De meesten van ons zouden het woord trauma niet gebruiken bij het vertellen van ons verhaal. We kunnen trauma associëren met natuurrampen, ziekte, oorlog, verlies of andere extreme gewelddaden. Tenzij we seksueel of fysiek zijn misbruikt, of zelfs als dat het geval is, kunnen we onszelf wijsmaken dat er in ons vroege leven geen 'trauma' was. Toch kan een trauma worden gedefinieerd als elke belangrijke negatieve gebeurtenis of gebeurtenis die ons heeft gevormd. Het kan voortkomen uit elke impactvolle gebeurtenis waardoor we ons slecht, bang, gekwetst of beschaamd voelden. Volgens deze definitie hebben we allemaal een zekere mate van trauma ervaren tijdens het opgroeien. En hoe goed we vandaag de dag met ons leven omgaan, hangt in grote mate af van hoeveel we bereid zijn dit trauma te herkennen en te begrijpen.

Hoe vaak we onszelf ook proberen voor te houden dat het verleden verleden tijd is of de manier waarop we gekwetst zijn af te schrijven als 'geen probleem', onze geschiedenis blijft ons op talloze, onbewuste manieren beïnvloeden. Onderzoek laat zien dat wanneer we de grote en kleine trauma's uit ons verleden niet onder ogen zien en verwerken, we vast kunnen komen te zitten in onze pijn. We kunnen worstelen in onze relaties en ons verleden herscheppen in ons heden. Om de gebeurtenissen te identificeren die ons pijn doen, moeten we ons realiseren dat trauma in vele vormen kan voorkomen. Psychologen verwijzen vaak naar traumatische interpersoonlijke gebeurtenissen die niet levensbedreigend waren maar een significante emotionele reactie opriepen als 'klein t'-trauma. Deze kunnen gevallen zijn van pesten, afwijzing, verwaarlozing, spot, verbaal geweld, alarm, enz.

Onze lijst met traumatische herinneringen kan al dan niet lang zijn. We kunnen in het begin moeite hebben om zelfs maar aan iets te denken. Het is gebruikelijk om wat er met ons als kinderen is gebeurd af te doen als niet zo belangrijk als we eenmaal volwassen zijn. Wat we echter moeten onthouden, is dat het niet gaat om hoe we ons nu voelen over het evenement, maar om hoe we ons als kinderen voelden dat ons beïnvloedt. Veel dingen voelen veel groter en enger aan voor een kind dat weinig controle of macht heeft over zijn of haar omstandigheden.

Als je je bijvoorbeeld herinnert dat je vader woedend op en neer sprong toen je een 4-jarige op zijn bureau morste, lijkt dat misschien vergeeflijk of zelfs komisch voor je volwassen zelf. Maar probeer je de gebeurtenis voor te stellen vanuit het perspectief van een kind. Stel je een grote volwassene voor op wie je vertrouwt voor veiligheid die boven je opdoemt en de controle verliest. Dat kan beangstigend aanvoelen. Incidenten die ouders zich nauwelijks herinneren, kunnen een grote impact hebben op hun kinderen. Dat komt omdat onze hersenen zo zijn ingesteld dat ze zich de dingen herinneren die ons bang maken of alarmeren, de pijnlijke ervaringen die we doorstaan. Dit is een aangeboren overlevingsstrategie die bedoeld is om ons veilig te houden, maar helaas maakt het ons hypervigilant en kunnen we bepaalde ervaringen ten onrechte als levensbedreigend beschouwen.

Voor een kind kunnen zelfs kleine afwijzingen aanvoelen als een bedreiging van leven of dood, omdat we afhankelijk zijn van onze ouders om te overleven. We rollen misschien met onze ogen als we vertellen over alle keren dat onze moeder erg laat was of helemaal vergeten was om ons op te halen van school. Toch kan die ervaring worden geïntegreerd in het zelfgevoel van een kind, waardoor het kind zich niet geliefd voelt en het idee krijgt dat hij of zij volledig zelfredzaam moet zijn.

Kinderen internaliseren of geven zichzelf snel de schuld van de traumatische gebeurtenissen die ze meemaken. Ze voelen zich vaak verantwoordelijk voor omstandigheden waar ze geen controle over hadden, zoals het humeur van een verzorger, het misbruik van een broer of zus of verwaarlozing van een ouder. Dit komt omdat het voor kinderen zelfs bedreigender kan zijn om hun ouder in een negatief daglicht te zien, om de realiteit onder ogen te zien dat hun verzorger onbetrouwbaar of gebrekkig is. Naarmate we ouder worden, krijgt het internaliseren van deze angstaanjagende gebeurtenissen vorm aan onze basisgevoelens van het zelf, die moeilijk van ons af te schudden zijn. We dragen deze overtuigingen, houdingen en oriëntaties in ons volwassen leven en repliceren ze vervolgens onbewust in onze relaties.

