Aan het einde van het jaar komen gezinnen bij elkaar. Herinneringen worden ontstoken. Kinderen, die nu volwassen zijn, kunnen terugvallen op hun ouders als de gevers en organisatoren. Terwijl de familie samenkomt, worden ze er droevig aan herinnerd dat mama en papa zwak of verzwakt zijn door ziekte en handicap, en een groot aantal emoties worden bewogen. Het kind in hen wil de ouders repareren zodat ze weer sterk en gezond kunnen zijn. Dit kan op een hardhandige manier of in woede worden gedaan. Broers en zussen kunnen ook een conflict hebben over hoe dit 'moet' worden bereikt. Kleinkinderen wordt getoond dat 'rolomkering' bij de ouders de juiste keuze is.

In een samenleving, die de wijsheid van het oude vaak afwijst en vermindert, is het gemakkelijk in te zien hoe dit scenario kan ontstaan. Senioren kunnen ook bang zijn om hun macht te laten gelden, omdat dit kan leiden tot nog meer onbedoelde onwetendheid over hun behoeften door hun volwassen kinderen.

Een oud spreekwoord zegt ons: 'één moeder kan tien kinderen grootbrengen, maar tien kinderen kunnen niet voor één moeder zorgen'. Het leeftijdsverschil is statisch. Senioren zullen altijd meer van hun leven weten dan ze ooit met hun kinderen kunnen delen. Kinderen, hoe oud ze ook zijn, hebben niet de leeftijd van de ouder of in hun levensfase. Door deze simpele en voor de hand liggende feiten te kennen en ernaar te handelen, kan het hele gezin beter als een eenheid werken.

Als de senioren wordt gevraagd wat ze willen, voelen ze zich gesterkt. Wanneer duidelijk wordt gemaakt dat niet alle problemen in het latere leven kunnen worden opgelost (zoals chronische lichamelijke ziekten) zoals ze misschien waren toen men jong was, kan de familie een collectieve zucht van verlichting slaken in de wetenschap dat dit niet langer het doel is. Senioren kunnen nog steeds de gevers en organisatoren van informatie en familiewijsheid zijn, als de jongeren de tijd nemen om één op één bij hen te zitten tijdens een drukke familiebijeenkomst en te praten. Of, nog beter, maak hun familieverhalen het middelpunt van ieders aandacht. Vraag om hun advies. Sta toe dat ze je nog steeds opvoeden en hun kleinkinderen verwennen. Alles komt goed.

Over de auteur:
Maximilian Fuentes Fuhrmann, Ph.D. is een USC-opgeleide gerontoloog en gediplomeerd klinisch psycholoog met uitgebreide praktijkervaring in de beoordeling en psychotherapeutische behandeling van oudere volwassenen. In zijn privépraktijk verricht hij voornamelijk screenings voor depressie en angst bij ouderen en beoordeelt hij het geheugen en het cognitief functioneren. Hij heeft kantoren in Beverly Hills en Thousand Oaks, CA. Hij heeft cursussen gerontologie en psychologie gegeven aan de California State University Northridge, de Channel Islands van de California State University en aan de California Lutheran University in Thousand Oaks. Hij heeft een adjunct-faculteitsaanstelling in de USC School of Social Work. Sinds 2003 heeft hij meer dan 100 uur gerontologie gerichte permanente educatie training gegeven aan gediplomeerde professionals in de geestelijke gezondheidszorg. In 2006 schreef hij samen met Jeff Shevlowitz, Scherpzinnigheid: wat ik heb geleerd van mijn oudere psychotherapiecliënten . Hij werkt momenteel aan een boek over hoe volwassen kinderen worstelen om voor hun bejaarde ouders en familieleden te zorgen.