De wetenschap heeft onthuld dat lange lijst van complexe redenen waarom sociale connecties onze mentale en fysieke gezondheid ten goede komen. Het ervaren van relaties en steun kan leiden tot een langer leven, gezondere gewoontes, minder stresssymptomen en zingeving in het leven. De meesten van ons hebben deze beloningen persoonlijk ervaren en hebben geen studie nodig om ons te vertellen waarom onze relaties ertoe doen. Ondanks onze neiging tot verbinding, hebben we allemaal bepaalde patronen en overtuigingen die ons ertoe kunnen brengen weerstand te bieden aan de intimiteit en kwetsbaarheid die essentieel zijn om niet alleen deze verbindingen in stand te houden, maar ook om hun vele voordelen volledig te ervaren.

De mens is van nature een sociale soort. Hoewel de meesten van ons denken dat we nauwe banden willen, verzetten we ons tegen kwetsbaarheid, de eigenschap die die verbinding mogelijk maakt. In een cultuur die vaak prijst op het hebben van een dikke huid en sterk en op zichzelf staand blijven, borstelen we kwetsbaarheid ten onrechte af als zwak. We geloven dat het ons onnodig zal blootstellen aan pijn en vernederingen die we gemakkelijk zouden kunnen vermijden. Maar waar kwetsbaarheid echt om draait, is de bereidheid om echt onszelf te zijn - om een ​​zachtere kant van onszelf bloot te leggen die niet verborgen is achter onze verdediging. Zoals onderzoeker Brene Brown het verwoordde: 'Kwetsbaarheid gaat over de moed hebben om te verschijnen en gezien te worden.'

Onze redenen om kwetsbaarheid te vermijden zijn zeer persoonlijk en specifiek voor onze unieke ervaring. Ze gaan vaak terug tot heel vroeg in ons leven. Kinderen zijn scherpe waarnemers. We hebben geleerd hoe we ons moeten verhouden vanaf onze vroegste relaties. We namen in ons op hoe onze ouders ons, zichzelf en anderen zagen en behandelden. Beperkingen in onze omgeving of breuken in onze jeugdrelaties gaven ons een model voor hoe we onszelf en de wereld om ons heen nu zien. Als we bijvoorbeeld een afwijzende of nalatige ouder hadden, kunnen we onszelf als een last of een inbreuk beschouwen. Als we een ouder hadden die kritisch was of overstuur was, lopen we misschien op eieren en houden we voor onszelf. Wat de omstandigheden ook zijn, de boodschap die de meesten van ons zich eigen maken is dat 'het niet oké is om gewoon mij te zijn'. We zijn opgegroeid met de overtuiging, in verschillende mate, dat iets aan ons gebrekkig of beschamend is. Als gevolg hiervan verwachten we dat we niet zullen worden geaccepteerd en dat anderen ons zullen teleurstellen. We proberen onszelf te beschermen door op onze hoede te blijven.

De relatiepatronen die ons op jonge leeftijd omringen, dienen niet alleen als een model voor hoe we verwachten dat de wereld werkt, maar ze leren ons om onszelf te verdedigen op manieren die, hoewel adaptief in de kindertijd, ons pijn doen in ons volwassen leven. Oorspronkelijk ontwikkelden we onze verdediging om onszelf te beschermen wanneer we afhankelijk en hulpeloos waren, en ons overweldigd voelden door de pijn van afgewezen of genegeerd te worden of niet in onze behoeften te voorzien. Maar uiteindelijk leiden ze ons op een dwaalspoor, omdat we als volwassenen pijn en frustratie kunnen verdragen. Verdedigd worden en niet bereid zijn om kwetsbaar te zijn, schaadt onze connecties met anderen.

Mijn vader, dr. F.S., verwijst vaak naar de innerlijke dialoog die deze psychologische verdedigingen personifieert als onze 'kritische innerlijke stem'. De kritische innerlijke stem is een destructief denkproces dat zich gedraagt ​​als een interne ouder en de neiging heeft om ons te beoordelen, te beoordelen, te ondermijnen en te beledigen terwijl we door ons leven gaan. 'Laat haar niet zien wie je werkelijk bent. Ze wil niets met je te maken hebben', waarschuwt het. 'Je gaat jezelf voor de gek houden. Zet jezelf daar niet buiten', wenkt het. Deze 'stem' versterkt oude, negatieve overtuigingen over onszelf en maakt ons angstig of bang om anderen op te dringen. Het vertelt ons op verschillende manieren dat we niet acceptabel zijn. Het waarschuwt ons ook om anderen niet te vertrouwen. 'Hij wil alleen maar misbruik van je maken.' 'Ze zal nooit echt van je houden. Hou afstand.' Kortom, het doet er alles aan om te voorkomen dat we kwetsbaar zijn en intieme relaties met anderen aangaan.

