Verhaal van een PsychAlive-lid.

Ik heb onlangs de dood ontdekt. Natuurlijk weet ik het al het grootste deel van mijn leven, maar heb nooit echt gevoeld wat het betekent. Toen ik het als kind voor het eerst kende, dacht ik dat het een opluchting zou zijn om dood te zijn. Een opluchting om de onrust die ik voelde te stoppen. Als tiener zag ik het als een manier om mijn familie terug te pakken. 'Als ik zelfmoord pleeg, zullen ze eindelijk iets voor me voelen, ze zullen er spijt van krijgen. Ze zullen ellendig en schuldig zijn.' Als jonge volwassene was de dood een macho-uitdaging. 'Ik ben niet bang voor de dood, ik wil weten wat er gebeurt, ik ben niet bang. Ik zal alles doen wat ik wil, ik zal mezelf in de gevaarlijkste, engste situaties brengen die ik kan bedenken, want niets kan me raken, en als dat zo is, ga ik tenminste met een knal naar buiten. Ik zal winnen omdat ik geen angst heb.'

Toen, na 22 jaar een nieuw leven te leiden, te leren gehecht te zijn aan mensen en aan mezelf, stierf een goede vriend. Hierdoor heb ik me gerealiseerd dat ik niet dood wil. Ik hou van deze kans die ik heb om te leven. Ik heb zoveel geluk dat mijn jeugdige, 'vrijgevochten' en toch ongelooflijk zelfdestructieve avonturen me niet hebben gedood. Ik mis mijn vriend heel erg en voel golven van verdriet over me heen komen op verschillende momenten dat ik aan hem moet denken. Ik besef dat ik bang ben omdat hij weg is , voor altijd . Het is de eeuwigheid die me bang maakt. Ik kan dat woord niet echt begrijpen, voor altijd. Hij is weg, voor altijd. Ik kan begrijpen dat het een tijdje weg is, maar niet voor altijd. Ik wil niet voor altijd verdwijnen. Ik vind het heerlijk om hier nu te zijn; Ik wil dat elk moment telt, nu. Ik heb geen tijd te verliezen. Mijn vriend ook niet,

Ik zou liever het leven leiden dat de volledige kwelling van de dood kent, omdat ik het belang van elke minuut van mijn leven voel. Er is niets opwindends aan de dood, het is definitief, het is compleet en er is geen terugkeer. Het is voor mij een pijnlijke waarheid. Maar op dit moment leef ik en ik wil geven en nemen, liefhebben en lachen, huilen en zoveel mogelijk ervaren in dit leven nu. mijn leven .