WAAROM DE WOMEN'S MARCH ZO GOED VOELDE: EEN NEUROCHEMISCH PERSPECTIEF

Voor het lezen Opmerking: ik vraag u dit artikel met een open geest te lezen. De neurochemische reacties die hier worden beschreven, zijn van toepassing op u en uw hersenen, ongeacht politieke ideeën. Ik verberg mijn politieke opvattingen niet, maar ik vraag je ook niet om het ermee eens te zijn. Ik vraag alleen dat, als je ervoor kiest om verder te lezen, je dat doet vanuit een plaats van empathie .

zaterdag 21 januari^st, de dag van de historische Women's March in Washington, was de eerste dag sinds lange tijd dat ik me optimistisch voelde.

ik was een van de 52% van de Amerikanen die de verkiezingen van 2016 als een 'belangrijke bron van stress' beschouwden. Ik werd gekweld door angst. Ik had moeite met slapen. Mijn emoties leken de gril van de nieuwscyclus te zijn. Een vurige klomp misselijkmakende angst brandde onder mijn borstbeen.

Deze gevoelens werden alleen maar intenser toen de dag van de inauguratie aanbrak. Die avond drukte ik voorzichtig mijn stift op een stuk posterpapier en naaide de laatste steken in mijn 'kutmuts'. Ik wist dat ik me beter zou voelen om te doen iets , maar ik had geen idee hoeveel beter ik me kon voelen.

Er is veel geschreven over het opbeurende gevoel bij de Women's Marches, die over de hele wereld plaatsvonden. Mijn ervaring in het centrum van Los Angeles was geen uitzondering. Het viel me meteen op hoe aardig, open en extravert iedereen was. Los Angeles is vaak beschouwd een van 's werelds minst vriendelijke steden. Toch maakte ik ontelbare vrienden, terwijl ik in overvolle metro's stapte en meer dan twee uur wachtte tot de mars begon. Elke persoon was echt aanwezig. De sfeer was hartstochtelijk en positief - een vreugdevolle uitdrukking van waarden die iedereen dierbaar was.

Ik was diep geraakt om er deel van uit te maken.

Terugkijkend op mijn ervaring, wilde ik het begrijpen waarom de mars voelde zo goed. Wat had ieder van ons getransformeerd van sombere, geïsoleerde en angstige individuen tot een openhartige, diverse en juichende menigte? Het blijkt dat het antwoord in onze biologie kan liggen.

Als mens wordt onze geest sterk beïnvloed door twee tegengestelde hormonen: cortisol (het stresshormoon) en oxytocine (het liefdeshormoon). Deze hormonen komen in onze hersenen vrij als reactie op verschillende prikkels.

Dreigende of schokkende prikkels zorgen er bijvoorbeeld voor dat onze hersenen cortisol afgeven. Deze plotselinge toename van cortisol, evenals adrenaline, is gekoppeld aan onze primaire vecht-, vlucht- of bevriezingsreactie. Deze stresshormonen waren nodig voor onze voorouders om een aanval af te weren of te vluchten voor een gevaarlijke situatie. Wanneer we echter een alarmerend stukje nieuws op onze computers lezen, vechten of vluchten we niet. Dus we blijven bevroren achter in een staat van hyper-waakzaamheid en hyper-opwinding. Onze bloeddruk gaat omhoog, ons hart gaat sneller kloppen, ons immuunsysteem begint te stoppen, verhoogd maagzuur kan leiden tot zure oprispingen of misselijkheid. Die vurige klomp misselijkmakende angst die ik voelde tijdens de verkiezingscyclus, DAT was cortisol.

De lange termijn gezondheidsgevolgen van verhoogd cortisol kan erg zijn.

Gelukkig is er een tegengif voor het stresshormoon, en dat is oxytocine! Vaak aangeduid als het 'liefdeshormoon', 'vertrouwenshormoon' of 'empathiehormoon', komt oxytocine vrij als reactie op geruststellende stimuli. Dit hormoon is essentieel bij het ontwikkelen van verbindingen met anderen. Volgens studies , 'Oxytocine kan anti-stress-achtige effecten veroorzaken, zoals verlaging van de bloeddruk en cortisolspiegels.' Daarnaast stimuleert oxytocine 'positieve sociale interactie' en bevordert zowel het fysieke als het psychische welzijn. Dat gevoel van vriendelijkheid, openheid en verbondenheid dat ik voelde op de Women's March, DAT was oxytocine.

