Stel je voor dat je vijf keer achter elkaar je handen moet wassen om je schoon genoeg te voelen om naar bed te gaan of dat je je oven tien keer moet controleren voordat je denkt dat hij echt uit staat. Stel je voor dat je probeert je leven te leiden, terwijl je wordt overspoeld met ongewenste beelden die je doen afvragen of er iets mis met je is. Hoe zou het zijn om te worden gebombardeerd met obsessieve gedachten en gedreven om dwangmatige acties te ondernemen, terwijl je probeert de normale verantwoordelijkheden, routines en relaties die je dagelijks leven met zich meebrengt in evenwicht te brengen? Misschien jij doen weet hoe dit voelt, of u kent iemand anders die dat wel doet. Als dat het geval is, bent u niet de enige.

Miljoenen mensen in de Verenigde Staten (ongeveer 1 op 40) hebben last van obsessieve compulsieve stoornis (OCS). OCS is de vierde meest voorkomende psychische stoornis en komt voor bij mensen van alle leeftijden, maar komt het meest voor bij individuen op jonge leeftijd. Hoewel mensen OCS-symptomen in verschillende mate van ernst kunnen ervaren, heeft de Wereldgezondheidsorganisatie rangschikt het als een van de 10 meest invaliderende aandoeningen door inkomensverlies en verminderde kwaliteit van leven. Helaas zijn veel mensen die symptomen ervaren zich er niet eens van bewust dat OCS bestaat of dat er een behandeling beschikbaar is. De schaamte die ze voelen over hun symptomen kan hen ervan weerhouden om bloot te leggen wat er aan de hand is en de hulp te zoeken die ze nodig hebben. Daarom is het zo cruciaal dat we het nieuws over OCS naar buiten brengen.

Het eerste wat we kunnen doen is beter begrijpen wat het is. De Internationale OCS Stichting beschrijft OCS als een angststoornis waarbij mensen vast komen te zitten in een cyclus van obsessies, 'ongewenste, opdringerige gedachten, beelden of driften die intens verontrustende gevoelens oproepen' en dwanghandelingen, 'gedragingen die een individu vertoont om te proberen van de obsessies af te komen en/of zijn of haar leed verminderen.' Wanneer een persoon OCS heeft, is het alsof het alarmsysteem in hun hersenen defect is, gevaar ziet waar er geen is, hen gevangen houdt in een hyper-opgewekte toestand. Ze kunnen irrationele of verontrustende gedachten krijgen en dwanghandelingen ondernemen om hun angst en onzekerheid te verlichten of het gevoel hebben dat dingen gewoon niet 'juist' zijn. Dit komt omdat een deel van de hersenen dat is ontworpen om hen te beschermen door hen te waarschuwen voor gevaar, wordt geactiveerd. Dit deel van de hersenen is een oud beschermingssysteem dat evolutionair is ontwikkeld om u te beschermen, maar in het geval van OCS loopt het vast.

Dus, hoe is het om OCS te hebben? De symptomen die mensen ervaren zijn vaak erg verontrustend. Ongewenste gedachten kunnen komen in de vorm van extreme zorgen over besmetting (bijvoorbeeld 'ziektekiemen van die deurknop kunnen zich verspreiden naar de keuken. Je moet het meteen schoonmaken. Je moet dat shirt opnieuw wassen, omdat het de vuile wasstapel heeft geraakt.') gedachten kunnen als twijfel worden ervaren ('Heb ik het huis niet afgesloten? Zou ik onderweg iets kunnen zijn aangereden?') Ze kunnen komen in de vorm van verontrustende beelden, soms gewelddadig of seksueel, of angst dat je iemand pijn doet of jezelf ('Wat als je dat mes oppakt en iemand snijdt?') Ze kunnen op gezondheid letten ('Die zenuwtrekking op je arm is waarschijnlijk kanker.') Ze kunnen je naar perfectionisme drijven ('Houd elk item recht op je bureau. Laat geen kreukels achter in de lakens.')

Mensen met OCS hebben vaak een verhoogde angst voor schuld en een gevoel van verplichting. Ze hebben het gevoel dat ze zich zorgen moeten maken over en bepaalde dingen moeten doen om anderen en zichzelf te beschermen. een recente studie van de Universiteit van Waterloo leidde onderzoeker Brenda Chiang tot de conclusie dat 'mensen met OCS over het algemeen in onderzoek zijn aangetoond met dit opgeblazen gevoel van verantwoordelijkheid ... Ze hebben vaak het gevoel dat ze verantwoordelijk zijn voor iets ergs dat zal gebeuren of dat als ze iets niet doen, zij zullen ook verantwoordelijk zijn voor die schade.'

