Onlangs kwam een ​​vriend van mij die lijdt aan chronische lage rugpijn terug van weer een bezoek aan de dokter met een beetje onverwacht advies. In plaats van de gebruikelijke discussie over injecties, medicijnen, fysiotherapie of zelfs een operatie, raadde zijn arts een boek aan, Genezing Rugpijn: de verbinding tussen lichaam en geest . Het boek van John E. Sarno , MD legt uit 'hoe stress en andere psychologische factoren rugpijn kunnen veroorzaken - en hoe je pijnvrij kunt zijn zonder medicijnen, lichaamsbeweging of operaties'. Toen ik het boek las, werd mijn vriend getroffen door Sarno's verband tussen trauma in de vroege kinderjaren en rugpijn bij volwassenen. In slechts een paar weken nadenken over en verwerken van deze verbinding in zichzelf, zag hij al een verbetering in zijn symptomen.

Tegenwoordig leren we steeds meer over de nadelige effecten van trauma op veel aspecten van onze mentale en fysieke gezondheid en welzijn. De wetenschap lijkt vroege trauma's in verband te brengen met alles van: rugpijn tot depressie . In een recent interview met Oprah Winfrey over: 60 minuten psychiater en neurowetenschapper Bruce Perry sprak over het effect dat negatieve gebeurtenissen in de kindertijd op ons als volwassenen hebben. 'Als je een ontwikkelingstrauma hebt, is de waarheid dat je risico loopt op bijna elke vorm van lichamelijke gezondheid, mentale gezondheid en sociale gezondheidsproblemen die je maar kunt bedenken', zei Perry.

Onopgeloste trauma's kunnen ons ons hele leven achtervolgen op manieren die vaak niet direct lijken. Als volwassenen kunnen we proberen het verleden te vergeten of te verdoezelen. We denken misschien: 'Mijn jeugd was niet zo slecht' of 'Veel mensen hadden het erger dan ik.' We realiseren ons niet dat deze oude wonden allerlei fysieke en psychologische effecten kunnen hebben. Bepaalde gebeurtenissen kunnen onvrijwillig reacties in ons oproepen waar we in jaren niet aan hebben gedacht: schuld, schaamte, angst of woede die al vroeg in ons leven ontstaat.

Gehechtheidsonderzoek suggereert dat niet alleen wat ons overkomt ons en onze relaties beïnvloedt, maar dat we ook worden beïnvloed door de mate waarin we niet in staat zijn geweest om de volledige pijn te voelen en onze ervaringen te begrijpen. Als we ons trauma niet verwerken, dragen we het met ons mee. We hebben ons verhaal niet begrepen en daarom heeft ons verleden nog steeds op talloze onzichtbare manieren invloed op ons heden. Het beïnvloedt hoe we opvoeden, hoe we ons verhouden tot onze partner, hoe we ons voelen, denken en werken in de wereld.

Daarom is het creëren van een coherent verhaal misschien wel het belangrijkste dat we kunnen doen om onopgeloste trauma's op te lossen. Ik had onlangs het voorrecht om een ​​eCourse te geven met Dr. Daniel Siegel over '.' In de cursus benadrukten we dat sommige dingen die er voor ons als volwassenen niet traumatisch uitzien, wel traumatisch voor ons als kinderen waren. Het creëren van een samenhangend verhaal is een proces waarbij we elk 'groot T-trauma' dat we hebben doorstaan, of het nu gaat om een ​​ernstig verlies, misbruik of levensbedreigende gebeurtenis, opschrijven, maar ook de 'kleine T-trauma's' die we hebben meegemaakt. Deze gebeurtenissen lijken misschien niet zo dramatisch, maar ze hadden een impact op ons door ons leed, angst of pijn te bezorgen en veranderden daarom de manier waarop we onszelf, andere mensen en de wereld om ons heen zagen. In veel gevallen zullen we ontdekken dat deze trauma's niet volledig worden opgelost.

Een voorbeeld hiervan deed zich voor in een cursus die ik gaf over coherent verhaal. Een vrouw schreef een verhaal op, dat ze met de klas deelde. Ze begon beschamend te zeggen dat ze als kind een paard had gedood, een trauma dat ze identificeerde als een indicatie van haar 'slechtheid'. Verdere details vertelden echter een heel ander verhaal. Het blijkt dat toen ze nog maar 11 jaar oud was, haar ouders haar op een paard hadden gezet dat niet getemd was. Ondanks dat ze bang was, nam ze het paard mee voor een ritje, zoals ze in het verleden had gedaan met andere goed getrainde paarden. Het paard schrok van iets, slaagde er niet in een sprong te maken en stierf. Haar ouders gaven haar onmiddellijk de schuld van de dood van het dier en dreigden haar naar een kostschool te sturen, tenzij ze excuses zou schrijven aan iedereen in de familie.

Toen ze het verhaal in de klas vertelde, wezen mensen erop dat het geen zin had om te zeggen dat zij verantwoordelijk was. In feite leek het meer op verwaarlozing van de kant van haar ouders om haar om te beginnen op een wild paard te laten rijden. De vrouw bleef volhouden dat ze nog steeds de schuld had. Pas toen ze zich voorstelde dat dezelfde gebeurtenis zou gebeuren met een kind dat ze kende in haar huidige leven, dat toevallig dezelfde leeftijd had als ze was op het moment van het ongeluk, dat het klikte. Ze was niet alleen getraumatiseerd en bang geworden door de gebeurtenis, maar ze had er ook de schuld van gekregen, waardoor ze een gevoel van schaamte had dat ze verdiende.

De vrouw had dit gevoel van schaamte haar hele leven met zich meegedragen, al die tijd geloofde ze dat alles wat haar was overkomen ook verdiend was. Door haar verhaal te vertellen, was ze in staat te begrijpen hoe anders de werkelijkheid was dan de werkelijkheid die ze had geaccepteerd en was blijven geloven sinds ze een kind was. Als volwassene kon ze, met de steun van de groep, onder ogen zien dat haar ouders nalatig waren en zowel haar als het paard in gevaar hadden gebracht, een realiteit die voor haar als kind te eng was geweest. Door haar verhaal coherent te maken, was ze in staat om voor zichzelf te voelen, enige opluchting te ervaren en een deel van haar trauma rond het incident op te lossen. Ze was ook in staat om eindelijk het gevoel los te laten dat ze eigenlijk 'slecht' was, dat haar sinds de gebeurtenis had gevolgd.

Hoewel ons instinct misschien is om het verleden te begraven, onze pijn te minimaliseren of te vermijden, kan het voelen van wat er met ons is gebeurd daadwerkelijk tot genezing leiden. Het kan ons helpen onze vroege ervaringen te scheiden van het heden en de negatieve overlays te identificeren die deze ervaringen hebben op ons huidige leven, inclusief onze fysieke gezondheid en relaties. Het creëren van een samenhangend verhaal kan een krachtig hulpmiddel zijn bij het oplossen van vroegkinderlijke trauma's. Het begrijpen van onze geschiedenis kan ons bevrijden van veel van de lasten ervan in al hun manifestaties. Het kan ons helpen destructieve intergenerationele cycli te doorbreken om sterkere ouders en partners te worden. Het kan ertoe leiden dat we ons veiliger voelen in onszelf en anderen meer zekerheid bieden. Ons trauma onder ogen zien is niet gemakkelijk, maar het is een fundamenteel aspect van mentale en fysieke genezing, een hulpmiddel om betere relaties op te bouwen en een sleutel tot het ontsluiten van ons ware zelf.