Ik heb onlangs mijn 10-jarige nichtje en haar neef meegenomen om nieuwe jurken te kopen. Terwijl ze kleren probeerden, merkte mijn nichtje op: 'Niets staat me goed; Sabrina ziet er in alles goed uit.' Het verbaasde me om zo'n jong meisje zo'n slecht lichaamsbeeld te zien uitdrukken en zichzelf ongunstig te vergelijken met haar neef. En toch was ik de volgende ochtend zelf getuige van een soortgelijke discussie tussen twee vrienden van mij. De een, een vrouw die benijdenswaardig slank en fit is, klaagde terloops dat ze zich dik voelde en de ander, een man met een bijna perfecte lichaamsbouw, deed mee en zei dat sinds hij 30 werd, zijn lichaam 'zacht en rond' werd.

Dit alles zorgde ervoor dat ik me verwonderde over de prevalentie van een negatief lichaamsbeeld. Ongeacht het werkelijke lichaamstype (dun of zwaar) of kleding (bikini of winterjas), velen van ons lijden aan een spervuur ​​van zelfkritische gedachten.

De kijk van mensen op hun lichaam is niet alleen wreed, maar ook onjuist. Een vriendin van mij vertelde me onlangs hoe neerslachtig ze zich voelt over het ouder worden en bekende dat ze zichzelf voortdurend negatief vergelijkt met 'jongere, mooiere meisjes'. Ze liet me een oude foto van zichzelf zien, van de 'magere en jeugdige' vrouw die ze ooit was. Toen ik haar vroeg hoe ze zich op dat moment voelde, herinnerde ze zich dat ze zich op de dag dat de foto werd genomen dik, lelijk en vol van dezelfde zelfhaat had gevoeld die ze vandaag voelde. Het was duidelijk dat haar beeld van zichzelf als jonge vrouw net zo gebrekkig was als haar huidige zelfbeeld. Wat ze echt moest aanpakken, waren niet de rimpels onder haar ogen of de grijzen in haar haar, maar het diepgewortelde gevoel van schaamte dat haar er lang van weerhield zichzelf te accepteren als de aantrekkelijke vrouw die ze werkelijk is.

Dus wat is de onderliggende oorzaak van de schadelijke gedachten die we koesteren over ons lichaam? Wat is de reden voor de discrepantie tussen de kritische manier waarop we onszelf zien en het realistische beeld dat anderen van ons hebben? Onze basale zelfperceptie wordt gevormd door zowel positieve als negatieve programmering uit ons verleden. Als een ouder of een andere belangrijke volwassene bijvoorbeeld volhardt in het kritisch bekijken van het gezicht van een kind, zal dat kind de gedachte of overtuiging gaan opnemen dat er iets inherent mis is met hem of haar, in het bijzonder met zijn of haar fysieke zelf.

Vroege ervaringen waarvan we nooit hadden gedacht dat ze onze manier van kijken naar onszelf zouden hebben beïnvloed, blijven ons hele leven de bronnen voor onnauwkeurige zelfkritiek. Mensen die te maken hebben met problemen met een laag zelfbeeld, kunnen deze herleiden tot gevoelens van vernedering, afwijzing of teleurstelling die ze in hun kindertijd hebben gehad. Wanneer jonge kinderen zoeken naar de redenen en verklaringen voor deze gevoelens, kijken ze vaak bij zichzelf in plaats van een fout te vinden bij een volwassene van wie ze afhankelijk zijn. Een van de gemakkelijkste plaatsen voor hen om de schuld te leggen, is hun fysieke verschijning.

Gedurende ons hele leven kunnen veel ervaringen ons voeden met het diepe, oude schaamtegevoel dat al in onze eerste levensjaren voortkomt. We blijven dit voortdurende gevoel van schaamte toewijzen aan delen van ons lichaam die we in een negatief daglicht zien. Alles, van vernederingen voor een klaslokaal, tot pijnlijke break-ups, tot carrièremislukkingen of zelfs kleine fouten, kan worden toegeschreven aan het er niet goed uitzien en bijdragen aan onze innerlijke bron van zelfhaat.

Te vaak gaan we van een negatief gevoel over ons uiterlijk naar het daadwerkelijk vermijden van bepaalde activiteiten en gebeurtenissen, omdat we ons schamen om gezien te worden. Gedachten dat we te klein, te lang of niet in vorm zijn, kunnen ons ervan weerhouden om met vrienden uit te gaan of ons shirt uit te trekken op het strand. Ons negatieve lichaamsbeeld kan ons ook weerhouden van zinvollere acties. We kunnen bijvoorbeeld aannemen dat iemand waarin we geïnteresseerd zijn zich niet tot ons aangetrokken voelt, of we kunnen intimiteit helemaal vermijden, omdat we onzeker zijn over hoe we eruitzien. Wanneer we het vertrouwen in onszelf verliezen, kunnen we ons neerleggen bij vertrouwde activiteiten en situaties in plaats van na te streven wat we echt willen doen; bijvoorbeeld thuisblijven en een feestje vermijden, omdat we het gevoel hebben dat we niet zo aantrekkelijk zijn als andere mensen die gaan.

Ieder van ons herbergt zijn eigen unieke recept voor zelfhaat. Daarom zijn we vaak beschut in onze eigen bubbel van schaamte, gecoacht door een innerlijke criticus die ons vertelt dat we anders, gebrekkig en minder zijn dan de mensen om ons heen. We projecteren deze zelfaanvallen zelfs op anderen en denken dat ze kritisch voor ons zijn of ons niet aangetrokken voelen. We merken misschien dat onze zelfaanvallen veel luider worden in situaties waarin we ons bewust worden van ons lichaam, zoals uit de douche stappen of 's nachts uitgaan.

Deze 'kritische innerlijke stem' geeft ons instructies om ons lichaam te verbergen. Het is die interne coach die ons vertelt om op onze tanktops naar het strand te vertrekken. Het is degene die ons influistert dat we, aangezien we gebrekkig zijn, onszelf voorbij de rede moeten drijven om perfectie te bereiken of onszelf gewoon op te geven. Ook al kan het ons instrueren om te sporten of een dieet te volgen, dezelfde stem verleidt ons om het rustig aan te doen of die tweede cupcake te nemen. Vervolgens straft het ons door ons 'zwak' of 'mislukkingen' te noemen in een vicieuze cirkel die het stemproces in stand houdt.

Ons lichaam is vaak het grootste doelwit van onze kritische innerlijke stem. Waar we ook staan ​​in het leven, het informeert ons over onze vele onvolkomenheden en weerhoudt ons ervan om volledig te genieten of te ontspannen in onze eigen huid. We kunnen ervoor kiezen om te verhongeren of te voeden, te verbergen of onszelf te onthullen, allemaal op basis van het foutieve advies van deze innerlijke criticus. Het uitdagen van deze 'stem' is de sleutel tot het accepteren van ons lichaam.

Kijk eens Whiteboardvideo over de kritische innerlijke stem

Als we besluiten onze innerlijke criticus uit te dagen, kunnen we een serieuze angst verwachten. Handelen tegen deze gedachten gaat niet alleen over het onder ogen zien van een paar oppervlakkige kritieken. Het houdt veeleer in dat we een groot beest wakker maken dat lang is gevoed met de overtuiging dat we op de een of andere manier ontoereikend zijn. Dit beest is misschien wreed, maar het is ons ook bekend geworden. Door tegen zijn wil te handelen door onze doelen serieus te nemen en vertrouwen in ons lichaam te hebben, zal deze innerlijke criticus wakker worden, die een tijdlang luider zal worden.

Echter, zoals de boze heks die smelt in de Wizard of Oz, zal de stem uiteindelijk naar de achtergrond verdwijnen. Dus als het ons vertelt om onze trui aan te houden of ons achter in de kamer te verstoppen, is het belangrijk om voorzichtigheid (en kleding) tegen de wind te gooien en te onthouden dat deze handeling niet alleen gaat over het afwerpen van lagen stof. Het gaat erom jezelf te ontdoen van jarenlange zelfhaat, schaamte en misplaatste kritiek die gewoon niet in het hier en nu thuishoort.