Het 'vastzitten' en het lijden dat men vaak voelt als ze OCS hebben, wordt nog verergerd door hun dwanghandelingen. Deze kunnen mentaal of fysiek zijn en kunnen gedrag omvatten zoals chronisch schoonmaken, controleren of herhalen. Een persoon kan gevangen zitten in een cyclus van het schrobben van hetzelfde item of het wassen van zijn handen totdat ze barsten. Ze kunnen meerdere keren naar huis rijden om te controleren of de deur op slot is, de lichten uit zijn enz. Ze kunnen een bepaald aantal keren tellen, tikken of bepaalde handelingen herhalen. Ze kunnen ook reageren op mentale dwanghandelingen, waarbij ze dezelfde informatie steeds opnieuw bekijken om er zeker van te zijn dat iets in orde of veilig is, en mentaal controleren op gevaar. Ze kunnen proberen hun gedachten te beheersen, proberen een slecht beeld te vervangen door een goed beeld of tot een bepaald aantal te tellen.

Alle symptomen kunnen de energie van een persoon met OCS verbruiken. Ze herkennen hun eigen gedachten en gedrag misschien als irrationeel, maar ze zitten vast in een cyclus waaruit ze niet kunnen ontsnappen. Ze kunnen proberen hun obsessies en dwanghandelingen te verbergen, waardoor het voor hen nog moeilijker wordt om de hulp te krijgen die ze nodig hebben. Of ze kunnen eindeloze geruststelling zoeken voor hun zorgen, wat hun OCS nog verder verergert.

Omdat een persoon met OCS een extra plakkerige schakelaar in hun hersenen heeft die hen waarschuwt voor gevaar dat er niet is, maakt het toegeven aan hun dwanghandelingen de zaken alleen maar erger. Wanneer iemand oplet en reageert op deze valse alarmen, leren ze hun hersenen dat deze signalen ertoe doen. Wanneer ze hun OCS negeren en ertegen opstaan, kan de angst tijdelijk toenemen, maar de alarmen gaan niet meer zo vaak af. Hun brein vindt deze waarschuwingen en signalen niet meer belangrijk, dus zendt het er minder uit. In feite heeft de persoon de macht om zijn brein te veranderen.

Om dit te doen, moeten ze de juiste soort behandeling vinden. Helaas, wanneer een persoon hulp zoekt, kan een gebrek aan OCS-training voor gezondheidswerkers soms leiden tot een verkeerde of gemiste diagnose. Het goede nieuws is dat er extreem effectief is, er bestaan ​​zeer specifieke behandelingen voor OCS. Deze behandelingen verschillen van traditionele gesprekstherapie en kunnen levensveranderend zijn voor mensen die aan deze aandoening lijden.

Exposure Response Prevention Therapy (ERP) is een vorm van cognitieve gedragstherapie waarbij patiënten zichzelf herhaaldelijk blootstellen of hun angsten 'testen'. Een patiënt die bang is voor besmetting en zich zorgen maakt over huishoudelijk vuil, kan bijvoorbeeld zijn badkamervloer aanraken zonder zijn handen te wassen. Iemand die chronisch controleert of de kachel uit staat, moet mogelijk het huis verlaten zonder apparaten te controleren. Terwijl ze een blootstelling uitvoeren, leert de persoon de angst die ontstaat te tolereren, terwijl hij weigert zich bezig te houden met dwangmatig gedrag om het ongemak te verlichten. Blootstellingen worden vaak gerangschikt van minst tot meest angstaanjagend voor de persoon en worden meestal geleidelijk gedaan naarmate de persoon veerkracht opbouwt. Voor veel mensen kan ERP een transformatief proces zijn dat hun leven verandert. Zoals een persoon die er doorheen ging, beschreef:

In het begin leek het ERP-proces net zo eng als mezelf in een water te gooien zonder te weten hoe ik moest zwemmen. In het begin voelde het alsof ik in een pierenbadje stapte om mijn minder uitgesproken zorgen onder ogen te zien. Toen ik mijn grotere angsten onder ogen zag, weerstand biedend aan sterkere dwanghandelingen, werd het enger, zoals duiken in het diepe, dan een meer. Maar tegen de tijd dat ik bij de oceaan aankwam, de engste blootstellingen op mijn lijst, voelde ik me alsof ik terug was in een pierenbadje, omdat ik sterker was geworden. Ik leerde dat ik al die tijd kon zwemmen. Ik kon door de angst heen, en uiteindelijk ging het weg. Ik kwam er aan de andere kant uit als een ander persoon en had echt het gevoel dat ik mijn leven terug had.

Er moeten meer mensen goede hulp krijgen die hun leven kan veranderen.