De persoon die deze lezing gaf op een Amerikaanse Stichting voor Zelfmoordpreventie Out of the Darkness Walk this Fall heeft gevraagd om de locatie van de wandeling en haar naam te onthouden om geen emotionele schade toe te brengen aan andere familieleden die zich op verschillende punten in het herstel- en genezingsproces bevinden.

Hallo allemaal en bedankt om vandaag te komen en deel te nemen aan onze Out of the Darkness-wandeling.

Ik moet toegeven dat het moeilijk voor me is om hier voor jullie allemaal te staan. Niet omdat ik me schaam of me schaam of niet sterk genoeg ben, maar gewoon omdat ik een privépersoon ben. Dat is gewoon mijn aard. Ik ben een luisteraar. Ik ben een doener. Ik help je liever met je problemen dan met je over de mijne te praten. Ik zamel liever achter de schermen geld in dan hier voor iedereen te staan. En ik ben ook een huiler, dus ik weet zeker dat ik dat vandaag ook ga doen! Ik huil als een zanger wordt geselecteerd op The Voice, dus ik kan me voorstellen dat ik vandaag ga huilen!

Ik zou vandaag willen beginnen met een citaat van Dr. Maya Angelou dat een grote betekenis voor mij heeft. 'Er is geen grotere pijn dan een onverteld verhaal in je te dragen'.

Daarom deel ik vandaag mijn verhaal. Ik ben hier om mijn dierbaren te eren die ik door zelfmoord heb verloren. Ik zal niet terugdeinzen voor de onmiskenbare pijn van mijn ervaring, omdat ik weet dat zovelen van jullie dezelfde pijn hebben gevoeld.

In 1995 verloor mijn zwager de strijd tegen depressie en stierf door zelfmoord. Hij was pas 34 jaar oud. Hij was de jongere broer van mijn man. We ontmoetten elkaar voor het eerst toen mijn man en ik op de middelbare school met elkaar gingen daten. Deze kleine man die mijn toekomstige zwager zou worden, was toen nog maar 11 jaar oud.

Toen hij stierf, liet hij zoveel mensen achter die veel van hem hielden, vooral vier kinderen die hem papa noemden. De jongste was slechts 6 jaar oud op het moment van zijn dood.

Zijn dood begon onze familie op een traject dat ons vandaag nog steeds beïnvloedt. Zijn jongste kind werd een belangrijk onderdeel van onze directe familie. Hoewel we in verschillende staten woonden, brachten we de zomers en vakanties samen door. Mijn dochter hield van haar als een zus. Ze hield van mijn man, ook al was het soms moeilijk voor haar omdat hij zo veel op haar vader leek en klonk. En het was ook vaak moeilijk voor ons omdat ze zo veel op haar vader leek en klonk.

In 2012 verloor mijn nichtje ook haar strijd met depressie en stierf door zelfmoord. Ze was pas 23 jaar oud. Ze liet dezelfde familieleden achter die 17 jaar eerder om de dood van haar vader hadden gerouwd.

Toen mijn familie in 1995 naar hun kerk ging voor troost en steun, kregen ze te horen dat de kerk hun verlies betreurde, maar dat ze moesten accepteren dat hun zoon niet naar de hemel zou gaan vanwege de manier waarop hij stierf.

In 2012, toen we op zoek waren naar een uitvaartcentrum om het lichaam van mijn nicht te accepteren, werden we afgewezen voordat we iemand vonden die haar zou accepteren en haar herdenkingsdienst zou houden. Waarom? Omdat ze zelfmoord pleegde. Ze wilden niet dat het 'stigma' van een zelfmoord in verband wordt gebracht met hun etablissementen.

In 2014, toen Robin Williams stierf aan zelfmoord, was onze gemeenschap getuige van vele krantenkoppen waarin mensen hem als 'egoïstisch' en 'zwak' beoordeelden.

Ik spreek hierover omdat het voor mij schokkend is dat, hoewel er zoveel is veranderd in 19 jaar sinds ik aan deze persoonlijke reis begon, er nog zoveel moet worden gedaan.

Wat heb ik geleerd in 19 jaar? Ik heb vernomen dat mijn familieleden ziek waren. Ze hadden een hersenziekte die klinische depressie werd genoemd.

En ik ben van mening dat ze allebei stierven aan een onbehandelde hersenziekte, net alsof ze stierven aan een onbehandelde ziekte van een ander belangrijk orgaan.

Ik ben hier vandaag om de American Foundation for Suicide Prevention te steunen terwijl we geld inzamelen voor onderzoeks-, onderwijs- en preventie-initiatieven die zijn ontworpen om het verlies aan mensenlevens door zelfmoord te verminderen.

In 1995, toen mijn zwager stierf, stond de AFSP nog in de kinderschoenen. Vóór AFSP was er geen nationale non-profitorganisatie die zich toelegde op het begrijpen en voorkomen van zelfmoord door middel van onderzoek, onderwijs en belangenbehartiging.

Het belang van de missie van AFSP is nog nooit zo groot geweest, noch ons werk urgenter.

En dus, tot slot, terwijl ik een luisteraar, een doener en een helper achter de schermen ben, ben ik vooral een familieoverlevende die zich inzet om het doel van zelfmoordpreventie van de AFSP te ondersteunen. De zelfmoorddoden van mijn familieleden maken deel uit van mijn levensverhaal. En mijn levensverhaal zal niet onverteld blijven.