Het blijkt dat er enkele eenvoudige manieren zijn om het oxytocinegehalte in je lichaam te verhogen. Hier zijn een paar redenen waarom de oxytocinespiegels tijdens de Women's Marchç kunnen zijn gestegen:

Nauw contact

Menselijke aanraking heeft een krachtig effect op onze hersenen. Wanneer de drukreceptoren, bekend als 'Paciniaanse bloedlichaampjes', onder onze huid worden gestimuleerd, sturen ze een signaal naar de nervus vagus in onze hersenen. De nervus vagus vertraagt het hart, verlaagt de bloeddruk en vermindert stress. Volgens Michelle Trudeau , 'Een vriendelijke aanraking verhoogt ook de afgifte van de oxytocine.' Dus al dat nauwe contact met mede-demonstranten, samen met eventuele handdrukken, knuffels of high fives, zou je hersenen een mooie boost van oxytocine hebben gegeven.

Buiten wandelen

Buiten lopen is statistisch gecorreleerd met hogere niveaus van oxytocine. De combinatie van lichte inspanning en zonneschijn doet onze hersenen goed. Bovendien verbindt het lopen ons met de mensen met wie we lopen. Samen met vrienden en vreemden marcheren zou ertoe hebben bijgedragen dat we ons dichter en meer met hen verbonden voelden.

Gelach

Lachen triggert de hersenen om oxytocine vrij te maken. Lachend om de vele humoristische tekens die hoog boven de hoofden van de demonstranten werden gedragen, heeft dit ongetwijfeld een rol gespeeld bij het opbeuren van ieders geest en het opbouwen van een gevoel van gemeenschap tussen demonstranten.

Emoties uiten

Studies tonen aan dat het onderdrukken van emoties leidt tot lagere niveaus van oxytocine. Wanneer we onze gevoelens tegenhouden, creëren we meer stress in ons lichaam en onze geest. Het op een gezonde manier uiten van opgekropte gevoelens, zoals verdriet, woede en frustratie, kan een krachtige stressbestrijder zijn. De Women's March creëerde een positieve omgeving om je emoties openlijk te delen en je gehoord te voelen.

Vriendelijkheid en vrijgevigheid

Vriendelijke daden en vrijgevigheid creëren gevoelens van emotionele warmte in ons die verband houden met een toename van oxytocine. Op de dag van de Vrouwenmars was ik getuige van en nam ik deel aan tientallen willekeurige daden van vriendelijkheid en vrijgevigheid. Een van mijn favoriete momenten van de dag was toen mijn neef en ik een oudere dame hielpen die (zoals wij) per ongeluk in de verkeerde metro naar huis was gestapt. We reisden de rest van de weg met haar mee en kregen nog een boost van oxytocine toen we elkaar omhelsden.

Ik ging van de mars naar huis en voelde me geïnspireerd, duizelig van de oxytocine en optimistisch. Veel van de berichtgeving in de politiek en de media is gebaseerd op angst. Het is gemakkelijk om angstig te worden, verlamd in een wascyclus van te veel cortisol. Het is belangrijk om te onthouden dat er een tegengif is.

Volgens de Britse psychotherapeut, Jonathan Hoban, 'speelt Oxytocine een cruciale rol in het proces van opnieuw verbinding maken, vertrouwen herstellen en je veilig voelen. Als we allemaal bepaalde dagelijkse acties zouden ondernemen die de productie van oxytocine in onszelf en anderen aanmoedigden, zouden we verdeeldheid en angst in onze samenleving zien verminderen.'

Samenwerken met anderen om actief je mening (wat die ook mogen zijn) over de wereld te uiten, kan transformerend zijn.

Hier zijn enkele suggesties van Jonathan Hoban voor manieren om de dagelijkse stroom van oxytocine te verhogen: