoe aanzetten om methoden te zoeken om onze emoties af te snijden. Als kinderen ontwikkelen we bepaaldepsychologische afweerom zich aan te passen aan pijnlijke omstandigheden, zodat het leven draaglijker kan aanvoelen als het een beetje saaier is. Vaak zijn de methoden die we gebruiken om onze pijn af te snijden of te dempen, in werkelijkheid schadelijk voor ons en voor degenen waar we het meest om geven. Deze methoden waren misschien ooit adaptief, maar ze dienen nu om ons in ons volwassen leven te beperken. We kunnen bijvoorbeeld vermijden om te dicht bij iemand te komen of er niet in slagen om zinvolle doelen na te streven in een misplaatste poging om onszelf te beschermen. We kunnen een verslaving vormen aan stoffen om ons van pijn te verdoven, maar dit gedrag leidt vaak tot pijn. We kunnen ons bezighouden met activiteiten zoals de hele tijd werken of ons bezighouden met triviale zaken om moeilijke emoties af te weren, maar dit gedrag weerhoudt ons ervan tijd te besteden aan het omgaan met de mensen die belangrijk voor ons zijn of ons bezig te houden met de bezigheden die ons vreugde schenken. De moeite die we doen om emoties te vermijden, duwt ons eigenlijk weg van het leven zelf.

In therapie ben ik keer op keer getuige geweest van de wijdverbreide, willekeurige diepten van emoties die mensen van alle leeftijden en ervaringen kunnen bereiken door simpelweg te gaan liggen en zichzelf te laten voelen. Soms begint dit met de persoon die gewoon ademt of een zacht geluid maakt. Andere keren zullen mensen actuele voorbeelden van frustratie of angst gebruiken om hun gevoelens aan te boren. Maar in vrijwel alle gevallen hebben de mensen met wie ik heb gewerkt toegang gekregen tot veel diepere, oer-emoties. Veel van deze gevoelens zijn ontstaan ​​in de zeer vroege jaren van hun leven. Met deze gevoelens komen herinneringen, beelden en flitsen van pijnlijke gebeurtenissen en een sterk besef van de rauwe realiteit van de menselijke conditie. Het verbaast en raakt me altijd hoe zulke diepe emoties zo snel naar de oppervlakte kunnen komen. Het is een moedige daad om getuige te zijn, vooral wanneer de meeste mensen, die gewoon hun dagelijkse leven leiden, zo hard hun best doen om deze gevoelens te vermijden.

Het probleem is dat we pijn niet selectief kunnen verdoven zonder vreugde te verdoven. Ons vermogen om emoties te voelen maakt deel uit van ons menselijk erfgoed. Emoties geven ons informatie en helpen ons te overleven en te gedijen. Wanneer we 'negatieve' emoties onderdrukken, verliezen we het contact met onze adaptieve emoties zoals liefde, passie, warmte of verlangen, en leiden we daardoor een veel verstilder leven. Wanneer we onze gevoelens voelen, heeft ons leven betekenis, textuur, diepte en doel. Zoals auteur Antoine de Saint-Exupery zei: 'Verdriet is een van de trillingen die het feit van het leven bewijzen.' Wanneer we gevoelens vermijden, verliezen we vaak het contact met ons ware zelf en onze gehechtheid eraan. Wanneer we onze emoties voelen, heeft ons leven de neiging om meer waarde voor ons te hebben. We geven meer om, willen meer, houden meer van ons, groeien meer en streven meer na. Hoe voller we ons leven leiden, hoe gelukkiger we zijn, en toch, hoe meer aangrijpend verdriet we voelen. Dit voegt een dimensie van betekenis toe aan onze ervaringen.

Natuurlijk kunnen we onze negatieve emoties misbruiken door onszelf toe te staan ​​er bij stil te staan ​​of door ons het slachtoffer te voelen van onze omstandigheden. Vaak hebben mensen de neiging om hun emoties te verminderen of te dramatiseren in plaats van ze alleen maar te voelen. overdrijven of herkauwen in ons verdriet of om zelfmedelijden te hebben, kan zeer destructief en onaangepast zijn. Aan de andere kant, als we onszelf ons echte verdriet over echte dingen laten voelen, kan de emotie als een golf door ons heen gaan, zijn hoogtepunt bereiken, dan over ons heen spoelen en uiteindelijk verdwijnen. Dat wil niet zeggen dat alle pijn zal worden verzacht of voor altijd zal verdwijnen, maar we kunnen leren om het te voelen wanneer het zich voordoet en dan ons leven te blijven leven, ons vitaler, waarheidsgetrouwer en evenwichtiger in onszelf te voelen.

Als we ervoor kiezen om onze emoties te voelen - om ze door ons heen te laten gaan - maken we betere keuzes over onze acties en leiden we een meer doelgericht leven. We kunnen leren accepteren dat we onze pure en echte gevoelens nodig hebben, omdat ze ons verbinden met onszelf, waar we van houden en wat we willen.

Lees meer van bij dokter