Wanneer we er niet in slagen om met ons trauma om te gaan, hetzij door de schuld op ons te nemen, ons te distantiëren, te proberen onze herinneringen te begraven of herhaaldelijk de diepe emotionele pijn te herbeleven, begrijpen we niet wat er met ons is gebeurd en worden we daardoor het slachtoffer van ons verleden in het heden. Wanneer onze trauma's onopgelost zijn, zijn onze hersenen niet volledig geïntegreerd. Hedendaagse gebeurtenissen kunnen ons triggeren, en we lopen het risico terug te worden gegooid in emotionele toestanden die we als kinderen hebben ervaren. Dr. Jack Kornfield beveelt een aanpak aan genaamd 'RAIN' om ons te helpen bewust met deze triggers om te gaan. De stappen omvatten:

• Herken - Pauzeer en merk op wat je voelt.
• Accepteren/erkennen/toestaan – welke sterke emotie er op dat moment ook is.
• Onderzoeken - Begin met het onderzoeken van je interne ervaring. Probeer wat Daniël Seal roept SIFTing door je ervaring, nota nemende van Sensaties, Beelden, Gevoelens en Gedachten die opkomen.
• Niet-identificatie – Sta niet toe dat de gedachten, gevoelens of ervaringen je definiëren. Als er een herinnering opkomt, onthoud dan dat de herinnering je nu niet overkomt en niet definieert wie je bent.

Wanneer we leren onze herinneringen kalm en nieuwsgierig te benaderen, is de kans kleiner dat we getriggerd worden. We zullen onze triggers ook sneller opmerken, waardoor hun intensiteit wordt verspreid. Het concept 'noem het maar op om het te temmen' verwijst naar het feit dat wanneer we onze emoties op deze manier identificeren, we er meestal niet door worden geregeerd. Als uw tweejarige bijvoorbeeld een driftbui krijgt en u plotseling in paniek raakt, kan dit een oud gevoel of herinnering uit uw eigen ervaring oproepen. Misschien zou je ouder 'het kwijtraken' met jou als je als kind boos zou worden. Door te identificeren waar deze verhoogde emotionele reactie vandaan komt, kun je het verleden van het heden onderscheiden en je kalmer en gecentreerd voelen in het moment. Het is vaak zo dat, wanneer we trauma begrijpen, er iets klikt en we in staat zijn om te kalmeren en onze acties en reacties verstandiger te kiezen.

Een van de meest effectieve methoden om afscheid te nemen van ons verleden en controle over ons leven te krijgen, is het creëren van een coherent verhaal. Een coherent verhaal is een hulpmiddel dat vaak wordt beschreven door Dr. Siegel, met wie ik de online cursus '.' Het proces draait om het vertellen van ons verhaal als een middel om de gebeurtenissen die ons hebben gevormd te begrijpen, herinneringen en gevoelens naar boven te halen om beter te begrijpen hoe ze onze huidige staat van zijn informeren. Het creëren van een coherent verhaal helpt emotionele regulatie te bevorderen. Het ontwikkelt en verbetert de negen belangrijke functies van de prefrontale cortex, waaronder het reguleren van ons lichaam, emotioneel evenwicht, afgestemde communicatie en reactieflexibiliteit, intuïtie, empathie, angstmodulatie, inzicht en moraliteit. Het kan ons ook helpen om gezondere gehechtheden te vormen.

'Het fantastische nieuws is dat als je je jeugdervaringen kunt begrijpen - vooral je relaties met je ouders - je je gehechtheidsmodellen kunt transformeren in de richting van veiligheid', zei dr. Siegel. 'De reden dat dit belangrijk is, is dat relaties - met vrienden, met romantische partners, met huidige of mogelijke toekomstige nakomelingen - aanzienlijk zullen worden verbeterd. En je zult je beter voelen met jezelf.'

Het begrijpen van deze ervaringen helpt onze relaties, als ouder of partner. Anders is de kans veel groter dat we deze dynamiek naspelen en op de mensen in ons leven projecteren. Bijlage onderzoek heeft aangetoond dat het begrijpen van ons verleden en het voelen van de pijn van onze kindertijd de beste voorspeller is van ons vermogen om een ​​gezondere band met onze eigen kinderen te vormen. Het stelt ons ook in staat om bewuster te leven en te genieten van betere relaties in het algemeen.

Te vaak horen we het argument dat we het verleden niet kunnen veranderen, dus waarom zou je het onthouden. Als we echter niet naar ons verleden kijken, is de kans groter dat we vasthouden aan negatieve kernopvattingen over onszelf die ons beperken in ons leven. We hebben ook meer kans om te worden getriggerd en negatieve patronen in het heden te herhalen. Bijlage onderzoek leert ons dat het niet is wat er met ons is gebeurd, maar hoeveel we de volledige pijn van onze kindertijd hebben begrepen en gevoeld die van invloed is op hoe we ons vandaag verhouden. Als kinderen kan ons verhaal bepalen wie we worden, maar als volwassenen, wij kan ons verhaal vormgeven. We hebben geen controle over wat er in het verleden is gebeurd, maar we hebben wel controle over de greep die het op ons heeft in ons huidige leven.