Toch is onze bereidheid om kwetsbaar te zijn en intimiteit te tolereren veel belangrijker dan we denken. Onderzoeker Brene Brown deed een paar jaar geleden duizenden interviews en kwam tot de conclusie dat kwetsbaarheid de sleutel tot verbinding is. 'Er kan geen intimiteit zijn - emotionele intimiteit, spirituele intimiteit, fysieke intimiteit - zonder kwetsbaarheid', zei Brown. 'Een van de redenen waarom er tegenwoordig zo'n intimiteitstekort is, is omdat we niet weten hoe we kwetsbaar moeten zijn. Het gaat over eerlijk zijn over hoe we ons voelen, over onze angsten, over wat we nodig hebben en vragen om wat we nodig hebben. Kwetsbaarheid is lijm die intieme relaties bij elkaar houdt. '

Wanneer we ons verzetten tegen kwetsbaarheid, luisteren we naar een 'stem' die ons vertelt dat we niet open moeten zijn, maar in werkelijkheid ontkennen we de mensen die dicht bij ons staan ​​door hen niet toe te staan ​​ons volledig te kennen. We zijn bang dat we gekwetst of afgewezen worden, maar kwetsbaarheid trekt mensen juist aan. We doen onszelf en de ander een plezier door open te zijn.

Velen van ons worstelen met kwetsbaarheid vanwege angst, maar we realiseren ons ook niet volledig alle manieren waarop we onszelf beschermen en afstand nemen van anderen. Het kan voelen alsof we het juiste doen door onze mond te houden, terwijl we in feite precies het tegenovergestelde zouden moeten doen. Kwetsbaar zijn omvat de volgende acties:

1. Vraag naar wat je nodig hebt. Als we pijn hebben, is het gemakkelijk om onze pijn te negeren of onszelf en de mensen om ons heen te beschermen door ons af te sluiten. Het bereiken van hechte connecties betekent dat we bereid zijn om iets te zeggen als we in nood zijn. Door toe te geven dat we iemand nodig hebben om op te leunen of dat we het moeilijk hebben of hulp nodig hebben, kunnen onze dierbaren met ons meevoelen en op ons reageren op manieren die ons dichterbij brengen.
2. Wees bereid om je gevoelens bloot te geven. Soms zijn we bang om onze gevoelens zelfs aan onszelf bloot te geven. Maar het erkennen en accepteren van onze gevoelens is een belangrijk onderdeel van het in contact zijn met onszelf en het delen van onszelf met anderen. Een groot deel van het versterken van onze connecties houdt in dat je bereid bent om te delen hoe je je voelt met iemand anders.
3. Zeg wat je wil. Als therapeut heb ik in een kamer gezeten met zoveel stellen die heel goed zijn in het aangeven van precies wat ze niet leuk vinden en niet willen van hun partner. Dit leidt tot veel gepieker en heen en weer dat ze nergens brengen. In plaats van elkaar de schuld te geven en te klagen, moedig ik koppels aan om te zeggen wat ze van hun partner willen. Het is meestal veel moeilijker voor partners om dit te doen. Wanneer ze een kans wagen en proberen in contact te komen met wat ze willen en zeggen wat ze willen, voelen ze zich vaak verdrietig omdat ze zich openstellen en kwetsbaar zijn. Hun stemmen en uitdrukkingen worden zachter. Vaak voelt hun partner zich niet meer in de verdediging, en hun lichaamstaal verandert, wendt zich tot hun partner en voelt echt voor de andere persoon. Het is ontroerend om de verbondenheid te zien die mensen voor elkaar voelen als ze sterk genoeg zijn om kwetsbaar te zijn en direct te zeggen wat ze willen.
4. Druk uit wat je echt denkt. Naast het uiten van onze wensen en behoeften, is het belangrijk om eerlijk te zijn over ons standpunt en ons echte zelf te laten zien. Onze relatie zou een ruimte moeten zijn waarin we niet bang zijn om te zeggen wat we echt denken. Dit betekent niet ongevoelig of onnodig kwetsend zijn, maar het betekent wel een authentieke uitwisseling aanbieden. We moeten openstaan ​​voor het geven en ontvangen van feedback zonder overdreven defensief te zijn. Onthouden dat we allemaal mensen zijn en daarom gebrekkig zijn, kan ons helpen meer zelfcompassie en interesse te krijgen naarmate we meer eerlijke uitwisselingen aangaan.
5. Vertraag en wees aanwezig. Een deel van kwetsbaarheid is bereid zijn om in het moment te zijn met iemand anders. Wanneer we luisteren naar onze kritische innerlijke stem of veel tijd in ons hoofd doorbrengen, kunnen we intimiteit mislopen. Onze partner in de ogen kijken, luisteren naar wat ze te zeggen hebben en bereid zijn om tijd en aandacht te besteden aan het moment zijn kwetsbaarheden die vaak moeilijker te doen zijn dan we ons voorstellen. Toch houdt het deelnemen aan elk van deze gedragingen ons dichter bij elkaar en bij onze eigen gevoelens.

Het is verbazingwekkend hoe angstig kwetsbaar zijn ons kan maken. Velen van ons hebben diepe, zelfs onbewuste angsten voor intimiteit. Er is echt verdriet en angst om iemand anders ons echt te laten kennen en emotioneel dicht bij die persoon te voelen. Zowel intimiteit als kwetsbaarheid dagen ons uit om een ​​oude, vertrouwde identiteit op te geven en een nieuw beeld van onszelf te vormen waarin we geloven dat we geaccepteerd zullen worden om wie we zijn. Kwetsbaar blijven helpt ons echter consequent onze waarde als uniek en onafhankelijk mens te erkennen, terwijl het ons de moed geeft om onszelf te onthullen op manieren die onze connecties versterken.