De scheidingstheorie integreert psychoanalytische en existentiële denksystemen door te laten zien hoe vroege interpersoonlijke pijn, en verlatingsangst en later doodsangst leiden tot de ontwikkeling van krachtige psychologische afweermechanismen. Deze afweermechanismen proberen pijnlijke ervaringen en emoties die in iemands ontwikkelingsjaren zijn opgelopen het hoofd te bieden en te minimaliseren, maar maken later vatbaar voor beperkingen en slechte aanpassing in het volwassen leven. De naam Scheidingstheorie werd afgeleid van het inzicht dat het menselijk leven kan worden geconceptualiseerd als een reeks opeenvolgende scheidingservaringen die eindigen in de dood, de ultieme scheiding.

De psychoanalytische theorie benadrukt het belang van onbewuste motivatie, legt uit hoe interpersoonlijk trauma leidt tot de vorming van afweer, identificeert conflicten en competitie binnen het familiesysteem, evenals incestueuze neigingen, beschrijft niveaus van seksuele ontwikkeling en legt uit hoe weerstand en overdracht in de therapie proces. Desalniettemin slaagt de psychoanalyse er niet in effectief om te gaan met doodsangst (de belangrijke rol die de dood speelt in het leven) en de impact ervan op de toekomstige ontwikkeling van het individu. Existentiële psychologie richt zich op de betekenis van doodsbewustzijn en sterven op de persoonlijkheid, evenals andere kwesties van zijn, zoals autonomie, individuatie, transcendente doelen enz., maar heeft de neiging de 'down and dirty' psychoanalytische concepten van verdedigingsmechanismen, competitie en psychoseksuele ontwikkeling.

Naar mijn mening is geen van beide benaderingen voldoende om de mensheid te begrijpen. Beide conceptuele modellen – psychodynamisch en existentieel – staan ​​centraal in een begrip van de ontwikkeling van de menselijke persoonlijkheid. Hoewel het onafhankelijk is ontwikkeld, probeert de scheidingstheorie de twee systemen te synthetiseren. Een fundamenteel principe dat aan de theorie ten grondslag ligt, weerspiegelt mijn persoonlijke kijk op mensen als onschuldig in plaats van inherent slecht of corrupt. In tegenstelling tot de stelling van Freud in zijn instincttheorie, zie ik mensen niet als van nature agressief of zelfdestructief; in plaats daarvan worden ze uiterlijk vijandig, gewelddadig of schadelijk voor zichzelf of anderen, alleen als reactie op afwijzing, angst, emotionele pijn en existentiële angst. Geen enkel kind wordt slecht of zondig geboren; de psychologische afweer die kinderen al vroeg in hun leven vormen, zijn geschikt voor actuele situaties die het opkomende zelf bedreigen.

De menselijke conditie

Elk individu wordt geboren met het potentieel om een ​​verscheidenheid aan neigingen te vertonen die in wezen menselijk zijn. De basiskwaliteiten van ons menselijk erfgoed die onze soort van andere dieren onderscheiden, zijn het unieke vermogen om van zichzelf en anderen te houden en mededogen te voelen, het vermogen tot abstract redeneren en creativiteit, het vermogen om doelen te stellen en strategieën te ontwikkelen om deze te bereiken, een bewustzijn van existentiële zorgen, het verlangen om te zoeken naar zingeving en sociale verbondenheid, en het potentieel om de heiligheid en het mysterie van het leven te ervaren.

Wanneer een van deze eigenschappen wordt beschadigd, verliezen we een deel van onszelf dat het meest levend en menselijk is. Toch zijn deze fundamentele menselijke kenmerken in verschillende mate gebroken of beperkt in de loop van het opgroeien in familieopstellingen die vaak niet ideaal zijn. De resulterende emotionele pijn en frustratie leidt tot een innerlijke, zelfbeschermende houding en een fundamenteel wantrouwen jegens anderen. Stemtherapie-procedures, de klinische methodologie van de separatietheorie, leggen negatieve attitudes, overtuigingen en zelfbeperkende verdedigingen en ondersteuning bloot en betwisten deze. s de uniciteit van het individu. Ik leg een sterke nadruk op differentiatie van de vroege conditionering in het gezin van herkomst. Het uiteindelijke doel van psychotherapie is om mensen te helpen hun persoonlijke beperkingen te overwinnen en een gezond evenwicht te bewaren tussen gevoel en rationaliteit, dat hun fundamentele menselijkheid weerspiegelt.

Mensen, in tegenstelling tot andere soorten, worden vervloekt met een besef van hun eigen sterfelijkheid. Ik geloof dat de tragedie is dat hun ware zelfbewustzijn met betrekking tot deze existentiële kwestie bijdraagt ​​aan een ultieme ironie: mensen zijn zowel briljant als afwijkend, gevoelig en wild, buitengewoon zorgzaam en pijnlijk onverschillig, opmerkelijk creatief en ongelooflijk destructief voor zichzelf en anderen. Het vermogen om zich voor te stellen en te conceptualiseren heeft zowel negatieve als positieve gevolgen omdat het predisponeert s ongerustheid staten die uitmonden in een defensieve vorm van ontkenning.

Gevoel en mededogen vormen een belangrijk onderdeel van ons menselijk erfgoed; maar wanneer we zijn afgesneden van onze gevoelens, zijn we ongevoelig voor onszelf en anderen en is de kans groter dat we zelfvernietigend worden of agressie vertonen. Het ongelukkige gevolg is dat dezelfde verdedigingsmechanismen die ons in staat stelden om de emotionele pijn van jeugd en existentiële wanhoop zijn niet alleen onaangepast en beperken ons persoonlijk potentieel om een ​​volledig leven te leiden, maar ze leiden ook onvermijdelijk tot negatief gedrag jegens anderen, waardoor een cyclus van destructiviteit in stand wordt gehouden.

Paradoxaal genoeg zijn ideologieën en religieus overtuigingen die een bron zijn van spiritueel troost en verlichting bieden van een gevoel van eenzaamheid en interpersoonlijke nood, polariseren ook mensen tegen elkaar. Bedreigd door individuen of groepen met verschillende gewoonten en geloofssystemen, voelen we ten onrechte dat we hen moeten overweldigen of vernietigen.

Het leven kan worden geconceptualiseerd als een reeks progressieve speenervaringen

Het menselijk bestaan, of het leven zoals wij dat kennen, kan worden opgevat als een opeenvolging van scheidingservaringen die ons steeds meer bewust maken van het feit van onze eenzaamheid en uiteindelijke dood. Het gevoel van afgescheidenheid veroorzaakt een zekere mate van angst. Hoe we omgaan met onze angst en de daarop volgende verdedigingen die we gebruiken, bepalen de loop van ons emotionele leven.

Uiteindelijk realiseren kinderen zich dat hun ouders zullen sterven, hoewel het kind zich aanvankelijk op de een of andere manier vrijgesteld voelt van dit lot . In hun wanhoop om te ontsnappen aan het angstaanjagende verlies dat zij als onvermijdelijk beschouwen, klampen kinderen zich hardnekkiger vast aan hun ouders en het gezinssysteem. Tegelijkertijd zijn hun methoden om zichzelf te kalmeren en zichzelf te – ouderschap zelf worden versterkt en dieper verankerd.

Later beseffen kinderen dat ze hun eigen leven niet in stand kunnen houden. Op dit punt wordt de wereld waarvan ze oorspronkelijk dachten dat ze permanent waren vrijwel op zijn kop gezet. De manier waarop ze zichzelf proberen te verdedigen tegen het angstaanjagende besef dat alle mensen, en zelfs zij moeten sterven, heeft een diepgaand effect op hun leven.

Wanneer kinderen worden geconfronteerd met het besef van de dood, moeten ze ofwel de inherente angst en pijnlijke emoties voelen of proberen zich tot op zekere hoogte los te maken van het emotioneel investeren in het leven. Dit is het kernconflict voor elk individu: of je gevoel wilt blijven en compassie wilt ontwikkelen voor jezelf en anderen, of dat je je toevlucht moet nemen tot een innerlijke, zelfbeschermende levensstijl waarin relaties met mensen een minder belangrijke rol spelen. Hoe groter de pijn en frustratie die een kind ondervond voordat het zijn of haar volledige besef van de dood kreeg, hoe groter de kans dat het kind voor het defensieve alternatief kiest.

Mensen kunnen ervoor kiezen zichzelf te verdedigen door pijnlijke emotionele ervaringen af ​​te snijden of ze kunnen ervoor kiezen om kwetsbaar te blijven voor pijn en op weg te gaan naar het vervullen van hun menselijk potentieel. Scheidingstheorie wijst op het contrast tussen leven met fantasie en illusie en een meer gevoelsmatig, doelgericht leven leiden. De mate waarin mensen fantasieën over verbondenheid beleven, ze zien zichzelf grotendeels als objecten en behandelen zichzelf zoals hun ouder of primaire verzorger hen behandelde. Op elk moment in de tijd capituleert men ofwel voor negatieve aspecten van iemands interne programmering of beweegt men zich in de richting van individuatie.

Basis Concepten in de scheidingstheorie

The Fantasy Bond - De primaire verdediging

Het kind compenseert emotionele trauma's, scheidingservaringen en existentiële angst door een fantasieband of denkbeeldige verbinding te vormen met zijn/haar ouder of primaire verzorger. Dit fantasieproces verlicht stress en kan steeds verslavender worden. De mate waarin kinderen blijven vertrouwen op dit illusoire verband is evenredig met de hoeveelheid pijn, frustratie en angst die ze hebben ervaren tijdens het opgroeien. Op een onbewust niveau biedt de fantasieband ook een beetje verlichting van de angst voor de dood en helpt het een illusie van onsterfelijkheid in stand te houden. Er zijn vier belangrijke dynamieken die verband houden met het in stand houden van de fantasieband: (1) idealisering van de ouders, (2) internalisering van de negatieve houdingen van ouders, (3) projectie van eigenschappen van ouders op anderen, en (4) identificatie met en manifestatie van negatieve persoonlijkheidskenmerken van de ouders.

De fantasieband brengt noodzakelijkerwijs een zekere mate van vertekening van de werkelijkheid met zich mee; daarom, hoe meer men vertrouwt op deze vorm van fantasiebevrediging, hoe meer men beperkt is in het omgaan met de echte wereld. Als deze defensieve fantasiewereld extreem wordt, komt het vermogen van een persoon om effectief te functioneren ernstig in gevaar.

De stem

De stem is een goed geïntegreerd patroon van negatieve gedachten dat de fantasieband ondersteunt en de kern vormt van het onaangepaste gedrag van een individu. Het is geen werkelijke hallucinatie, maar eerder een herkenbaar systeem van kritische en destructieve gedachten. Het is een overlay op de persoonlijkheid die niet natuurlijk of harmonieus is, maar van buitenaf aangeleerd of opgelegd. Het vertegenwoordigt de internalisering van kritische, afwijzende, vijandige en traumatische attitudes die het kind ervoer.

De stem kan worden gezien als een secundaire verdediging die de fantasieband ondersteunt. Stemmen variëren in intensiteit van kleine zelfkritiek tot grote zelfaanvallen en bevorderen zelfbevredigende gewoontepatronen, isolement en een zelfdestructieve levensstijl. Stemaanvallen zijn zowel op anderen als op zichzelf gericht. Beide soorten stemmen - stemmen die het zelf kleineren en die andere mensen aanvallen - maken vervreemding vatbaar.

Stemtherapie, een cognitieve, gedragsmethodologie, brengt deze geïnternaliseerde denkprocessen naar de oppervlakte, met bijbehorend affect, en stelt cliënten in staat om buitenaardse componenten van de persoonlijkheid te confronteren. Ik heb deze technieken ontwikkeld om mensen te helpen toegang te krijgen tot de inhoud van dit grotendeels onbewuste denkproces en deze te identificeren. Wanneer cliënten leren hun zelfkritische gedachten te uiten in de vorm van een tweede persoon, worden krachtige emoties opgewekt en komen eerder onderdrukte gedachten, gevoelens en herinneringen aan het licht. De hoeveelheid zelfhaat en woede jegens zichzelf die tijdens deze sessies naar voren komt, geeft de diepte en alomtegenwoordigheid van dit zelfdestructieve proces aan.

Na het identificeren van de inhoud van hun destructieve gedachten, leren cliënten deze antagonistische houdingen te onderscheiden van een meer realistische kijk op zichzelf. Ze worden objectiever en, belangrijker nog, beginnen de bron van hun zelfaanvallen te begrijpen en te ontwikkelen.

Conclusie

Geconfronteerd met oerpijn in onze persoonlijke ontwikkeling, verergerd door existentiële angst, ontwikkelen en vertrouwen mensen psychologische verdedigingen die een beetje troost bieden, maar ook vatbaar zijn voor verschillende gradaties van slechte aanpassing. Tot op zekere hoogte zijn we allemaal afhankelijk van fantasieprocessen en leven we met een heimelijk destructief standpunt dat een diepgaand negatief effect heeft op onze persoonlijkheid en de algehele aanpassing in het leven. Helaas zijn we ons er grotendeels niet van bewust dat we verdeeld of tegen onszelf zijn. We zijn ons er slechts gedeeltelijk van bewust dat we een vijandig, zelfverloochenend en zelfaanvallend aspect van onze persoonlijkheid bezitten en dat we nog steeds beperkt en gecontroleerd worden door zijn invloeden.

In stemtherapie, wanneer individuen hun negatieve gedachten of stemmen blootleggen, het bijbehorende affect loslaten en inzicht krijgen in hun bronnen, passen ze geleidelijk hun gedrag aan, verbeteren ze hun aanpassing en gaan ze in de richting van het voldoen aan hun doelen. Het proces houdt in dat men zich losmaakt van beperkende verdedigingsmechanismen en onaangepaste reacties en dat men op weg is naar onafhankelijkheid en autonomie.

Afscheidingstheorie biedt geen ontsnapping aan existentiële pijn of de onvermijdelijke wisselvalligheden van het leven; het beschrijft echter hoe mensen kunnen kiezen voor een leven van moed en integriteit waarin gevoel en zelfbewustzijn echt worden gewaardeerd. We zouden het existentiële dilemma kunnen waarderen zonder toevlucht te nemen tot valse resoluties, verdovende pijnstillers en andere verdedigingsmechanismen. We kunnen een eerlijk, gevoelvol bestaan ​​leiden dat recht zou doen aan ons ware zelf en aan de mensen die dicht bij ons staan. Het besef van ons eindige bestaan ​​kan het leven en het leven des te kostbaarder maken en biedt een reëel potentieel om persoonlijke vrijheid en een leven van betekenis en mededogen te bereiken.