Streven naar grootsheid is geen onwaardig doel, maar het verlangen om groot te zijn kan een glibberige helling zijn. Hoewel we allemaal het recht hebben om ons leven te leiden om onze dromen na te jagen, kan de druk die we onszelf nu opleggen om speciaal of geweldig te zijn, leiden tot onzekerheid , narcisme en een daadwerkelijke afname van onze prestaties en vaardigheden. Nieuwe studies naar perfectionisme onthullen een donkere kant aan deze typisch positief ogende eigenschap. Hoogstwaarschijnlijk vanwege hun hoge niveaus van stress en angst, zijn perfectionisten: 51 procent meer kans om te overlijden op jongere leeftijd. Ander studies laten zien dat perfectionisme in sommige gevallen kan bijdragen aan het zelfmoordrisico.

Perfectionisme kan zijn tol eisen van onze kwaliteit van leven en van wat we kunnen bereiken. recente Onderzoek bleek dat het kan leiden tot burn-out op het werk en op school. Burn-out wordt gekenmerkt door extreme stress, chronische vermoeidheid en steeds slechtere prestaties, wat indruist tegen het idee dat perfectionisme vanzelf tot meer succes zal leiden. Voor mij roept dit de vraag op: leidt ons streven naar grootsheid tot daadwerkelijke grootsheid? Zijn we in staat om aan onze eigen verwachtingen en eisen aan onszelf te voldoen, of we nu lijden aan een opgeblazen of leeggelopen zelfrespect?

Jonge mensen groeien op in een steeds competitievere wereld en voelen zich sterk spanning en een druk om de 'beste' te zijn of 'speciaal' te zijn op een manier die hen onderscheidt van de rest. recente studies hebben aangetoond dat te ambitieuze ouders ertoe kunnen leiden dat hun kinderen intense angst voelen en de prestaties van hun kinderen belemmeren. Deze focus op prestatie kan invaliderende, zelfs gevaarlijke gevolgen hebben. Ouders die buitensporig autorijden of hun kinderen pushen om te 'succes', realiseren zich niet de angst en zelftwijfel die ze hen waarschijnlijk opleggen. Kinderen kunnen de overtuiging ontwikkelen dat ze onwaardig, onwaardig of falend zijn als ze niet voldoen aan de waargenomen verwachtingen van de ouders. Een studie toonde aan dat 70 procent van de jonge mannen die door zelfmoord waren omgekomen, 'buitengewoon hoge' eisen van hun ouders had gesteld.

Aan de andere kant, kinderen die zijn overgeprezen of overdreven kan hebben verhoogde niveaus van narcisme of recht, een verhoging van onzekerheid en lagere niveaus van motivatie en functioneren . Als een ouder hun kind constant vertelt hoe speciaal ze zijn, kan dit ertoe leiden dat kinderen net het tegenovergestelde voelen, alsof ze een bedrieger zijn of niet kunnen voldoen aan de definities van hun ouders. Talloze studenten gaan studeren en zoeken hulp, omdat de stress om dingen alleen te moeten doen overweldigend is. Daarom kan een opgeblazen gevoel van eigenwaarde in veel opzichten net zo verlammend zijn als een laag zelfbeeld, en typisch liggen dezelfde gevoelens van onzekerheid en waardeloosheid aan de oppervlakte van beide.

Of een ouder nu bekritiseert en pusht of overdrijft en overdrijft, het kind voelt zich hoogstwaarschijnlijk niet gezien of geaccepteerd en geliefd om wie hij of zij werkelijk is. Wanneer kinderen zich ongezien en daarom onbemind voelen, zijn ze wanhopig op zoek naar een manier om opgemerkt en gewaardeerd te worden. Mensen die buitensporige druk voelden of valse lof van hun ouders kregen, kunnen opgroeien met het gevoel dat als ze gewoon ergens in kunnen uitblinken of op de een of andere manier perfect kunnen zijn, ze de liefde zullen krijgen die ze nooit hebben gevoeld. Ze geloven misschien dat er maar één ding speciaal aan hen is, dus moeten ze zich eraan vastklampen. Als gevolg daarvan drijven ze zichzelf buiten de rede en schieten ze onvermijdelijk tekort. Zelfs als ze in het ene gebied presteren, zal de druk waarschijnlijk op een ander gebied toenemen. Dat komt omdat dit gevoel van onzekerheid in ons aanwezig is, en we moeten het bij de wortel uitdagen om ons te ontdoen van deze honende en zelfbeschamende houdingen.

Kinderen pikken vaak een schadelijke houding op die hun ouders of verzorgers tegenover hen en zichzelf hadden. De ' kritische innerlijke stem ' is een term die wordt gebruikt om een ​​destructief denkproces te beschrijven dat we vormen uit deze schadelijke houdingen. Gedurende ons hele leven voedt deze 'stem' onze gevoelens van onzekerheid en prestatiedruk. We kunnen eindigen met het gevoel dat we nooit genoeg zijn of alsof we de mensen voor de gek houden die ons aardig vinden en respecteren. Deze 'stem' drijft ons verlangen naar perfectie op verschillende gebieden van ons leven. Maar wat we ook bereiken, het lijkt nooit stil te worden. We voelen ons misschien de hele tijd gedreven, maar nooit alsof we er zijn. Zelfs als we ons uiteindelijke doel eenmaal hebben bereikt, zullen we ons waarschijnlijk leeg voelen, omdat het gevoel van zelfacceptatie of liefde nog steeds ongrijpbaar is.

Voor ouders zijn er manieren om deze trends tegen te gaan. We kunnen er bijvoorbeeld naar streven om onze kinderen te zien voor wie ze werkelijk zijn, ze te leren dingen voor zichzelf te doen, inspanningen te prijzen boven prestaties en ze aan te moedigen om te doen wat hen verlicht. We kunnen ook het goede voorbeeld geven door ons eigen gevoel van zelfcompassie (die zich richt op zelfacceptatie) in tegenstelling tot zelfrespect (die zich richt op prestaties). We kunnen de dingen nastreven waar we gepassioneerd over zijn en hard werken aan onze eigen doelen. Er is een balans die we kunnen vinden in het koesteren en het geven van de juiste complimenten aan kinderen, terwijl we onafhankelijkheid, enthousiasme en hard werken aanmoedigen.

Natuurlijk kan geen enkele ouder perfect zijn, maar dat is niet het punt en ook niet het doel. Onzekerheid en ons zelfgevoel is iets waar we allemaal in verschillende mate mee worstelen.