Het lijkt vandaag alsof resultaat of product de prioriteit is. Van cijfers en testscores, regels volgen, 'goed' zijn, een voetbalwedstrijd winnen tot de beste universiteit of baan, de focus ligt op het eindproduct. Hoewel dit een verantwoord streven lijkt te zijn voor gewetensvolle ouders, kan dit pad in feite leiden tot aanzienlijke onvoorziene en ongewenste gevolgen. Dit roept dan de vraag op, als mijn doel als ouder niet is om mijn kinderen te helpen slagen (ook bekend als: opgroeien om een ​​goede baan te krijgen), waar moet ik me dan op concentreren? Ik kan hem niet lui, onverantwoordelijk of amok laten zijn!

Wanneer je wordt gebombardeerd door de berichten dat testen, concurrentie en salaris belangrijk zijn, is het gemakkelijk om uit het oog te verliezen dat een intense focus op resultaten en product kan resulteren in veel onbedoelde gevolgen. Het is niet de overwinnings- of testscore die iemand succesvol maakt; het is het proces, dat inspanning omvat. Ingebed in inspanning is het vermogen om aandacht te beheren, frustratietolerantie en doorzettingsvermogen te ontwikkelen. In principe vereist het leren hoe je moeilijke of onaangename dingen doet. Dit is een vaardigheid die essentieel is om te oefenen in deze tijd van onmiddellijke bevrediging en snelle antwoorden met technologie van videogames tot online zoekopdrachten binnen handbereik. Vroeger moesten we kaartcatalogi, encyclopedieën doorzoeken en tolereren dat we naar muziek luisteren die niet naar onze keuze was, en reclamespots als we tv keken. Tegenwoordig hoeven onze kinderen zelfs deze kleine irritaties niet meer onder ogen te zien.

Door te focussen op het proces in plaats van op het product, leert iemand ook meer over zichzelf. Raden wat de leraar, coach of toets mag vragen, is een belangrijke vaardigheid om te ontwikkelen om het cijfer of de baan te halen. Het kan echter ook incidenteel leren dat het voldoen aan de verwachtingen van anderen om een ​​cijfer of acceptatie te krijgen, iemand succesvol maakt. Dit zorgt er op zijn beurt voor dat iemand in de kwetsbare positie komt te denken dat als ik het cijfer niet haal of als ik wordt afgewezen, ik een mislukkeling ben. Ouder-kindrelaties worden vaak geplaagd door dergelijke controverses. Wanneer de goedkeuring van de ouders afhangt van het succes van het kind op school, kan dit aanzienlijke wanhoop, conflicten, depressie en mogelijk zelfbeschadigend gedrag veroorzaken. In de volwassen wereld is de industrie resultaatgericht in termen van financiële overzichten en de bottom line. Bijgevolg kunnen individuen als overbodig worden beschouwd. zoals geciteerd in De Lancet , een gerespecteerd medisch tijdschrift, met de stijging van de werkloosheid van 5,8% tot 9,6% tussen 2007 en 2010 was er een versnelling van het zelfmoordcijfer, mogelijk verantwoordelijk voor 'ongeveer een kwart van de excessieve zelfmoorden die in die tijd in de VS werden genoteerd'.¹

Een ander gevolg van onze resultaat-/productgerichtheid is de impact op het leerplezier. Als elke stap wordt gemeten/gekwantificeerd en verder onder de microscoop ligt, is er weinig ruimte voor nieuwsgierigheid of verkenning. Hoewel school en academici essentieel zijn, doet een starre nadruk op cijfers, vooral in de eerste jaren voor de middelbare school, een slechte dienst aan de liefde voor leren. Het risico dat we ons op het resultaat concentreren, is misschien wel dat we onze kinderen leren dat het resultaat (geld, succes, dingen) het enige is dat telt. Passie is wat iemand helpt de intensiteit van leren en uiteindelijk van het leven te overstijgen. Passie, nieuwsgierigheid en liefde voor leren zijn van onschatbare waarde voor de samenleving als het gaat om innovatie en vooruitgang.

Ten slotte doet de focus op uitkomst en product denken aan het machiavellistische idee dat 'het doel de middelen heiligt'. Terwijl jonge geesten hun morele kompas ontwikkelen, lopen ze het risico de verkeerde boodschap te ontvangen wanneer ze zien dat de nadruk wordt gelegd op het resultaat. Een recent Wall Street Journal artikel vroeg: 'Hoe kon een lieve derdeklasser gewoon vals spelen bij dat schoolexamen?' Dit artikel citeert een anoniem onderzoek uit 1999 waaruit blijkt dat 30% van de basisschoolleerlingen aangaf vals te spelen.^tweeDus waarom zijn we zo verbijsterd als we horen over bedrogschandalen, witteboordencriminaliteit en andere 'slachtofferloze misdaden'? Als de nadruk ligt op het resultaat in plaats van op het proces, is het gemakkelijk te geloven dat 'het oké is zolang ik niet gepakt word'. Hoewel het voor sommigen misschien vreemd lijkt, kan het vieren van de inspanning in plaats van het cijfer, zelfs als het cijfer slecht is, een krachtige manier zijn om morele ontwikkeling te ondersteunen in het licht van onze resultaatgerichte, productgerichte samenleving.

Tot slot wil ik een verhaal delen dat ik heb gehoord van ouders van een negenjarige jongen. Hij is een uitstekende voetballer en werd uitgenodigd om uit te proberen voor een team op competitieniveau. Na zijn try-out werd onthuld dat ouders van een groep voetballende clubjongens erop hadden aangedrongen dat ze ofwel al hun kinderen in het team hadden of de competitie zouden verlaten. Helaas capituleerde de competitie waardoor de try-out irrelevant werd. Helaas modelleerde dit voorbeeld manipulatie om een ​​bepaald resultaat te bereiken. Op korte termijn is een jongen verdrietig en buitengesloten, maar hij is niet degene waar ik me zorgen over maak.

[1] Reeves, A., Stuckler, D., McKee, M., Gunnell, D., Chang, S.S., & Basu, S. (2012). Toename van zelfmoordcijfers door de staat in de VS tijdens economische recessie. De Lancet , 380 (9856), 1813-1814.

[1] Shellenbarger, S. (15 mei 2013) Hoe kan een lieve derdeklasser gewoon vals spelen dan het schoolexamen? De Wall Street Journal, Opgehaald van http://online.wsj.com/article/SB10001424127887324216004578483002751090818.html .